Platenmaatschappij Virgin zegt het zelf: ’Anno 1998 zijn er twee stromingen die de hitparades domineren: r&b en meidenpop. Een perfect moment dus voor Dignity om een greep te doen naar de macht. Want een meisjesgroep die r&b zingt’. Dat doet het ergste vrezen: confectiepop van het bedachte soort. Toch is het debuutalbum van het Nederlandse vocale trio geen gruwel. Het album klinkt zelfs heel wat oorspronkelijker dan veel muziek die Amerikaanse meidengroepen produceren. Minder sjabloonachtig, niet platvloers en emotioneler. Daarnaast hebben Garcia Gorré, Karima Lemghari en Suzan Haps vocaal meer in hun mars dan de meeste van hun Amerikaanse tegenhangers. Het debuut van Dignity, dat vooral ballads en mid-temponummers bevat, steekt boven het maaiveld uit.

labels: Dignity, Nederland

Twee jaar na het gouden debuutalbum komt het Amerikaanse meidentrio Total met opvolger Kima, Keisha & Pam. Opnieuw opgenomen onder de hoede van Sean ’Puffy’ Combs. Een hele reeks bekende mede-artiesten en producers werd ingeschakeld, onder wie Missy Elliott, Heavy D. en R, Kelly. Toch klinkt het nieuwe album homogeen: een robuuste mix van hiphop en funk (pre-millennium funk noemt de platenmaatschappij dat...). Enige uitzondering hierop is de stevige gitaarrock in het nummer Rock Track.
Total volgt de sjablonen van het genre: expliciet taalgebruik, samples, veel gehijg (er staat zelfs een masturbatiefragment op dit album), pruilerige zang, mechanische, zielloze begeleiding en seks als overheersend thema. Dus ongetwijfeld wordt het dit album een commercieel succes.

labels: Total, Missy Elliott, R.Kelly

De hoogtijperiode van The Godfather Of Soul James Brown, de grote funkvernieuwer, lag tussen eind jaren vijftig en zeventig. De opkomst van andere muziekgenres, zijn verslavingen, huwelijksperikelen en een jarenlang verblijf in de gevangenis hebben hem weinig goed gedaan. De vocale kwaliteiten van de man, 65 jaar inmiddels, vertonen fikse slijtage. Vooral tijdens zijn concerten is te zien dat hij op oude roem teert: veel pose, weinig prestatie. Dat valt minder op op zijn nieuwste album: I’m Back. Een behoorlijke band legt een degelijke funkbasis onder de nummers. Sommige nummers swingen als (bijna) vanouds. Maar toch ook: veel herhalingen (drie versies van hetzelfde nummer en ook Papa’s Got A Brand New Bag komt weer eens voorbij) en weinig originaliteit. De echte glans is er vanaf.

labels: James Brown

Elf klassieke albums van James Brown zijn door Polydor opnieuw uitgebracht. De compilatie James Brown’s Original Funky Divas is daarvan de verrassendste cd. Op deze dubbelaar (twee keer ruim 75 minuten muziek!) staat werk van een dozijn zangeressen met wie James Brown in de jaren zestig en zeventig zo succesvol toerde. Een greep: Vicki Anderson, Yvonne Fair, Lyn Collins, Sugarpie DeSanto, Tammy Montgomery (later beroemd geworden als Tammi Terrel) en Anna King. De dames moesten zich in de glorietijd van The Godfather of Soul volledig ondergeschikt aan de grote roerganger maken. Ze mochten de show openen en ook af en toe zelf platen opnemen, meer niet. Hoe onterecht dat tweede plan was, blijkt uit deze smetteloze compilatie; lof ook voor het informatieve cd-boekje. Van blues tot soul, van gospel tot funk: de diva’s van Brown zijn de absolute top.

labels: James Brown, Vicki Anderson, Lynn Collins, Sugarpie DeSanto, Tammi Terrel, Anna King

Curtis Mayfield kreeg in 1993 al zijn tribute-cd en Marvin Gaye in 1995. Nu heeft The Godfather of Soul ook eindelijk zijn muzikale eerbetoon: Super Bad @ 65 heet dat album. De zestien artiesten die werk van de oude funkgrootmeester vertolken, komen verrassend genoeg niet uit de soul- en r&b-hoek. Frank Black (ex-Pixies), de New-Yorkse cultmuzikant Don Fleming, Nels en Carla van de Ameirkaanse gitaarrockband Geraldine Fibers en bands als Sex Mob en Swingin’ Neckbreakers zorgen voor een uiterst gevarieerde en eigenlijk ook bizarre cd. De een blijft dicht bij het origineel, anderen laten de gitaren gieren totdat er vertolkingen van beton staan. Dat maakt de cd wel erg wisselvallig en daarmee vlees noch vis. Je zou ook kunnen zeggen: het maakt de cd de moeite waard voor verstokte Brown-fans - het album bewijst dat hij nummers heeft gemaakt die elke bewerking doorstaan - en voor liefhebbers van stevige (gitaar)rock.

labels: James Brown

Schop de mens tot hij een geweten heeft. Een citaat van Louis Paul Boon dat van toepassing is op het debuutalbum Black Moses van het gelijknamige duo. Een bijzonder tweespan: de zwarte Amerikaan Infinity en de Chileense indiaan Mentor, die in Zweden wonen en werken. Kenmerken veel albums uit de hiphop-hoek zich door platte teksten, die van Black Moses gaan hoogzwanger van een vlammende boodschap: armoe, incest, onrecht, geen sociaal of maatschappelijk thema slaan de beide artiesten over. Infinity spuwt zijn boodschap uit, als een bezeten preker. En dat op een intrigerend klankentapijt. De ene keer stampt de ritmesectie rechttoe-rechtaan, een volgend nummer loopt bijna over van Wagneriaanse bombast. Elk nummer is heel verantwoord en politiek correct en toch is het geheel lood- en loodzwaar.

labels: Black Moses

Lionel Richie’s overgang van de funk (Commodores) naar de zoete popmuziek heeft hem geen windeieren gelegd. Meer dan 50 miljoen solo-albums heeft hij verkocht. Op zijn nieuwste album Time blijkt weer eens het waarom van dat succes: Richie maakt lekker in het gehoor liggende muziek waar niemand zich een buil aan kan vallen. Daarnaast is hij een klassieke liedjesschrijver: hij vertelt verhaaltjes met een kop en een staart, die ergens over gaan. Nou ja, vooral over de liefde, maar hij kraakt bijvoorbeeld ook het machogedrag dat velen in de r&b-hoek zo verheerlijken. Dat alleen al is een weldaad. Voor de rest: het zijn lekkere deuntjes op Time, niets meer, niets minder. zonder kaskraker als All Night Long of het ultrazoete Hello. En dan is Richie is als zanger ook nog eens beperkt, niet behept met vocale diepgang.

labels: Lionel Richie, The Commodores

De Artiest-Die-Wij-Gewoon-Prince-Blijven-Noemen is na wat privé-tegenslagen en geflirt met internet terug met een gewone, via de platenhandel verspreide cd: New Power Soul. Echt terug, want deze cd is als vanouds: vette hypnotiserende funk en enkele breekbare ballads. Het ene moment wordt heel devoot de Heer geprezen en in het volgende nummer jubelt Prince over ’mad sex in the horny morning’. Die Prince...
Af en toe is de alleskunner ietwat te moralistisch, zoals in Come On, maar het zij hem vergeven, want dit is een ouderwetse Prince, ook al staan er geen echte klappers op NPS. Niet te snel afzetten trouwens deze cd, onder nummer 49 zit nog een liedje verstopt. Waarom dat zo is gedaan, is een raadsel. Prince en zijn hechte begeleidingsband New Power Generation kregen voor New Power Soul hulp van onder anderen Chaka Kahn en Larry Graham.

labels: Prince, New Power Generation, Chaka Kahn, Larry Graham

Hamvraag wat betreft de debuut­-cd van de Rotterdamse vocale r&b-­formatie Roméo is natuurlijk of de vier Nederlanders zich kunnen meten met wat er in dit genre uit Amerika komt. Dat kunnen ze. De eerste cd van Roméo ­ met de single Coming Home scoorde het kwartet al een grote hit, ­ is een smetteloze productie. Nergens een kneuterige imitatie van een toch vooral zwarte, Amerikaanse muziekstroming. Zelfs in de uitspraak van het Engels is geen vleugje accent van de vier Rotterdammers te bespeuren. Op de cd, die ook Roméo heet en in dertig landen uitkomt, vooral ballads, afgewisseld met enkele mid­tempo nummers. Geen sublieme uitschieters naar boven, daarentegen ook geen benedenmaatse nummers. Daarmee bewijst Roméo wel dat in Nederland ook hele degelijke r&b gemaakt kan worden.

labels: Romeo, Nederland

Sport en entertainment. Dat waren decennialang de twee belangrijkste maatschappelijke terreinen waarop Afro­-Amerikanen naam en faam konden verwerven in Amerika. De invloed van zwarte Amerikanen op de muziekwereld staat beschreven in het kleurrijke boek 'Heart & Soul, a celebration of black music style in Amerika 1930­-1975'. Het is een onverbloemd eerbetoon aan de zwarte muzikanten uit die periode, van Duke Ellington, Illinois Jacquet en Buster Brown tot Etta James, Honey & The Bees, Marvin Gaye, Percy Sledge en Little Richard.


Lees meer...

labels: Bob Merlis, Davin Seay

Soulzangeres Aretha Franklin is toe aan haar 49ste album: A Rose Is Still A Rose. Daarvoor zocht ze samenwerking met een handvol eigentijdse producers als Sean ’Puffy’ Combs en Lauryn Hill van The Fugees, naast oude bekenden als Narada Michael Walden. Die tweeslachtigheid zit in het hele album: ouderwetse soulnummers met passionele, fantastisch getimede vocalen, maar op een modieuze, machinale begeleiding. Het enige nummer dat er echt uitspringt is het bezielde The Woman, geschreven door Aretha Franklin zelf. Met levende muzikanten, zonder drum & keyboard programming. Misschien is het een concessie aan deze tijd. Hoe dan ook: voor oude Aretha-fans is het overbodig want The Queen Of Soul is nog niets van haar glorie verloren en voor de nieuwe generatie is het vast te weinig eigentijds.

labels: Aretha Franklin, Sean Puffy Comns, Lauryn Hill, The Fugees, Narada Michael Walden

De Nederlandse trompettiste Saskia Laroo wordt te pas en te onpas vergeleken met saxofoniste Candy Dulfer. Maar niet alleen in hun instrumenten verschillen de beide jonge vrouwen; Dulfer zit veel nadrukkelijker in de jazz- en funkhoek dan Laroo. Op Laroo’s tweede album Bodymusic, net als haar eerste cd in eigen beheer uitgebracht, mengt ze allerlei modieuze muziekstromingen. Als Laroo al een label moet dragen dan is dat dance jazz; dance jazz met funk, r&b en hiphop. Bij een eerste keer luisteren komt het album mogelijk wat rommelig over, maar dat valt uiteindelijk mee. Bodymusic past heel erg bij deze tijd: het zapt van de ene stroming naar de andere. Het eindresultaat is heel eigentijds, ook al is af en toe de echo van ster-trompetist Miles Davis hoorbaar.

labels: Saskia Laroo, Candy Dulfer

Slechts zelden heeft Frank Sinatra journalisten te woord gestaan de laatste decennia. Misschien is dat terug te voeren tot 1947 toen Sinatra Lee Mortimer van de New York Daily Mirror een afranseling gaf. Wat hem een uiteraard met veel publiciteit overgoten rechtszaak opleverde. Maar de verre van smetteloze levenswandel van Ol’ Blue Eyes, een gevreesd feestnummer en rokkenjager, zal er ook aan bijgedragen hebben dat hij zo ver mogelijk van de pers vandaan bleef.
Dik twee jaar geleden kreeg journalist en schrijver Bill Zehme de gelegenheid om de hoogbejaarde Sinatra (hij is van jaargang 1915) te interviewen voor het Amerikaanse tijdschrift Esquire. Nou ja, interviewen. Via een assistent van Sinatra kon hij de zanger schriftelijke vragen toespelen, die dan op papier beantwoord weer terug kwamen. Zehme gebruikte die antwoorden voor een groot artikel in Esquire. Maar daarmee had hij zijn kruit nog niet verschoten: hij maakte er een boek van dat onlangs uitkwam onder de titel The way you wear your hat.



Lees meer...

labels: Frank Sinatra, Bill Zwehme, Phil Stern