Het eerst wat opvalt als Heidi Lammers uit Schijndel met een brede glimlach de voordeur opent, is haar brede glimlach. Ze gaat haar gast voor naar de woonkamer. Eén keer zoekt een hand vluchtig steun aan een wand. Bijzonder? Heel bijzonder. Voor een ingrijpende stamceltransplantatie in Moskou kon ze dat stukje amper lopen, in ieder geval niet zonder te wankelen. Of ze liep met een rollator. Buiten zat ze in een rolstoel. De 42-jarige MS-patiënte heeft weer perspectief in haar leven. Dat blijkt al snel tijdens het geanimeerde gesprek dat ik begin december met haar had; de weerslag ervan stond zaterdag 23 december in de editie Meierij van het Brabants Dagblad. Enkele fragmenten daaruit:

Negen jaar geleden kreeg Heidi te horen dat ze multiple sclerose heeft. Daarna ging haar fysieke gesteldheid gestaag achteruit. Ze had zich al neergelegd bij haar ziekte totdat ze in de krant las over Bosschenaar Boaz Spermon, de MS-patiënt die veel baat heeft van een stamceltransplantatie. Heidi had weer hoop. Uiteindelijk kon ze in april van dit jaar terecht in de Pirogov-Maximov-kliniek in Moskou. In Nederland wordt deze transplantatie wel uitgevoerd maar niet bij mensen met haar ziekte. Omdat Heidi de behandelkosten - 70.000 euro - niet kon ophoesten, zamelde Schijndel geld voor haar in, met tal van sponsoracties, zoals muziekavonden, worstenbroodverkoop en pubquiz.

Vijf weken duurde haar behandeling in Moskou. Eerst werd haar immuunsysteem compleet afgebroken, om met 180 miljoen van haar eigen stamcellen weer opgebouwd te worden. Het klinkt simpel, maar het waren slopende weken, zowel lichamelijk als geestelijk. Haar man William (44) was de hele periode bij haar, de kinderen Femke (13) en Jochem (10) bleven thuis, met oma.

In haar arts, dokter Fedorenko, had Heidi Lammers alle vertrouwen. ,,Hij doet deze transplantaties al vijftien jaar, bij patiënten uit de hele wereld." Op dezelfde dag als Heidi Lammers begonnen ook een Amerikaanse, een Noorse en een Engelsman aan hetzelfde traject. ,,We hadden veel steun aan elkaar. Ook hadden we contact met de patiënten in de groepjes voor en na ons. Nationaliteit, geloof, status, sekse, alle onderscheid was weg. Ziekte verbroedert blijkbaar."

Hoe zwaar de behandeling ook was, de weken vlogen voorbij, aldus Lammers. ,,Ik stond in de overlevingsstand. Voelde me soms als een baby die alles weer aan moest leren, zelfs eenvoudige bewegingen. Zeker, ik ben bang geweest. Bij complicaties vooral. Maar ik wilde en moest door. Voor mezelf, mijn man, de kinderen, mijn naasten."

Nu, dik een half jaar later, gaat het goed met Heidi. Ze hoopt zelfs weer aan het werk te gaan, als loopbaancoach bij het UWV. Maar ze wil ook graag iets doen met haar ervaringen, andere MS-patiënten tot steun zijn.

Op haar Facebookpagina schrijft Heidi: ’Mijn verhaal is heel goed verwoord na een gezellig en uitvoerig interview met Johan Van Grinsven BD (ha, ha... dat buurten hebben ze niet gereset in Moskou). En ik heb nog zoveel te vertellen... Misschien maar eens een boek gaan schrijven?

labels: Heidi Lammers, Schijndel, MS, Stamceltransplantatie