Frisse Franse retrosoul maakt Ben l’Oncle Soul op zijn twee albums Ben l’Oncle Soul en À Coup de Rêves. Met zijn plaat Under My Skin (2016) maakt hij een uitstapje naar wat The Great American Songbook wordt genoemd. Ofwel klassiekers als It Was A Very Good Year, My Way, New York New York, I’ve Got You Under My Skin. De arrangementen zijn veel minder jazzy dan de originelen; onder de meeste nummers is een sober elektronisch ritme geplakt. Daarnaast is de vocale interpretatie van de Franse zanger soms erg overdreven en zijn uitspraak van het Engels doet pijn aan het oor. En dat maakt dat de plaat wel een parodie lijkt. Zo slecht dus. Niet eens 1 waard, nog geen halve.

labels: Ben l'Oncle Soul, Great American Songbook, Retrosoul, Frankrijk

Eenmaal op het spoor van de Hamburgse funkformatie The Mighty Mocambos - dankzij het swingende album This is Gizelle Smith & The Mighty Mocambos (2010) - ben ik die aanstekelijke groep blijven volgen. Niet altijd gemakkelijk, want ze hanteert diverse namen. Vanuit de opvatting: ’It’s not a band, it’s an institution’. The Mighty Mocambos heeft in ieder geval de eigen cd The Future Is Here uitgebracht, in 2011. Daarop doen diverse gasten mee, onder wie Afrika Bambaataa, Charlie Funk &King Kamon, Su Kramer en Caroline Lacaze. Die laatste heeft in 2013 haar debuut gemaakt met de plaat En route, waarop ze wordt begeleid door The Mighty Mocambos.
De gemene deler van die drie albums: aanstekelijke funk, ouderwetse producties waarin de liefde voor de zwarte muziek uit de jaren zestig en zeventig doorklinkt, een vol geluid dankzij de negenmansformatie The Mighty Mocambos. Die groep is nog het beste te vergelijken met The Dap-Kings in Amerika. Caroline Lacaze houdt zich vocaal goed staande tussen de funkende muzikanten, ook als die naast funk ook een stevige dosis gitaarrock toevoegen, zoals in Minutes d’insouiciance. Lacaze zingt alleen in de Franse taal, wat soms vervreemdend werkt, bijvoorbeeld in het nummer Harley Davidson (uitgesproken als ’Arley Daviedson’. Ongetwijfeld is En route daardoor niet besteed aan funk-puristen.

labels: Caroline Lacaze, Frankrijk, The Mighty Mocambos, The Dap-Kings

Franse soul, kan dat? Jazeker, wel als je Ben l’Oncle Soul heet (of je zo noemt). Benjamin Duterde (1984) maakt vrolijkstemmende retrosoul. Zijn album Ben l’Oncle Soul (uitgebracht door de Franse tak van Motown!) uit 2010 werd terecht ook buiten Frankrijk opgepikt, vooral dankzij het nummer Seven Nation Army van The White Stripes. Na de cd Live uit 2011 is À Coup de Rêves de echte opvolger van dat album uit 2010. Met Walk The Line als ontroerende opener en So Hard To Find als even mooie slijper. Verder weer een prettige verzameling Frans- en Engelstalige liedjes; dit keer minder vrolijkheid en een schep meer emotie dan op zijn volwaardige debuutalbum. En nee: die Franstalige soulnummers klinken helemaal niet raar.
De Fransman heeft overigens een zelfde carrièrestart gemaakt als veel Amerikaanse soulzangers: in een gospelkoor. In zijn geval het Fitiavana Gospel Choir uit Tours. Zo is soulmuziek toch universeler als sommigen denken. En hoe Benjamin eigenlijk aan die gekke naam komt? Gewoon via een pak rijst: Uncle Ben. Maar om juridisch gedoe te voorkomen aangepast tot Ben l’Oncle Soul.

labels: Ben l'Oncle Soul, Frankrijk