JOHAN VAN GRINSVEN

Mavis Staples

Mavis Staples: If All I Was Was Black

If All I Was Was Black, is al weer het zestiende solo-album van de Amerikaanse soul- en gospelzangeres Mavis Staples (Chicago, 1939). De 78-jarige dame heeft een achtenswaardige muzikale loopbaan achter de rug en - zo blijkt uit haar nieuwste album - nog niets aan kracht ingeboet. De tien nummers op haar jongste plaat - wederom geproduceerd door Jeff Tweedy van de band Wilco - zijn bewust ’klein’ gehouden, geen grootste arrangementen dus. Een sobere begeleiding die volledig ten dienste staat aan de krachtige zang van Staples en de boodschap in de door Tweedy en Staples geschreven liedjes. Het is een geëngageerd, politiek album geworden, in tegenstelling tot de eerste twee albums die ze met Tweedy opnam. De Afro-Amerikaanse Staples klinkt een beetje kwaad op haar nieuwste album maar dit is dan ook een getuigenis- of protestplaat in de oude traditie van The Staples Singers, toen die groep nog het zingende boegbeeld van de Civil Rights-beweging was. Dat If All I Was Was Black juist nu verschijnt, onder het regime van Donald Trump, is niet verwonderlijk.

Van Morrison: Duets

image

Lang in zijn loopbaan leek Van Morrison (Belfast, 1945) weinig mis te kunnen doen. Met fameuze platen als Astral Weeks, Moondance, Saint Dominic’s Preview, Veedon Fleece, A Period Of Transition en Into The Music. Maar zo af en toe kroop er toch een mindere plaat tussendoor en de laatste decennia meer dan een. Duets: Re-Working The Catalogue bevat nieuwe opnames van oude nummers met in ieder nummer een andere bekende co-zanger. Dat doet het ergste vrezen, want doorgaans zijn die duetten-albums van grote artiesten amper te verteren.
Toch is die angst ongegrond, het is geen staaltje schmieren geworden en ook heeft Morrison niet een stel populaire sterren uitgenodigd, à la de Lady Gaga’s van deze wereld, om maar een zo breed mogelijk publiek te verleiden. Een mooie staalkaart van zijn eigen indrukwekkende repertoire - zonder hits - is Duets, waaraan onder anderen Bobby Womack, Mavis Staples, P.J. Proby, Gregory Porter, Natalie Cole en Georgie Fame meewerken. Gelouterde artiesten dus die Morrison naadloos aanvullen. Dit album (Studio-album nummer 35 alweer) is dan ook heel wat beter dan de plaat You Win Again die hij in 2000 uitbracht met Linda Gail Lewis.