JOHAN VAN GRINSVEN

Uit de grabbelton (1)

Uit de grote grabbelton van een bijna vier decennia omspannende journalistieke loopbaan: een verhaal dat ik met veel plezier maakte over geluk in het bijzondere zorgcentrum Het Wereldhuis van Zorggroep Elde Maasduinen (@zorggroepeldemaasduinen). Betrokken medewerkers, lieve bewoners. De coronapandemie gooide roet in het eten bij het volledig invoeren van dit programma.
De renovatie van Het Wereldhuis in Boxtel heb ik op de voet gevolgd voor BD. Prachtige filosofie achter dit centrum.
wereldhuis klein

Deconfiture

Na de bankiers lijkt het alsof een andere, eens zo notabele, beroepsgroep lijdend voorwerp is van een deconfiture. De ene na de andere medische misstand krijgen wij - nieuwsconsumenten - voorgeschoteld. Ik kan me niet heugen dat er zoveel affaires in zo’n korte tijd zijn onthuld. Een beetje bangmakend veel eigenlijk, maar dat is geen verwijt aan mijn collega’s… De laatste in deze reeks: de affaire rond vier dermatologen in het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven. De Volkskrant vulde er dinsdag bijna een dubbele pagina mee; lezenswaardig, ook al was het een eenzijdig verhaal. Bijzonder dat het ziekenhuis niet wilde reageren. Een dag later kan dat ineens wel, op de eigen website. In het handboek Communicatie - en trouwens ook in het handboek Crisismanagement - moet die handelswijze beschreven staan onder het kopje ’Zo niet!’.

Problemen in sector zorg en welzijn

Het was al weer een tijd geleden dat een verhaal van mij de opening van de krant haalde. Een onderzoek van Transvorm uit Tilburg zorgde daarvoor, aangevuld met reacties van het ministerie van Onderwijs, Elise Merlijn van vakbond Abvakabo FNV en Tonnie Huibers van Avans.

GGZ Bontiusplaats

Buitengewone verhalen zaterdag 13 april in de Volkskrant over hoe kinderlijk eenvoudig het is om een verslavingskliniek op te richten en daarmee de zakken ongegeneerd te vullen. Schrijnend ook om te lezen hoe machteloos zorgverzekeraars zijn en declaraties van dubieuze klinieken moeten betalen. De overheid heeft het tot nu toe deerlijk af laten weten. Hoe is dit soort wanpraktijken te verkopen als de zorgsector zwaar onder druk staat en mensen dat in hun portemonnee en letterlijk aan het lijf voelen… Maar even goed een fraai staaltje journalistiek.

In mijn ziel geraakt

Op 12 oktober stond in het Brabants Dagblad een lezersbrief van een goede vriendin van mij. Die indrukwekkende reactie op een eerder artikel in het Brabants Dagblad over de eindigheid van zorg aan kankerpatiënten heb ik op die datum ook in dit blog opgenomen. Op 14 december 2011 is deze lieve vrouw - echtgenote, moeder van twee dochters van 15 en 17 jaar, dochter en vriendin - overleden, op 21 december hebben we afscheid van haar genomen. Bij die bijeenkomst past de kop van haar lezersbrief: In mijn ziel geraakt.

Lezersbrief: In mijn ziel geraakt

Vandaag staat een goede vriendin van mij met een lezersbrief - direct uit haar hart - in het Brabants Dagblad. Niet alleen omdat ik haar en haar gezin en familie ken en haar ziektegeschiedenis is dit een indrukwekkende brief.

Zaterdag werd ik in het Brabants Dagblad (8-10-211) door het artikel 'Rem op de zorgkosten' in het diepst van mijn ziel geraakt door de volgende uitspraak van hoogleraar Buskens: 'Een patiënt met kanker in een vergevorderd stadium krijgt van zijn oncoloog voor de vierde keer een behandeling met cytostatica (chemotherapie) waardoor zijn leven mogelijk met enkele maanden wordt verlengd. Wat zijn dat voor maanden vraag ik me af'.
Ik ben zo'n vrouw, 51 jaar, 7 jaar ziek, echtgenote, moeder van twee dochters van 15 en 17 jaar, dochter en vriendin. Voor mij is elke dag er één. Opgeven is voor mij en mijn naasten geen optie. Zolang er behandelingen mogelijk zijn, grijp ik ze aan en verleng ik mijn leven. Want dat is het meer dan waard. Het is een heel zwaar ziekteproces, maar ik ervaar nog iedere dag kwaliteit in het leven. En dat zit niet in geld, macht, haast, toekomst en materiële dingen. Ik kan me er niet aan onttrekken te denken dat Buskens een gezond man is en dat hij nog niet veel levensklappen heeft gehad. Anders zou hij wel inzien dat het leven om heel andere waarden draait. Gelukkig heeft bij mijn oncoloog en zijn medisch team het kostenaspect van mijn behandelingen tot heden geen hoofdrol gespeeld. Zolang er sprake blijft van verrijking en een graaicultuur in de top van de zorg en vooral ook bij zorgverzekeraars wil ik niet over rem op de zorgkosten praten.

Lilian van Hamont
Uden


Vrijwilligersprijzen

Tijdens een bijeenkomst in het stadhuis van Waalwijk zijn de ‘Meer dan handen awards’ (ofwel: de vrijwilligersprijzen) uitgereikt. Ben de Jongste, de projectgroep jongeren en kinderen van het Toon Hermans Huis, Startpunt Waalwijk en de projectgroep Drempels Weg mogen zich de trotse winnaars noemen van deze vrijwilligersprijzen. Ruim 85 inzendingen zijn beoordeeld door een vakkundige jury, bestaande uit: Sjoerd Potters – wethouder Sociale Zaken, Peter Monsieurs – raadslid, Piet Hellings – lid Wmo adviesraad inzake vrijwillige inzet, Johan van Grinsven – redacteur Brabants Dagblad en Ludwig Reijnen – kantoordirecteur Rabobank Waalwijk De Langstraat.
bron: gemeente waalwijk