Vandaag staat een goede vriendin van mij met een lezersbrief - direct uit haar hart - in het Brabants Dagblad. Niet alleen omdat ik haar en haar gezin en familie ken en haar ziektegeschiedenis is dit een indrukwekkende brief.

Zaterdag werd ik in het Brabants Dagblad (8-10-211) door het artikel 'Rem op de zorgkosten' in het diepst van mijn ziel geraakt door de volgende uitspraak van hoogleraar Buskens: 'Een patiënt met kanker in een vergevorderd stadium krijgt van zijn oncoloog voor de vierde keer een behandeling met cytostatica (chemotherapie) waardoor zijn leven mogelijk met enkele maanden wordt verlengd. Wat zijn dat voor maanden vraag ik me af'.
Ik ben zo'n vrouw, 51 jaar, 7 jaar ziek, echtgenote, moeder van twee dochters van 15 en 17 jaar, dochter en vriendin. Voor mij is elke dag er één. Opgeven is voor mij en mijn naasten geen optie. Zolang er behandelingen mogelijk zijn, grijp ik ze aan en verleng ik mijn leven. Want dat is het meer dan waard. Het is een heel zwaar ziekteproces, maar ik ervaar nog iedere dag kwaliteit in het leven. En dat zit niet in geld, macht, haast, toekomst en materiële dingen. Ik kan me er niet aan onttrekken te denken dat Buskens een gezond man is en dat hij nog niet veel levensklappen heeft gehad. Anders zou hij wel inzien dat het leven om heel andere waarden draait. Gelukkig heeft bij mijn oncoloog en zijn medisch team het kostenaspect van mijn behandelingen tot heden geen hoofdrol gespeeld. Zolang er sprake blijft van verrijking en een graaicultuur in de top van de zorg en vooral ook bij zorgverzekeraars wil ik niet over rem op de zorgkosten praten.
Lilian van Hamont
Uden

labels: Lilian van Hamont, Uden, Zorg