Van een kwartet dat vooral nummers van The Meters speelde, tot een originele soul- en funkband met tal van invloeden. Dat is de ontwikkeling die het Britse Speedometer in de afgelopen twintig jaar doormaakte, volgens bandleider Leigh Gracie (links op de foto). Hij beantwoordt, op verzoek, per e-mail enkele vragen naar aanleiding van het nieuwe album Our Kind of Movement.

speedometer

Hoe komt het dat in Groot-Brittannië zoveel gerenommeerde soul- en funkbands actief zijn?
,,Er is altijd al een flinke invloed geweest van Motown/soul op de Britse muziekcultuur. Voeg daaraan toe de zogeheten northern soul scene en de erg ondergewaardeerde Britfunkscene uit de jaren zeventig en tachtig. En dan ook nog de Acid Jazz in de jaren negentig. Er was altijd een stevige dansclubcultuur in Groot-Brittannië die hielp om deze genres levend te houden ook al veranderde er veel in de mainstream muziek."

Wat is er veranderd in de muziek van Speedometer in de twintig jaar dat de band bestaat?
,,Speedometer begon als een kwartet dat nummers van The Meters uit New Orleans speelde. Daar gaven we steeds meer onze eigen draai aan. Nieuwe muzikanten brachten ook nieuwe invloeden mee, zoals latin boogaloo, soul, jazz en fusion. Dat we werken met verschillende zangers draagt ook bij aan onze ontwikkeling, onze groei. Ria Currie bracht een authentiek diva-soul-geluid in, James Junior zingt heel harmonieus en expressief en Vanessa James brengt een zacht, modern R&B-accent aan. Al die elementen hebben onze stijl langzaam maar zeker verrijkt."

Speedometer is dus meer dan een retro-soul- of funkband?
,,Zeker. We wortelen natuurlijk in die genres, zeker vanuit de productie van onze muziek bekeken. We werken met echte muzikanten, die op echte instrumenten spelen in de studio. Het is een analoge aanpak. Maar we beperken ons niet tot de grenzen van de vroegere genres. We reproduceren die vroegere stromingen niet. We hebben zoveel toegevoegd. Waarmee ik niets negatiefs wil zeggen over groepen die die oude muziek spelen. Sommige bands doen dat perfect. Maar ik wil dat we op elk album of in elk project onze grenzen verleggen. En dat lukt steeds weer, mede omdat we met gast-vocalisten werken en met muzikanten die niet uit de retrofunkhoek komen."

Klik hier voor de website van Speeodometer.

Greep uit de discografie van Speedometer: Diggin' Deeper (2006), Four Flights Up (2007), Soul Groovin' (2009), The Shakedown (2010), No Turning Back (2015)

labels: Speedometer, Funk, Soul, UK, Leigh Gracie

Het Britse Speedometer is een van de tofste hedendaagse funk- en soulbands. De groep, die sinds de start in 1998 langzaam uitdijde van een kwartet tot tien muzikanten, werkte samen met onder anderen de grootheden Lee Fields, Marva Whitney, Sharon Jones and Martha High. Ooit begonnen als een band die nummers van de Amerikaanse The Meters (vandaar de toevoeging -meter in de naam)
Op het album Our Kind Of Movement, dat in 2020 verscheen op het label Freestyle Records, toont de groep waar ze zo goed in is: ouderwetse funk en soul, vermengd met een scheutje latin. Maar zelfs het gebruik van de sitar wordt niet geschuwd in die aanstekelijke mix (in het nummer 'Kashmir').
Sinds 2015 is James Junior de vaste zanger; hij krijgt op dit album versterking van gastvocalisten Vanessa Jamie uit Engeland en de Frans-Marokkaanse Najwa Ezzaher. Ook op deze plaat staan enkele aanstekelijke instrumentale nummers, zes van de elf. Elk arrangement is even solide uitgevoerd en leunt zwaar op de ritme- en de blazerssectie. Zoals het hoort… Heerlijk.
Our Kind Of Movement maakt zelf een lockdown dragelijker.


Dit is de bezetting van Speedometer:
Leigh Gracie - guitar
Rich Hindes - bass
Chris Starmer - drums
Simon Jarrett - tenor sax
Dave Land - trumpet
Steve Wilcock - baritone sax/flute
Mat Hodges - organ
Matt Wilding - congas
Vocalists - James Junior / Vanessa Jamie

labels: Speedometer

Ze zingt, schrijft liedjes, is producer en heeft ook een boek op haar naam staan: Driving Music City (2009). En dan treedt ze met haar bedrijfje Blooming Tunes ook nog op als coach van andere artiesten. Diane Durrett heet dit multitalent, dat als uitvoerend artiest het podium deelde met onder anderen Sting en Gregg Allman. Ook stond ze in het voorprogramma van Tina Turner, Faith Hill, Little Feat, Delbert McClinton, Derek Trucks en anderen. Haar eerste album 50.000 Volts Of Soul verscheen in 1993; haar jongste en zevende album heeft ze gemaakt met Soul Suga. Soul Suga & Dianne Durrett heet dat en het bevat prettige soul. Elf nummers, wisselende ritmen en tempi, vaak soul, soms funk, blues of New Orleans-jazz. Diane Durrett bindt de individuele nummers samen tot een mooi geheel met haar pakkende stem (een tikje rauw maar ook uitdagend; het openingsnummer heet niet voor niets Show Up Sexy), die zowel in het soul- als bluesgenre past. Maar ze komt dan ook uit Atlanta in de Amerikaanse staat Georgia; de meeste muzikanten die meedoen op deze plaat wonen daar ook. En ze maakt vanuit die uitvalsbasis al zo’n dertig jaar muziek, over eigen naam, maar ook met het trio Women Of Rock (samen met Caroline Aiken en Donna Hopkins). Het enige nummer dat een beetje tegenvalt op dit bovengemiddelde album is de Beatles-cover Let It Be.

labels: Soul Suga, Diane Durrett

De deep funk revival blijft maar aanhouden. En de bandjes in dat genre komen overal vandaan: van Amerika tot Duitsland tot Australië. The Sure Fire Soul Ensemble is een paar jaar geleden opgericht in het Amerikaanse San Diego, waar ook The Greyboy Allstars vandaan komen. Het is een negenkoppige groep die instrumentale funk vermengt met soul, afrobeat, rare groove en wat jazz. Als hun invloeden geven de bandleden een hele reeks artiesten op: The Meters, Isaac Hayes, El Michels Affair, Mulatu Astatke, Budos Band, The Nite Liters, Menahan Street Band, Fela Kuti en The Poets of Rhythm.
In februari kwam een nieuw album van The Sure Fire Soul Ensemble uit met als titel de groepsnaam. Het bevat twaalf swingende composities waarin alle muzikanten goed aan bod komen. Op het album worden alle invloeden tot een vloeiend geheel samengevoegd, maar gelukkig blijven er ook nog genoeg rauwe randjes over. Cinematografisch funk, zo wordt dit genre tegenwoordig ook wel genoemd. Ofwel: wie het album beluistert, kan zijn eigen film erbij bedenken.

labels: Sure Fire Soul Ensemble, Deep funk, San Diego

The Dip uit Seattle heeft 14 april zijn volwaardige debuutalbum gepresenteerd, met daarop elf compacte nummers. Het album draagt de verrassende titel: The Dip. De negenmansgroep - die funk, soul en pop mengt - bestaat uit Tom Eddy (Vocals, Guitar) Jarred Katz (Drums) Mark Hunter (Bass Guitar) Jacob Lundgren (Guitar) Sam Hylton (Keyboards) Austin Strand (Congas, Percussion) Featuring The Honeynut Horns: Brennan Carter (Trumpet) Levi Gillis (Tenor Saxophone) Evan Smith (Baritone Saxophone). Aldus de Facebookpagina van de groep. Wie er iemand bekends tussen ziet staan, mag het zeggen. De muzikanten kennen elkaar van hun studententijd aan de Universiteit van Washington, naar het schijnt. Op dezelfde Facebookpagina staat dat de leden ’hard hitting’ soul en funk willen spelen voor mensen die wel van een feestje houden. The Dip is een leuk bandje, dat puntige nummers speelt met prettig dwingende ritmes, maar snoeiharde funk en soul kun je deze muziek niet noemen. Daarvoor is het allemaal niet iets te beschaafd.

labels: The Dip, Seattle, Pop, Rock

Toch bizar dat er twee Haagse broers voor nodig zijn om de Amerikaanse funkgrootheid Sly Stone van de bedelstaf te redden. De Volkskrant heeft er vandaag een groot artikel aan gewijd. Aanbevolen leesvoer.

labels: Sly Stone

Wie meent dat funk een exclusief Amerikaans muziekgenre is, die heeft het gruwelijk mis. In de loop van de jaren heb ik funk uit allerlei landen gehoord, zelfs uit Polen, Duitsland en Turkije. En inderdaad, ook uit Nederland. Maar een van de leukste funkbandjes van de laatste jaren komt toch echt uit Japan. Daar wordt funk, soul en jazz gekoesterd zoals het in de bakermat van die genres nog nooit gekoesterd is. Oude soulartiesten die in eigen land amper een boterham kunnen verdienen, kunnen (of konden) daar zomaar in een stadion met 45.000 toehoorders optreden. Maar dat terzijde. Japanse funk. Van Mountain Mocha Kilimanjaro. Het vierde eigen album verscheen vorig jaar: Ichi Ni San Shi Go Roku. Google vertalen maakt me niks wijzer over de betekenis van die titel, maar dat deert niet.
Net als op de andere albums gaat de Japanse zesmansformatie weer flink los. Harde instrumentale funk, met op een uiterst solide basis veel ruimte voor meeslepende improvisaties. Funk gemengd met een flinke dosis jazz en een snufje rock. Blijf maar eens koel bij het beluisteren van dit album…

labels: Japan, Mountain Mocha Kilimanjaro

Volgens het Britse muziekblad Uncut maakt Mamas Gun blue-eyed bubblegum soul en dat klinkt niet erg veelbelovend. En toch was de vijfmansformatie uit Londen, die sinds 2007 bestaat, op toernee met onder anderen Ben l’Oncle Soul (leuke Franse retro-soul), Beverly Knight en de oudgedienden van Level 42. Op dit moment toert de groep met Lisa Stansfield (ooit erg beroemd) door Engeland. Met hun eerdere albums Routes To Riches (2009) and The Life And Soul (2011) hadden ze redelijk wat succes, met name in Azië. Mamas Gun maakt muziek op het snijvlak van pop en blanke soul, met een dosis ELO.
Wie vermoedt dat de band genoemd is naar het album Mamas Gun van Erykah Badu, die heeft gelijk. Maar de rauwe kantjes die aan de muziek van Badu kleven, mist Mamas Gun.

labels: Mamas Gun, Uncut, UK, Erykah Badu

Acht muzikanten vormen samen de soulband Mingo Fishtrap, die als basis het Amerikaanse Austin, Texas heeft. Het nieuwe album van de groep rond Roger Blevins jr heet OnTime, nummer vier in een reeks die in 1997 met Succotash begon. Lekker puntige hedendaagse soulmuziek, met schetterend koper in nummers als Movin’ en het aanstekelijke Sugadoo (waarin deze regels vaak herhaald worden: Sugadoo, what you gonna do? Have yourself a slice of my pie, too). En in elk nummer is er de gruizige stem van Blevins.
Mingo Fishtrap komt uit Texas maar mixt naadloos de verschillende stijlen van soul en funk uit zowel Memphis als New Orleans , zoals het hele album een mooi geheel vormt. Misschien op het nummer Too Far Gone na, dat ontspoort wat in al te veel pretenties. In Nederland is de groep niet erg bekend, in de VS stond ze al op het podium met onder anderen Trombone Shorty, Sting, Parliament, Little Feat, Earth Wind & Fire en Robert Randolph.
Achter de bandnaam Mingo Fishtrap zit overigens geen grote gedachte; gewoon de naam van een kruispunt in de buurt van Denton, Texas.

labels: Mingo Fishtrap, Austin, Roger Blevins jr

Jazzyhiphopchilledfunkygroovysometimesdancytypestuff. Dat is het genre dat Weekend Sun aan de eigen muziek hangt. Waarom iets tegenspreken wat waar is. Het debuutalbum Forever Tomorrow biedt een bijzonder ritmisch mengsel van jazz, funk en lounge. En inderdaad: soms dansbaar, maar meestal om bij weg te dromen. Weekend Sun is een band uit het noordoosten van Groot-Brittannië die volgens hun Facebookpagina bestaat uit de volgende muzikanten: Chris Tarn, Phil Smith, Alan Law, Lindsay Hannon, Darren Moore, Chris Davidson, Beth Miller, Esther Taylor, Steve Blakeburn, Gavin Lee & Paul Gowland. Geen grote namen, maar de muziek klinkt niet alsof die wordt gemaakt door beginners. Ik ben op internet de gekste genre-aanduidingen tegengekomen voor de muziek van Weekend Sun: Nu-Funk, Future Funk en Folk Soul. Het kan ook gewoner: swingende muziek, fijne zang, sprankelende arrangementen.

labels: Weekend Sun

Cookin’ On 3 Burners are Australia’s hardest hitting Hammond Organ Trio – joining the dots between Deep Funk, Raw Soul, Organ Jazz & Boogaloo. Van die promotiefrase van het Australische Cookin’ On 3 Burners (dat sinds 2002 bestaat) is geen woord gelogen. Het nieuwste album Blind Bet - het zesde studioalbum - is wederom een verzameling van aanstekelijk nummers waarin leentjebuur wordt gespeeld bij diverse genres. Gastvocalisten zijn dit keer Tex Perkins, Daniel Merriweather, Kylie Auldist (die het beste past bij het trio), Harry James Angus en Jason Heerah. Verwacht van Cookin’ On 3 Burners geen retro soul-funk-jazz, dit is muziek van nu. Met in deze meeste nummers een meeslepende groove (niet alleen dankzij het hammond orgel van toetsenist Jake Mason) in verschillende graden van wildheid. Slechts een enkel nummer, bijvoorbeeld Last Man Standing, is wat bleekjes. De andere twee mannen van het trio zijn overigens Ivan Khatchoyan (drums) en Dan West (gitaar).

labels: Cookin' On 3 Burners, Australië, Hammond

Ouderwets of retro? Of is dat hetzelfde? Hoe dan ook: de band Ted Graham's Kings of Funk tapt op het album House Party (2013) uit een bekend vaatje: soul, funk en een beetje blues. Voor oude en nieuwe fans van het genre herken- en genietbaar. De vier leden van de in New Orleans gevormde groep zijn allen veertig tot vijftig jaar actief in de muziekwereld en dat is te horen aan het gemak waarmee ze de nummers vertolken.
Niet alleen het genre is vertrouwd, de nummers ook: 634-5789, Bring It On Home To Me, My Girl, Tell It Like It Is, Ain't Too Proud To Beg, Walking The Dog, Twisting The Night Away en Dock Of The Bay. Een mix van Stax- en Motown-klassiekers dus. Goed gezongen, goed gespeeld, maar nergens beter dan de originelen. Ook al is er niks vernieuwends aan, toch een leuk album.

labels: Ted Graham's Kings of Funk, New Orleans, Stax, Motown

Het Amerikaanse The Greyboy Allstars mengt op een bijzonder aanstekelijke wijze, soul, jazz, acid jazz, funk, dance en boogaloo. Het ritme is altijd leidend, de accenten verschuiven van het ene genre naar het andere, soms nog eens aangevuld met een portie rock. Het dit jaar verschenen Inland Emperor is het vijfde - voornamelijk instrumentale - album van de groep, na West Coast Boogaloo (1995), A Town Called Earth (1997), Live (1999) en What Happened to Television? (2007). Het is ook het meest gevarieerde van dat vijftal; de groep zoekt nog meer de grenzen van de verschillende genres op. Waarmee het tegelijkertijd niet het meest toegankelijke album is, maar wel een fascinerende staalkaart van de creativiteit van de vijf muzikanten.

labels: USA, The Greyboy Allstars

Eenmaal op het spoor van de Hamburgse funkformatie The Mighty Mocambos - dankzij het swingende album This is Gizelle Smith & The Mighty Mocambos (2010) - ben ik die aanstekelijke groep blijven volgen. Niet altijd gemakkelijk, want ze hanteert diverse namen. Vanuit de opvatting: ’It’s not a band, it’s an institution’. The Mighty Mocambos heeft in ieder geval de eigen cd The Future Is Here uitgebracht, in 2011. Daarop doen diverse gasten mee, onder wie Afrika Bambaataa, Charlie Funk &King Kamon, Su Kramer en Caroline Lacaze. Die laatste heeft in 2013 haar debuut gemaakt met de plaat En route, waarop ze wordt begeleid door The Mighty Mocambos.
De gemene deler van die drie albums: aanstekelijke funk, ouderwetse producties waarin de liefde voor de zwarte muziek uit de jaren zestig en zeventig doorklinkt, een vol geluid dankzij de negenmansformatie The Mighty Mocambos. Die groep is nog het beste te vergelijken met The Dap-Kings in Amerika. Caroline Lacaze houdt zich vocaal goed staande tussen de funkende muzikanten, ook als die naast funk ook een stevige dosis gitaarrock toevoegen, zoals in Minutes d’insouiciance. Lacaze zingt alleen in de Franse taal, wat soms vervreemdend werkt, bijvoorbeeld in het nummer Harley Davidson (uitgesproken als ’Arley Daviedson’. Ongetwijfeld is En route daardoor niet besteed aan funk-puristen.

labels: Caroline Lacaze, Frankrijk, The Mighty Mocambos, The Dap-Kings

Een nieuw platenlabel, een nieuwe koers? Niet voor de Neville Brothers uit New Orleans. Met hun eerste album voor Columbia blijven ze letterlijk (aan Valence Street staat hun ouderlijk huis) en figuurlijk dicht bij huis, want als vanouds putten de getalenteerde broers uit de culturele smeltkroes die New Orleans is. Dus klinken in Valence Street Afrikaanse, indiaanse, Caribische, Europese en Amerikaanse invloeden door. Net als de laatste albums van de Nevilles bevat ook Valence Street mooie, verzorgde composities. Aaron Neville blinkt bijvoorbeeld uit in Little Peace Of Heaven van het jonge soulduo Charles & Eddie en de klassieker If I Had A Hammer en broer Art swingt als in zijn Meters­-dagen in Real funk. Er staan weer voldoende parels op dit album, maar het heilige vuur van hun allerbeste album Yellow Moon ontbreekt opnieuw.

labels: The Neville Brothers, New Orleans, Aaron Neville, Art Neville, The Meters

De hoogtijperiode van The Godfather Of Soul James Brown, de grote funkvernieuwer, lag tussen eind jaren vijftig en zeventig. De opkomst van andere muziekgenres, zijn verslavingen, huwelijksperikelen en een jarenlang verblijf in de gevangenis hebben hem weinig goed gedaan. De vocale kwaliteiten van de man, 65 jaar inmiddels, vertonen fikse slijtage. Vooral tijdens zijn concerten is te zien dat hij op oude roem teert: veel pose, weinig prestatie. Dat valt minder op op zijn nieuwste album: I’m Back. Een behoorlijke band legt een degelijke funkbasis onder de nummers. Sommige nummers swingen als (bijna) vanouds. Maar toch ook: veel herhalingen (drie versies van hetzelfde nummer en ook Papa’s Got A Brand New Bag komt weer eens voorbij) en weinig originaliteit. De echte glans is er vanaf.

labels: James Brown

Elf klassieke albums van James Brown zijn door Polydor opnieuw uitgebracht. De compilatie James Brown’s Original Funky Divas is daarvan de verrassendste cd. Op deze dubbelaar (twee keer ruim 75 minuten muziek!) staat werk van een dozijn zangeressen met wie James Brown in de jaren zestig en zeventig zo succesvol toerde. Een greep: Vicki Anderson, Yvonne Fair, Lyn Collins, Sugarpie DeSanto, Tammy Montgomery (later beroemd geworden als Tammi Terrel) en Anna King. De dames moesten zich in de glorietijd van The Godfather of Soul volledig ondergeschikt aan de grote roerganger maken. Ze mochten de show openen en ook af en toe zelf platen opnemen, meer niet. Hoe onterecht dat tweede plan was, blijkt uit deze smetteloze compilatie; lof ook voor het informatieve cd-boekje. Van blues tot soul, van gospel tot funk: de diva’s van Brown zijn de absolute top.

labels: James Brown, Vicki Anderson, Lynn Collins, Sugarpie DeSanto, Tammi Terrel, Anna King

Curtis Mayfield kreeg in 1993 al zijn tribute-cd en Marvin Gaye in 1995. Nu heeft The Godfather of Soul ook eindelijk zijn muzikale eerbetoon: Super Bad @ 65 heet dat album. De zestien artiesten die werk van de oude funkgrootmeester vertolken, komen verrassend genoeg niet uit de soul- en r&b-hoek. Frank Black (ex-Pixies), de New-Yorkse cultmuzikant Don Fleming, Nels en Carla van de Ameirkaanse gitaarrockband Geraldine Fibers en bands als Sex Mob en Swingin’ Neckbreakers zorgen voor een uiterst gevarieerde en eigenlijk ook bizarre cd. De een blijft dicht bij het origineel, anderen laten de gitaren gieren totdat er vertolkingen van beton staan. Dat maakt de cd wel erg wisselvallig en daarmee vlees noch vis. Je zou ook kunnen zeggen: het maakt de cd de moeite waard voor verstokte Brown-fans - het album bewijst dat hij nummers heeft gemaakt die elke bewerking doorstaan - en voor liefhebbers van stevige (gitaar)rock.

labels: James Brown

De Artiest-Die-Wij-Gewoon-Prince-Blijven-Noemen is na wat privé-tegenslagen en geflirt met internet terug met een gewone, via de platenhandel verspreide cd: New Power Soul. Echt terug, want deze cd is als vanouds: vette hypnotiserende funk en enkele breekbare ballads. Het ene moment wordt heel devoot de Heer geprezen en in het volgende nummer jubelt Prince over ’mad sex in the horny morning’. Die Prince...
Af en toe is de alleskunner ietwat te moralistisch, zoals in Come On, maar het zij hem vergeven, want dit is een ouderwetse Prince, ook al staan er geen echte klappers op NPS. Niet te snel afzetten trouwens deze cd, onder nummer 49 zit nog een liedje verstopt. Waarom dat zo is gedaan, is een raadsel. Prince en zijn hechte begeleidingsband New Power Generation kregen voor New Power Soul hulp van onder anderen Chaka Kahn en Larry Graham.

labels: Prince, New Power Generation, Chaka Kahn, Larry Graham

Ze is dertig­-en-­nog-­wat en ze zit in concertzaal Noorderligt te kijken naar de funk-formatie Average White Band. Het is vrijdagavond en een ongetwijfeld was het een drukke week. Als Average White Band nog maar goed en wel begonnen is, sukkelt ze in slaap; ­een fikse prestatie bij het volume dat het vijftal produceert. Het grootste deel van het concert brengt ze, als enige aanwezige, wat onderuit gezakt op haar stoel dommelend door. Ach, misschien heeft ze wel gelijk ook, want de kwaliteit van het concert doet wegdromen naar vroeger tijden, toen het Schotse sextet misschien wel de beste blanke funk­-soulband was.
Wat is er sindsdien misgegaan?
Lees meer...

labels: Average White Band, Noorderligt, Tilburg

Drie originele leden van de vroegere Average White Band vormen de kern van de groep die enkele jaren geleden weer werd gereanimeerd. Aan de muziek van toen is niets veranderd: soul met veel funk en een weinig jazz; uiterst strakke, dansbare muziek waarvan het onderlijf als vanzelf gaat bewegen. Morgen is in Noorderligt in Tilburg te zien en te horen of de band haar sexappeal nog niet verloren heeft.
Lees meer...

labels: Average White Band, Glasgow, Alan Gorrie, Hamish Stuart, Noorderligt, Tilburg, Hips, Simone Roerda, Onnie McIntyre, Roger Ball

Het is te gemakkelijk om de rijpe leeftijd en ervaring van de Amerikaanse formatie Tower of Power te hanteren als redenen voor het muzikaal hoogstaande en uiterst sfeervolle concert dat de band afgelopen zaterdagavond in Tilburg gaf voor een nagenoeg uitverkocht Noorderligt.

Lees meer...

labels: Tower of Power, Noorderligt, Tilburg, Stpehen Doc Krupka, Larry Graham

Na een succesvolle toernee door Amerika en Japan voert multi-­instrumentalist Larry Graham zijn funkformatie Graham Central Station nu ook door Europa. De start van deze concertenreeks vindt plaats in Noorderligt in Tilburg. The Funk For A Million Years Tour ­Europe 96 heeft de veelgeroemde funkbassist Larry Graham zijn jongste toernee genoemd. Maar de funkmuziek heeft dan ook een speciale band met superlatieven en grootspraak. De formatie Graham Central Station stond in de jaren zeventig garant voor degelijke funkmuziek en concerten die oor en oog zelden te kort deden.
Lees meer...

labels: Larry Graham, Texas, Sly Stone, Sly & The Family Stone, P-Funk All Stars, Graham Central Station, Noorderligt, Tilburg

Twee, drie maten hebben de Amerikaanse saxofonist Maceo Parker en zijn bandleden maar nodig om een nummer als een huis neer te zetten. De ritmesectie legt een fundament neer waarop het hele Interpolis-gebouw kan rusten.
Lees meer...

labels: Maceo Parker, Noorderligt, Fred Wesley

Twee procent jazz en achtennegentig procent funky stuff. Dat simpele recept hanteert de Amerikaanse saxofonist Maceo Parker, volgens eigen zeggen, bij zijn optredens. Zo'n vijfentwintig jaar als muzikale steun en toeverlaat van de fameuze soulkoning James Brown heeft Parker blijkbaar bescheiden gemaakt. Zijn optredens zijn een aanstekelijke mix van invloeden, ritmes en muzikale genres en een uitgekiend kat­-en­-muisspel van de doorgewinterde artiest met zijn publiek.
Lees meer...

labels: Maceo Parker, James Brown, Fred Wesley, Noorderligt, Tilburg, George Clinton, Bootsy Collins, Pee Wee Ellis, Hans Dulfer

Buiten in de korte rijen voor aanvang van het concert van James Brown in de Brabanthallen gaan de gesprekken ook in het Engels en het Duits. Een optreden van de vitale zestiger - koning van de soul­ en de funk - trekt mensen van over de landsgrenzen. Ook al zijn het er tegenwoordig niet veel meer. Organisator Leo van Hal brak het zweet ervan uit. Zo'n 2.500 mensen kwamen naar Brown en zijn band kijken; het betekent een verliespost met de omvang van een bovenmodaal jaarsalaris.
Lees meer...

labels: James Brown, Brabanthallen, Den Bosch

Ga op een willekeurige avond naar zo maar 'n dansclub of disco waar ook ter wereld. Zonder twijfel is dan een of meer keer muziek van James Brown te horen. Brown is wereldwijd het onbetwiste boegbeeld van de soul­- en funkmuziek, de zwarte dansmuziek bij uitstek. Geen enkele individuele muzikant is belangrijker geweest voor deze muziek dan de 62­-jarige Brown. The hardest working man in showbusiness, een van de vele titels die hij zichzelf heeft gegeven, is volgende week donderdag 8 april voor een eenmalig concert in Nederland; hij treedt dan op in de Brabanthallen in Den Bosch.
Lees meer...

labels: James Brown

Soulveteranen Rufus Thomas en Junior Walker treden op in Noorderligt Tilburg: aanstekelijke dansmuziek uit oude doos.
Bij elke andere 75­-jarige artiest zou het een historisch, want misschien wel laatste, concert kunnen worden. Bij soulveteraan Rufus Thomas ligt dat anders. Niet alleen beschouwt hij zich als 'the oldest teenager of the world', maar hij leeft al veertig jaar voor zijn optredens.

Lees meer...

labels: Rufus Thomas, Junior Walker, Noorderligt, Tilburg, Stax, Motown

Een van de oudste en kleurrijkste nog actieve artiesten in de soulmuziek is de 74­-jarige ras­entertainer Rufus Thomas. Hij had enkele hits in de jaren vijftig en zestig en nog altijd zijn zijn dwaze nummers van toen - 'The Funky Chicken', 'The Dog', 'Can Your Monkey Do The Dog' en 'Do The Funky Penguin' - de ruggegraat van zijn energieke shows. Sinds 1971 pleegt hij die in korte broek af te werken.
Lees meer...

labels: Rufus Thomas, Stax

Wie zich zo schaamteloos op de borst klopt als soul- en funk­gigant James Brown hoeft niet te rekenen op enige clementie. Iemand die zich Mister Dynamite, Soulbrother Number One, The Godfather of Soul noemt en zich nog dertig andere hoogdravende eretitels heeft gegeven, moet dat dan ook maar waarmaken. Geen gezeur over die bijna vut-­leeftijd, de langdurige tegenwind in zijn carrière of die forse gevangenisstraf die hij net achter de rug heeft. James Brown opende gisteravond officieus het North Sea Jazz Festival en liet zien dat hij nog niet afgeschreven is.
Lees meer...

labels: James Brown, Den Haag, JB's

De 50-­jarige funk­apostel George Clinton heeft nog altijd een lange adem. Dat kan worden afgeleid uit het ruim drie uur durende concert dat hij woensdagavond in theater Noorderligt in Tilburg gaf. Zeker de helft van de ruim 500 bezoekers kon niet genoeg krijgen van de betonfunk van Clinton en zijn elftal begeleiders. De kritische toehoorders fronsten af en toe de wenkbrauwen.
Lees meer...

labels: George Clinton, P-Funk All Stars, Dr. Funkenstein

It's startime with Mr. Dynamite, Soulbrother no.1, the Godfather of Soul... Jáámes Bróówn. De in superlatieven gedrenkte aankondiging bij aanvang van het concert van James Brown moet de toehoorders komende woensdag alvast week maken voor het absolute boegbeeld van soul­ en funk. Dan is The hardest working man in showbusiness weer in Nederland. Aan de vooravond van het North Sea Jazz Festival is Brown te gast in de Statenhal in Den Haag.
Lees meer...

labels: James Brown, USA

Terug van weggeweest: George Clinton, alias Dr. Funkenstein. De nu 50-jarige funk-pionier heeft een merkwaardige loopbaan achter de rug. Hij begon als zanger in een doo-wop-groepje, had enorme successen met zijn psychedelische funk, ging bankroet en werd in ere hersteld door funk-erfgenaam Prince. Clinton is een van de meest bizarre muzikanten in de zwarte muziek.
Lees meer...

labels: George Clinton, Funkadelic, Parliament, P-Funk All Stars, USA

De gerenommeerde Amerikaanse funk- en soulformatie Maze hield het donderdagavond in het Terras Theater aan de Stationsstraat al na een uurtje spelen voor gezien.
Lees meer...

labels: Maze, Frankie Beverly, Tilburg, Terras Theater

Een flink portie funk, maar evenzogoed zoete ballads, enkele mespuntjes soul, jazz en latin, gekruid met wat politiek (natuurlijk anti-apartheid), gemaakt met groot respect voor de Schepper; dat is het recept van Maze.
Lees meer...

labels: Maze, Frankie Beverly, Philly Sound

Charles Neville (51) komt wat slaperig binnenwandelen, nadat hij eerst nog even terug is gelopen naar zijn eigen motelkamer om zijn onafscheidelijke baret op te halen. Locatie: motel Gilze-Rijen, kamer 38 van tourmanager John Toomey. Het is de vooravond van het gedenkwaardige juni-concert van The Neville Brothers in het Tilburgse Noorderligt. De opnamen voor de onlangs uitgekomen nieuwe plaat 'Brother's Keeper' zijn dan al enige tijd achter de rug.

Lees meer...

labels: Charles Neville, The Neville Brothers, New Orleans, Linda ronstadt, The Meters, Noorderligt

De huidige populariteit van de Amerikaanse groep The Neville Brothers kon nauwelijks beter geïllustreerd worden dan door de twee tienermeisjes aan de ingang van Noorderligt. Aan iedere bezoeker - er kwam een gemeleerd publiek van zo’n zeshonderd mensen opdagen - deelden zij een pamflet uit met daarop de vraag ’Lid worden van de Dutch Neville Fanclub?


Lees meer...

labels: The Neville Brothers, Aaron Neville, New Orleans, Cyril Neville, Noorderligt, Charles Neville