De afgelopen weken twee verschillende interviews gelezen (in Vrij Nederland en de Volkskrant) met de Belgische journalist Chris De Stoop. Over oude en nieuwe journalistiek. Beide verhalen kan ik van harte aanbevelen; hoewel ze elkaar overlappen. De Stoop heeft een nieuw boek uit (ex-reporter), vandaar de aandacht voor hem. Die uitgave markeert zijn afscheid als journalist. Nog eenmaal put hij uit de vele achtergrondverhalen die hij heeft gemaakt voor het Belgische blad Knack.
Dit schrijft uitgeverij De Bezige Bij over dat boek:
„Ruim dertig jaar geleden begon Chris De Stoop als reporter bij het tijdschrift Knack. Het waren de gouden jaren van de pers. De Stoop maakte naam met indringende en geëngageerde verhalen, die soms verstrekkende gevolgen hadden. Journalistiek is volgens Chris De Stoop één van de mooiste beroepen ter wereld, als het kan beoefend worden met integriteit, creativiteit en kwaliteit. En één van de lelijkste, als dat niet kan. Voor de grote reportage, de mooiste discipline van de klassieke journalistiek, was er de afgelopen jaren steeds minder plaats in de geschreven pers. Na ruim duizend artikelen stapt Chris De Stoop eruit met een uitvoerig, kritisch verhaal over de evolutie in de journalistiek en met een selectie van zijn meest beklijvende reportages. Hij ging op zoek naar animeermeisjes in Manilla, werd ontvoerd in Albanië en maakte een helse tocht met 23 weeskindjes tijdens de genocide in Rwanda. Dichter bij huis schreef hij over het opruimen van het polderdorp Doel en de Hedwigepolder, over Hollandse wietplantages in Vlaanderen en over de eerste jihadisten die naar Syrië en Irak afreisden.”
Dat schept verwachtingen… Evenals de interviews trouwens.

labels: Chris De Stoop, Knack, België, Journalistiek