Nu al kandidaat voor het mooiste album van 2015: Sharon Robinson: Caffeine. Haar tweede solo-album pas, na Everybody Knows uit 2008. Heerlijke lome late-avondmuziek, op het kruispunt van soul en jazz. Mooi, haast delicaat en uiterst beheerst gezongen. Een betere Sade zogezegd. De begeleiding is op de meeste van de tien nummers sober, zonder opsmuk, maar helaas klinkt het soms te ingeblikt. De teksten zijn niet echt doorsnee, hoewel ze veelal over liefde en relaties gaan, wat toch de meest uitgesleten paden in de hele muziekgeschiedenis zijn.
Goed geboortejaar trouwens die Sharon: 1958. Ze stamt uit San Francisco, schrijft liedteksten, produceert platen en zingt. Ze werkte regelmatig als tekstschrijver - en achtergrondzangeres - samen met de bard aller barden Leonard Cohen. Voor wie dat niet genoeg aanprijzing is, ze schreef ook liedjes voor onder anderen Bettye LaVette, Pointer Sisters, Aaron Neville, Diana Ross, Don Henley, Randy Crawford, Patti LaBelle, Roberta Flack en The Temptations. Een vrouw met status dus. En met vele talenten: ze publiceerde ook een fotoboek over de World Tour van Leonard Cohen.
Caffeine. Sharon Robinson. Luister en huiver.

labels: Sharon Robinson, Leonard Cohen

Het zal wel vloeken in de jazz-kerk zijn, maar de muziek van de Amerikaanse vocalist José James (1978) was vaak zo saai; zowel zijn eigen platen als het album For All We Know dat hij opnam met de al evenzeer getalenteerde Belgische pianist Jeff Neve. De melange die James heeft gesmeed van jazz, soul, hiphop en nog wat wat andere genres mag dan als uniek gewaardeerd worden en met tal van prijzen bekroond zijn, daarmee raakt hij de luisteraar nog niet in het hart. Zeker, José James heeft een aangename, donkerbruine en vakmatig geschoolde stem, maar waarom daarmee altijd maar weer voortkabbelen. Waarom laat hij het nou nooit eens stormen, zelfs niet op While You Were Sleeping uit 2014, dat als zijn meest rockachtige plaat wordt beschouwd.
Zijn laatste album is een eerbetoon aan zijn ’muzikale moeder’ Billie Holiday, icoon van de buitencategorie in de jazz- en blueswereld. Yesterday I Had The Blues heet die plaat, uitgebracht door het legendarisch Blue Note label. Daarop zingt hij ingetogener dan Holiday klassiekers als Strange Fruit, God Bless The Child, Body And Soul en Good Morning Heartache. De beheersing, technisch en emotioneel, van James werkt nu wonderlijk genoeg wel en geeft de nummers een haast tergende spanning mee. Zou het zijn omdat de gekozen Holiday-liedjes van superieure kwaliteit zijn? Hoe dan ook: eindelijk eens een album van José James om vaker te beluisteren. Ook al kan ik mij voorstellen dat anderen ook deze plaat als sloom bestempelen; James heeft van alle nummers, op What A Little Moonlight Can Do na, een wel heel langzame blues gemaakt.

labels: José James, Hiphop, Billie Holiday

Hoe groot is de kans dat je flabbergasted bent van een soul- en jazzzanger uit Duitsland. Niet groot toch? Met een uitzondering: Jeff Cascaro. Klinkt niet erg germaans, is toch een Duitser. In 1968 geboren in Bochum. Op achttienjarige leeftijd een jazz-concours gewonnen en sindsdien in de muziek actief, als zanger en trompettist. Hij speelde onder meer bij groepen als Fantastischen Vier, Guano Apes, H-Blockx en Passport van Klaus Doldinger. Verder werkte hij onder meer met Till Brönner, Ute Lemper, Howard Johnson, Georgie Fame, Herb Geller en Horst Jankowski, zo meldt Wikipedia. En ook dat hij sinds 2000 professor jazzzang is aan de Hochschule für Musik Frans Liszt Weimar. Ik ken twee van zijn platen: Soul of a Singer uit 2006 en The Other Man uit 2012. Mooie vocalen, geen spoortje van welk Duits accent dan ook in de (uiteraard Engelstalige) liedjes. En met zijn versie van Let’s Stay Together op The Other Man steekt hij soullegende Al Green zomaar naar de kroon. Kippenvel!

labels: Jeff Cascaro, Duitsland

De Canadese Diana Krall heeft zo haar eigen manier van interpreteren van de klassiekers uit de jazzhistorie. Een wat trage, al dan niet gemaakt-verleidelijke stijl, passend bij haar stem. En voorzien van prettig in het gehoor liggende, zeer verzorgde arrangementen. De vocaliste en pianiste heeft met deze smooth jazz een grote reputatie opgebouwd. Voor haar laatste, zeer recent uitgebrachte album Wallflower vertolkt ze nummers uit de pop- en soft-rockmuziek, zoals California Dreamin’ van The Mama’s & The Papa’s, Desperado en I Can’t Tell You Why van The Eagles, Wallflower van Bob Dylan, If I Take You Home Tonight van Paul McCartney, Alone Again van Gilbert O’Sullivan, Operator van Jim Croce en Don’t Dream It’s Over van Neil Finn. Elk lied wordt met een ballad-achtig jazz-sausje geserveerd. Op de Deluxe Edition komen er enkele live-uitvoeringen bij, zoals van Sorry Seems To Be the Hardest Word van Elton John.
In enkele gevallen pakt de benadering van Krall heel mooi uit, zoals in California Dreamin’ dat een heel nieuw nummer lijkt geworden. In andere liedjes is het verschil met het origineel minder groot en het nummer dus minder spannend. Dan wordt zo’n uitvoering ook ineens erg braafjes. Het komt er vooral op die momenten voor de luisteraar op aan of hij of zij de stem van Krall en haar zangstijl waardeert.
Met dit album, waarop Diana Krall hulp krijgt van onder anderen Michael Bublé, Bryan Adams en Georgie Fame (luxe versie), in de cd-speler of op de iPod kan niemand zich op een luie zondagochtend of laat op welke avond dan ook een buil vallen. In welk gezelschap hij of zij zich ook bevindt.

labels: Michael Bublé, Bryan Adams, Georgie Fame

Hoe kaal kan een plaat zijn? Heel kaal, zo bewijst de Amerikaanse jazz-vocaliste Tierney Sutton met haar elfde album Paris Sessions. Dat album nam ze in slechts twee dagen op in Parijs, met gitarist Serge Merlaud en bassist/gitarist Kevin Axt. Het drietal kleedt nummers als Body and Soul, You Must Believe In Spring, You’re Nearer en All To Soon uit tot de essentie. In de intimiteit van de sobere begeleiding maakt de stem van de begenadigde jazz-vocaliste uit Los Angeles nog meer indruk dan op haar andere platen. In een recensie van dit album las ik het begrip kaarslicht-muziek, maar dat is een schromelijke onderschatting van de schoonheid van de twaalf nummers op deze plaat. Ook na vele malen luisteren verveelt Paris Sessions niet.

labels: Tierney Sutton, Serge Merlaud, Kevin Axt

Dat het album Bluesiana Hot Sauce begint met het swingende My Last Meal moet wel ironie zijn. Het album werd per slot van rekening opgenomen - en in 1993 uitgebracht - als inzamelactie voor daklozen in New Orleans. Het is een vervolg op een soortgelijk initiatief uit 1989. Aan het tweede album deed een fiks aantal gelouterde artiesten mee (Allen Toussaint, Toots Thielemans, Michael Brecker, Will Calhoun, Ray Anderson, Paul Griffin, Eddie Gomez, Joe Bandio, Phil Hamilton en Chuck St. Troy) en dat is te horen. De kwaliteit is over de hele linie hoog en toch zijn er enkele uitschieters, zoals het ontroerende Blue Monk met Toots Thielemans op zijn blues-best, het klagelijke Busted, het sentimentele At Last en I Walk On Guilded Splinters waarin Michael Brecker excelleert op zijn tenorsax. Het album is een heerlijke mix van diverse muzikale genres, maar New Orleans is dan ook dé smeltkroes van Amerika.

labels: New Orleans, Allen Toussaint, Toots thielemans, Michael Brecker

Jazzyhiphopchilledfunkygroovysometimesdancytypestuff. Dat is het genre dat Weekend Sun aan de eigen muziek hangt. Waarom iets tegenspreken wat waar is. Het debuutalbum Forever Tomorrow biedt een bijzonder ritmisch mengsel van jazz, funk en lounge. En inderdaad: soms dansbaar, maar meestal om bij weg te dromen. Weekend Sun is een band uit het noordoosten van Groot-Brittannië die volgens hun Facebookpagina bestaat uit de volgende muzikanten: Chris Tarn, Phil Smith, Alan Law, Lindsay Hannon, Darren Moore, Chris Davidson, Beth Miller, Esther Taylor, Steve Blakeburn, Gavin Lee & Paul Gowland. Geen grote namen, maar de muziek klinkt niet alsof die wordt gemaakt door beginners. Ik ben op internet de gekste genre-aanduidingen tegengekomen voor de muziek van Weekend Sun: Nu-Funk, Future Funk en Folk Soul. Het kan ook gewoner: swingende muziek, fijne zang, sprankelende arrangementen.

labels: Weekend Sun

Cookin’ On 3 Burners are Australia’s hardest hitting Hammond Organ Trio – joining the dots between Deep Funk, Raw Soul, Organ Jazz & Boogaloo. Van die promotiefrase van het Australische Cookin’ On 3 Burners (dat sinds 2002 bestaat) is geen woord gelogen. Het nieuwste album Blind Bet - het zesde studioalbum - is wederom een verzameling van aanstekelijk nummers waarin leentjebuur wordt gespeeld bij diverse genres. Gastvocalisten zijn dit keer Tex Perkins, Daniel Merriweather, Kylie Auldist (die het beste past bij het trio), Harry James Angus en Jason Heerah. Verwacht van Cookin’ On 3 Burners geen retro soul-funk-jazz, dit is muziek van nu. Met in deze meeste nummers een meeslepende groove (niet alleen dankzij het hammond orgel van toetsenist Jake Mason) in verschillende graden van wildheid. Slechts een enkel nummer, bijvoorbeeld Last Man Standing, is wat bleekjes. De andere twee mannen van het trio zijn overigens Ivan Khatchoyan (drums) en Dan West (gitaar).

labels: Cookin' On 3 Burners, Australië, Hammond

Het Amerikaanse The Greyboy Allstars mengt op een bijzonder aanstekelijke wijze, soul, jazz, acid jazz, funk, dance en boogaloo. Het ritme is altijd leidend, de accenten verschuiven van het ene genre naar het andere, soms nog eens aangevuld met een portie rock. Het dit jaar verschenen Inland Emperor is het vijfde - voornamelijk instrumentale - album van de groep, na West Coast Boogaloo (1995), A Town Called Earth (1997), Live (1999) en What Happened to Television? (2007). Het is ook het meest gevarieerde van dat vijftal; de groep zoekt nog meer de grenzen van de verschillende genres op. Waarmee het tegelijkertijd niet het meest toegankelijke album is, maar wel een fascinerende staalkaart van de creativiteit van de vijf muzikanten.

labels: USA, The Greyboy Allstars

Er zijn minstens zoveel muzikanten, groepen en zangers in de wereld als vissen in de wereldzeeën. Dus kan een liefhebber heel zijn leven lang nieuwe ontdekkingen doen, wat betreft muziek én de oceaanbevolking. Muzikale verwanten hebben mij op het spoor gezet van een hele trits artiesten waar ik nooit eerder van gehoord had en die het beluisteren zeer waard zijn. Ik zou bijna tikken: ..'en die een groter publiek verdienen'. Maar weet ik veel of ze dat al hebben... Thisbe Vos is een Nederlandse jazz-zangeres die in 2008 naar Los Angeles verkaste en daar een muzikale loopbaan heeft opgebouwd. Ze zong bij de Britse The Jive Aces, maakte in 2011 het album 'Sophistication' en in het voorjaar van dit jaar 'Under Your Spell'. Die nieuwe cd bekoort, dankzij mooie volle arrangementen, de schijnbaar achteloze beheersing (als een veterane) van het liedmateriaal, de warme stem van Vos en haar overtuigende repertoirekeuze. De helft van de nummers op Under Your Spell heeft ze zelf geschreven, de overige zijn klassiekers van onder anderen Jimmy Van Heusen/Johnny Mercer en Irving Berlin. Dat haar eigen nummers daar perfect bij passen, is veelzeggend.

labels: Thisbe Vos

Een heel prettige vocaliste is de Zweedse Ida Sand (Stockholm, 1977). Heel bekend is ze niet buiten haar land, zo lijkt het althans. Ze heeft drie albums gemaakt: Meet Me Around Midnight (2007), True Love (2009) en The Gospel Truth (2011). Om de twee jaar, dus eigenlijk zou er dit jaar weer een nieuwe plaat moeten volgen... Haar favoriete muziekgenres zijn jazz, soul en gospel; ze zegt het meest beïnvloed te zijn door Stevie Wonder, Donny Hathaway en Aretha Franklin. Het is allemaal goed te horen op haar drie albums; hoewel ze duidelijk sterker leunt op het jazz- dan het soulrepertoire.
Elk album van Ida Sand biedt rustige luistermuziek, zonder dat de Zweedse vervalt in al te zoetsappige smooth jazz. Ze durft ook minder voor de hand liggende nummers te vertolken, zoals Like A Prayer, Bang Bang, Ventura Highway en Here Comes The Rain Again. Dat doet ze op een heel eigen manier: aangename stem, perfecte uitspraak van het Engels, beheerst swingend, goede arrangementen en degelijke begeleiding. Mooie late-avondmuziek dus, vooral toepasselijk even voordat Mr. Sandman toeslaat...

labels: Ida Sand, Zweden

Victor Davis is, net als Lenny Kravitz en Prince, een doe-het-zelver. Ook de Brit is een multi-instrumentalist die zoveel mogelijk in eigen hand houdt, ook de productie van zijn muziek. Hoxton Popstars heet zijn nieuwste album, zijn tweede. Het album, voornamelijk gevuld met ballads, is al een hele tijd geleden in Japan uitgebracht, maar dankzij een Duits label nu ook in Europa op de markt. Souljazz is de muziek van Davis gelabeld. Dat dekt de lading voor tweederde deel, want Davis mengt die beide elementen met een stevige dosis latin. En daar komt hij goed mee weg. Het album, dat elf nummers en een bonusvideo bevat, is niet vernieuwend, maar uiterst aangenaam om te beluisteren. Davis heeft een prettige stem en hij doseert zijn instrumentale escapades keurig. Een zomerse cocktail met niet al te veel alcohol.

labels: Victor Davis, UK

Wat bezielt al die musici toch om tenminste eens in hun leven een jazzalbum op te nemen? Het overgrote deel brengt het er bedroevend af en schijnt dat zelf ook te weten. Een vervolg komt er zelden! Aaron Neville, rhythm & blues-, soul- en popzanger vormt een prachtige uitzondering. Hij zegt al sinds zijn kinderjaren beïnvloed te zijn door jazz en op Nature Boy bewijst hij dat. Twaalf jazz-nummers worden vertolkt door Neville en groten uit jazz en pop: Ron Carter, Roy Hargrove, Ray Anderson, Michael Brecker, Charles Neville, Ry Cooder en maatje Linda Ronstadt. Van bekende klassiekers maakt Aaron Neville prachtige, nieuwe vertolkingen. Zijn krassende falsetstem geeft elk nummer een eigen, diepe lading.

labels: Aaron Neville, New Orleans, Ry Cooder, Linda ronstadt, Michael Brecker, Charles Neville

De Nederlandse trompettiste Saskia Laroo wordt te pas en te onpas vergeleken met saxofoniste Candy Dulfer. Maar niet alleen in hun instrumenten verschillen de beide jonge vrouwen; Dulfer zit veel nadrukkelijker in de jazz- en funkhoek dan Laroo. Op Laroo’s tweede album Bodymusic, net als haar eerste cd in eigen beheer uitgebracht, mengt ze allerlei modieuze muziekstromingen. Als Laroo al een label moet dragen dan is dat dance jazz; dance jazz met funk, r&b en hiphop. Bij een eerste keer luisteren komt het album mogelijk wat rommelig over, maar dat valt uiteindelijk mee. Bodymusic past heel erg bij deze tijd: het zapt van de ene stroming naar de andere. Het eindresultaat is heel eigentijds, ook al is af en toe de echo van ster-trompetist Miles Davis hoorbaar.

labels: Saskia Laroo, Candy Dulfer

Slechts zelden heeft Frank Sinatra journalisten te woord gestaan de laatste decennia. Misschien is dat terug te voeren tot 1947 toen Sinatra Lee Mortimer van de New York Daily Mirror een afranseling gaf. Wat hem een uiteraard met veel publiciteit overgoten rechtszaak opleverde. Maar de verre van smetteloze levenswandel van Ol’ Blue Eyes, een gevreesd feestnummer en rokkenjager, zal er ook aan bijgedragen hebben dat hij zo ver mogelijk van de pers vandaan bleef.
Dik twee jaar geleden kreeg journalist en schrijver Bill Zehme de gelegenheid om de hoogbejaarde Sinatra (hij is van jaargang 1915) te interviewen voor het Amerikaanse tijdschrift Esquire. Nou ja, interviewen. Via een assistent van Sinatra kon hij de zanger schriftelijke vragen toespelen, die dan op papier beantwoord weer terug kwamen. Zehme gebruikte die antwoorden voor een groot artikel in Esquire. Maar daarmee had hij zijn kruit nog niet verschoten: hij maakte er een boek van dat onlangs uitkwam onder de titel The way you wear your hat.



Lees meer...

labels: Frank Sinatra, Bill Zwehme, Phil Stern

Frank Sinatra is vorige maand tachtig geworden. De commercie zorgt er voor dat het niemand kan ontgaan dat we hier te maken hebben met een mijlpaal in de Amerikaanse lichte muziek. Er verschijnen boeken, cd's, stropdassen; het kan niet op.
De eerste feestavonden rond de tachtigste verjaardag van zanger hors categorie Frank Sinatra, op 12 december vorig jaar, vonden al in juli plaats. Toen stond Carnegie Hall drie avonden lang in het teken van de man en zijn muziek. Het waren huldeblijken zoals alleen de Amerikaanse showbusiness haar eigen zonen en dochters kan geven. Met een stortvloed aan artiesten, de een beroemder dan de ander. En allemaal putten zij zich uit in loftuitingen op Sinatra.


Lees meer...

labels: Frank Sinatra

Slechts weinig entertainers krijgen een staande ovatie voordat er ook maar een lettergreep gezongen is. Frank Sinatra is er een van. De 75-­jarige Amerikaanse ster trapte gisteravond in een bijna uitverkocht sportpaleis in Antwerpen zijn Europese tournee af. Weer bleek het voor de bejaarde zanger een peuleschil om een zaal plat te krijgen, ondanks de slechte akoestiek. Lees meer...

labels: Frank Sinatra, Steve Lawrence, Eydie Gorme, Antwerpen, Sportpaleis

De 75-­jarige Amerikaanse zanger Frank Sinatra dompelt toeschouwers die zijn concerten bezoeken al jaren onder in een warm nostalgisch bad. De ouderwetse crooner heeft zijn beste jaren al ver achter zich, maar met show­ en vakmanschap heeft hij zich als absolute wereldster gevestigd; hij is uitgegroeid tot een monument in de lichte muziek. Onaantastbaar. Maar zelfs een monument kan slijtageplekken vertonen.
Lees meer...

labels: Frank Sinatra, Antwerpen, Den Haag, Steve Lawrence, Eydie Gorme