Aanbevolen: het verhaal in de Volkskrant van 14 december over de eerste vrouwenrockband uit de muziekgeschiedenis (misschien? waarschijnlijk?): Ace of Cups. Een kortstondig bestaan in de roerige jaren zestig; pas vijftig jaar na dat avontuur kwam hun debuutalbum alsnog uit. Een korte reportage over de groep staat hier op YouTube:

labels: Ace of Cups, De Volkskrant, Sixties

De eerste maten staan meteen als een huis: drums, bas en staccato slagen op gitaar. Dan komt de zanger er overheen:

There she stood in the street
Smiling from her head to her feet
I said hey, what is this
Now baby, maybe she's in need of a kiss
I said hey, what's your name baby
Maybe we can see things the same
Now don't you wait or hesitate
Let's move before they raise the parking rate

Vervolgens valt het publiek massaal in:

All right now baby, it's all right now
All right now baby, it's all right now

Vijf minuten en zevenentwintig seconden duurt de versie van ’All Right Now’ op het nieuwe album ’Free Spirit’ (ondertitel: ’Celebrating the Music of Free’) van rockveteraan Paul Rodgers (Middlesbrough, 17 december 1949). Inclusief bas- en gitaarsoli. Ouderwetse kwaliteit, maar een moderne opname, van het laatste optreden in de Royal Albert Hall in Londen. Met een groep jonge muzikanten geeft Rodgers flink gas in de oude nummers die een prettige mix vormen van klassieke rock, soul en blues. De nummers hebben ook zo’n vijftig jaar na dato nog niks aan kracht ingeboet. Free begon in 1968 en bracht in de vijf jaar van zijn bestaan zes albums uit. Na dat eerste lustrum waren Paul Rodgers, Paul Kossoff, Andy Fraser en Simon Kirke elkaar zat en hield de band op te bestaan. Rodgers had daarna nog succes met onder meer Bad Company; hij zou zo’n 125 miljoen platen hebben verkocht in zijn muzikale loopbaan.

labels: Paul Rodgers, UK, Free, Bad Company

Weer veel naar Loretta Lynn geluisterd de laatste tijd en dan vooral de paar albums die ze sinds de eeuwwende heeft uitgebracht: Van Lear Rose (2004), Full Circle (2016) en Wouldn’t It Be Great (2018). En het oudje Golden Ring (1976) met George Jones. Mooie platen. Coal Miners Daughter Loretta Lynn (Butcher Hollow, Kentucky, 1932) is nog altijd goed bij stem.

labels: Loretta Lynn, Elvis Costello, Willie Nelson

Nog maar twee maanden geleden bracht de Amerikaanse zanger en liedjesschrijver Tony Joe White (75) zijn laatste album uit: Bad Mouthin’ (Yep Roc Records). En naar het schijnt was hij al weer bezig met zijn volgende plaat. Op 24 oktober overleed de schrijver van hits van als Rainy Night In Georgia en Polk Salad Annie.

Een klassieke bluesplaat is Bad Mouthin’, met daarop diverse covers van bluesgrootheden als Lightnin’ Hopkins, Big Joe Williams en John Lee Hooker en vijf eigen (oude) composities. De nummers zijn opgenomen in een tot studio verbouwde paardenstal bij zijn huis in Leiper’s Fork, Tennessee. Het is een schaarse plaat, waarop de zanger zichzelf begeleidt op gitaar. Met spaarzaam toegevoegde drums, bas en wat mondharmonica. Zijn toch al bedaarde zangstijl is op Bad Mouthin’ nog een tikje trager, praat-zingen is het meer. Maar met zijn gruizige, grommende diepdonkere stem brengt hij de nummers wel tot leven.

Daarmee is het ook een eigenzinnige plaat. Een passende laatste album ook, omdat White in zijn hele loopbaan eigenlijk niet al te veel concessies heeft gedaan. Hij was stijlvast. Tussen Bad Mouthin’ en zijn debuut Black And White (inclusief Polk Salad Annie) uit 1969 ligt een heel consistent oeuvre, in het grensgebied tussen blues, country, rock, Americana en rhythm & blues. Swamp-rock, wordt zijn stijl ook wel genoemd. Dat anderen - onder wie Elvis Presley en Tina Turner - soms meer succes hadden met zijn liedjes, kon hem blijkbaar niet al te veel schelen. Hij kon van de rechten aardig rondkomen. Daardoor kon hij ook zijn eigen muziek blijven maken.

labels: Tony Joe White, Blues, Country, Americana, Singer-songwriter

Al decennia lang worden de liedjes van de Amerikaanse folk- en soulzanger zanger Bill Withers vertolkt door andere artiesten. Waarmee steeds weer de grootsheid van de man wordt onderstreept. De nieuwste loot aan deze stam is afkomstig van jazz-vocalist José James (Minnesota, 1978). Hij blijft dicht bij de bron, haalt geen gekke fratsen uit. Maar wat zingt hij de liedjes van William Harrison Withers Jr. (Slab Fork, 1938) soepel en overtuigend. Natuurlijk staan klassiekers Ain’t No Sunshine, Grandma’s Hands, Lovely Day (prachtig duet met Lalah Hathaway!), Use Me en Just The Two Of Us op het album.

Wie een beetje zoekt op internet komt tegen de vierhonderd covers van liedjes van Withers tegen. Met Lean On Me als meest vertolkt nummer. Al Jarreau is een van de artiesten die een heel album met Withers-liedjes uitbracht (Tribute to Bill Withers, 1997), evenals de Nederlandse Sabrina Starke: Lean On Me - The Songs Of Bill Withers (2013). Maar James overtroeft hen met speels gemak op het door het legendarische Blue Note uitgebrachte album. Maar hij is dan ook een uiterst getalenteerde vocalist, zo heeft hij de afgelopen jaren op tal van platen en in verschillende genres laten blijken.

labels: José James, Bill Withers, Tribute

De Amerikaanse muzikante Rory Block - bekend van de hit ’Lovin’ Whiskey’ (1988) - brengt opnieuw een eerbetoon uit aan een grote bluesartiest. Bessie Smith dit keer. Tien nummers staan er op het album ’ A Woman’s Soul: A Tribute to Bessie Smith’. 45 minuten klassieke blues, met nummers als ’Do Your Duty’, ’Need A Little Sugar in My Bowl’, het hartverscheurende ’Empty Bed Blues’ en ’Weepin’ Willow Blues’. Rory Block (Princeton, New Jersey, 1949) heeft precies de gruizige stem voor de nummers, waarvan er enkele amper verholen over seks gaan. De arrangementen zijn sober, maar doeltreffend. Block bespeelt alle instrumenten zelf, wat de productie alleen maar indrukwekkender maakt.

De reeks van haar muzikale odes aan de groten van de blues (The Mentor Series), gestart in 2008, begint inmiddels imposante vormen aan te nemen. Al eerder bracht ze albums uit met muziek van Mississippi John Hurt, Bukka White, Son House, Mississippi Fred McDowall, Skip James en Rev. Gary Davis. Terwijl ze in 2006 ook al het album ’The Lady & Mr. Johnson’ uitbracht, waarop ze dertien liedjes van de vermaarde Robert Johnson vertolkt. En dan is dit album gewijd aan de muziek van Bessie Smith nog maar het eerste van een serie in de reeks: ’Power Women Of The Blues’.

Wie wil lezen wat Block drijft in haar (muzikale) leven, die kan terecht bij de autobiografie ’When A Woman Gets The Blues’, die in 2010 uitkwam.



Foto hieronder: Sergio Kurhajec van de website van Rory Block

labels: Rory Block, Bessie Smith

In de figuurlijke schaduw van de bekende Tilburgse poppodia 013 en Paradox is Heyhoef-Backstage aan zijn vijfde seizoen begonnen. De formule is niet veranderd: eens in de maand een concert in wijkgebouw Heyhoef in de Reeshof. De seizoensopening was zaterdag 15 september voor de Ruben Hoeke Band, rond gitarist Ruben Hoeke. Met in het voorprogramma de jonge Nederlandse gitarist Ray Stepien en het naar hem genoemde trio.

Stepien is een getalenteerde muzikant die onder meer schatplichtig is aan Jimi Hendrix en Stevie Ray Vaughan. Hij zette een stevige muur van geluid neer bij Heyhoef-Backstage. Daar ging Ruben Hoeke met zijn drie medemuzikanten nog eens dunnetjes over heen. Meer hardrock dan blues schotelde hij de ruim honderd toehoorders voor. Met in elk nummer minstens één uitgesponnen gitaarsolo. Spierballenmuziek dus.
Het kwartet speelde eigen nummers en klassiekers uit verschillende genres, die ook een geheel eigen bewerking kregen. Zo bleef in Mustang Sally weinig overeind van het originele stampende soulnummer. Jammer dat het - doorgaans prima - geluid bij Heyhoef-Backstage dit keer niet helemaal goed leek afgesteld; zanger Lucas Pruim was in ieder geval niet woordelijk te verstaan. Zijn teksten gingen grotendeels verloren onder de krachtpatserij van de drie instrumentalisten op het podium. (Foto Dick Jonkers)

labels: Heyhoef-Backstage, Tilburg, Reeshof, Ruben Hoeke Band

De oude Boz Scaggs (74 alweer) is goed op dreef op zijn laatste album Out Of The Blues. Negen slepende rhythm & blues-nummers. Een paar nieuwe en enkele klassiekers die bekend zijn van Jimmy Reed, Jimmy McCracklin en Bobby ’Blue’ Bland. Niet de minsten dus. Scaggs omringde zich ook nog eens met uiterst ervaren muzikanten als Willie Weeks en Jim Keltner. En ook de arrangementen zijn helemaal af, met een flinke dosis gruizigheid uitgeserveerd. Dus alles klopt aan dit album, dat meteen van de sterkste platen in het latere werk van Scaggs is. Eigenlijk past de blues beter bij zijn stem dan de wat gladdere soul en nummers als Lido Shuffle en Lowdown waarmee hij in de jaren zeventig bij een groter publiek bekend werd.

labels: Boz Scaggs, Soul, Jim Keltner, Willie Weeks, Bobby Blue Bland

Wat mij betreft mag het een jaarlijks feestje worden in Poppodium 013 in Tilburg: The Elvis Concert. Op zondag 6 mei, wederom met Dwight Icenhower in de hoofdrol. Met achtergrondzang van Jim Murray (voorheen van The Imperials) en The Candles (of Velvet Candles uit Spanje. Op drums Bob Lanning, die met Elvis in Las Vegas heeft opgetreden, Carl Bradychok op gitaar en Fransman Damien Daigneau op toetsen. De vaste basspeler Gregoire Oboldouieff was ziek geworden dus moest er halsoverkop een invaller uit Florida overkomen. En weer zong het merendeel van het publiek zo ongeveer elk liedje mee.

labels: 013, Tilburg, Elvis Presley, Dwight Icenhower, Jim Murray, The Velvet Candles, Bob Lanning

Uit een berg aan liedjesteksten, poëzie, brieven en andere schrijfsels van Johnny Cash (1932-2003) heeft zijn zoon John Carter Cash een nieuw album samengesteld. Daarop zijn zestien liedjes samengebracht van evenzoveel artiesten, onder wie Kris Kristofferson, Ruston Kelly & Kacey Musgraves, Chris Cornell, Alison Krauss, T Bone Burnett, Rosanne Cash, John Mellencamp, Elvis Costello, Carlene Carter, The Jayhawks en Robert Glasper. Het is een bonte collectie aan artiesten en aan genres: van bluegrass tot een mix van jazz en R&B. En toch zit er een verrassende eenheid in het album. De woorden van Cash vormen het bindmiddel. Ze zijn vertrouwd voor wie zijn werk kent en laten nog eens de hele persoonlijkheid van The Man in Black zien.

labels: Johnny Cash, John Carter Cash, Kris Kristofferson, Alison Krauss, Elvis Costello, Rosanne Cash, Carlene Carter, The Jayhawks, John Mellencamp, Robert Glasper

Noem het gerust een erfenis, het laatste album van de Amerikaanse soulzangeres Sharon Jones. Soul of a Woman heet de plaat, die op 17 november 2017 is uitgebracht. Jones overleed op 18 november 2016, op 60-jarige leeftijd, na een drie jaar lange strijd met kanker. Het album laat nog een keer horen hoe goed de New-Yorkse vocaliste was in het ouderwetse - in de goede betekenis van het woord - soulgenre. Samen met haar begeleidingsband The Dap-Kings gaf ze die stroming als geen andere artiest nieuw elan. Mede omdat hun platenmaatschappij Daptone Records in die revival een spilfunctie vervulde en verwante muziek van tal van artiesten uitbracht.
Een late loopbaan in de muziek had Jones, die pas op haar 40ste een eerste single opnam en zes jaar later haar eerste album. In de jaren die daarna zouden volgen bouwde ze een gedegen reputatie op, dankzij negen albums die ze uitbracht (inclusief compilaties) en vooral veel optredens. De elf nummers op Soul of a Woman laten horen waarom ze gezien wordt als een hedendaagse grootheid in de soulmuziek. Het is in geen geval een kroniek van een aangekondigde dood, maar een ’gewone’ soulplaat zoals haar andere albums. Weer topkwaliteit.

labels: Sharon Jones, Dap-KIngs, Postuum, Dap Records