JOHAN VAN GRINSVEN

John Legend: Once Again


once again
Once again heeft de Amerikaanse singer-songwriter en pianist John Legend (echte naam John Stephens) de opvolger van zijn debuutalbum 'Get lifted' genoemd. Die titel dekt de lading goed zijn nieuwste album ligt keurig in het verlengde van dat debuut. En waarom ook niet? 'Get Lifted' was uiterst succesvol, bij publiek en critici.
De 27-jarige, uit Ohio afkomstige, Legend heeft opnieuw een keurig verzorgd en uiterst verantwoord album gemaakt. Misschien wel weer goed voor een handvol Grammy Awards. En toch wringt het een beetje. John Legend kiest eerder voor pop dan voor r&b, eerder voor zwoelte dan voor passie. Het is daardoor allemaal net iets te netjes, te beheerst. Nooit gaan de remmen los. Nooit giert Legend bijna uit de bocht. Je zou willen dat de begenadigde muzikant en tekstschrijver zijn grenzen eens nadrukkelijker opzoekt. Nu dreigt het gevaar dat hij blijft hangen in 'meer van hetzelfde' en dat pad voert onherroepelijk richting vergetelheid. Dat zou zonde zijn van zijn talent dat in de nummers 'Save room' en 'Heaven' het meest overtuigt.

Beyonce - B'Day


bday
De achterkant van het inlegboekje bij de nieuwe cd 'B'Day' van Beyoncé Knowles (voorheen van Destiny's Child) doet het ergste vrezen. Zij staat in een soort haute couture-bikini op stiletto-hakken met twee nordic walking-stokken op een grasveld bij twee krokodillen. In wat een bevallige pose moet zijn. Haar tweede solo-album 'B'Day' past goed bij dat ridicule plaatje. Hoewel de 25-jarige Amerikaanse een begenadigd zangeres is, weet zij dat goed te verbergen op 'B'Day'. Eerder snerpend klinkt haar stem in de voornamelijk uptempo-nummers. Beyoncé doet iets te veel moeite een stoere straatmeid te lijken. Het album mist mede daardoor warmte en afwisseling. Dat Beyoncé in zee is gegaan met allerlei verschillende producers - onder anderen Swizz Beatz, Rodney Jerkins en The Neptunes - doet er ook geen goed aan. Net als de grote rol van haar vriendje Jay-Z. Te veel kapiteins op een schip werkt nu eenmaal niet, zeker omdat Beyoncé Knowles zelf en haar halve familie ook nog eens een vinger in de pap moeten hebben. Een teleurstelling dus.

India.Arie: Testimony

testimony
Na de eerste keer luisteren roept het derde album van de Amerikaanse zangeres en gitariste India.Arie enige scepsis op. Een beetje gewoontjes, saai zelfs. Maar na nog een paar keer draaien, opent het album zich steeds meer. Dan vallen de nuances op, de verrassende accenten in de arrangementen en vooral de boodschap die India.Arie in de nummers op 'Testimony: vol.1, life & relationships' heeft gestoken. In tegenstelling tot veel van de hedendaagse r&b-artiesten heeft India.Arie (in het echt: India Arie Simpson) écht iets te zeggen. Op dit album gaat het vooral over relaties. Tussen man en vrouw, zwart en wit, oud en jong. De Afro-Amerikaanse India.Arie - die in haar land ambassadrice van Unicef is - bouwt sinds haar debuutalbum 'Accoustic soul' uit 2001 aan een bescheiden maar fascinerend oeuvre. Waarin zij een onmiskenbaar eigen geluid etaleert. Fijnzinnig. Wars van hokjes. Zo staat op 'Testimony' een nummer ('The heart of the matter') van Don Henley van The Eagles en doet Bonnie Raitt mee op 'I choose'. Naar verluidt is India.Arie al bezig met het tweede deel van 'Testimony'. Dat belooft wat.

Irma Thomas: After The Rain

aftertherain
De Amerikaanse soulzangeres Irma Thomas trad op in Austin, Texas, toen orkaan Katrina ook haar huis in New Orleans wegspoelde. Het is dan ook verleidelijk om haar nieuwe album 'After the rain' in dat dramatische licht te bezien, zeker met nummers erop als 'Shelter in the rain' en 'In the middle of it all'. Maar de waarheid is anders: het merendeel van het materiaal was al uitgekozen voor dit album dat de 65e verjaardag van de souldiva markeert. Dus gaat het op 'After the rain' niet over natuurgeweld of over de bestuurlijke wanprestatie in haar stad, maar over persoonlijke zaken. Over mannen, relaties, liefde, trouw, ofwel: de vaste thema's van Thomas. Zij heeft een sober soul-album afgeleverd, gedrenkt in de blues. De patente muzikanten James Singleton (bas), Stanton Moore (drums) en vooral Sonny Landreth (slide-gitaar) bieden Thomas alle ruimte om vocaal te excelleren. Een juweeltje is de klassieker 'I count the tears' van het legendarische componistenduo Doc Pomus en Mort Shuman. Het nummer is afgepeld tot de kern en zorgt voor rillingen over de rug. Maar dat laatste geldt voor het hele album.

Candi Staton: His Hands

hishands
Hoe bizar kan het gaan. De Amerikaanse soulzangeres Candi Staton was ruim twintig jaar in de vergetelheid verzonken, bleef alleen in gospelkringen actief. Totdat enkele jaren geleden het Britse label Honest Jons oude nummers van de begenadigd vocaliste opnieuw uitbracht. Het album werd een groot succes. Het zette de deur open voor een nieuw studio-album, 'His hands'. En wat voor een. Een klassieke soulplaat met countrytrekjes. Ze zingt onder meer nummers van Merle Haggard en Charlie Rich. Maar in het diepe zuiden van Amerika is de grens tussen soul en country nu eenmaal zo dun als een scheermes. Het repertoire past haar perfect, als een doorleefd vertolkster van het zwarte levenslied. Alle vreugde en tegenslagen in haar leven klinken door in de elf nummers op 'His hands'. De arrangementen en begeleiding zijn degelijk, bieden voorrang aan de vocalen van Staton, zoals het hoort. De soulmuziek kent recent een heropleving. Al eerder kwamen onder anderen Solomon Burke en Al Green met prachtige nieuwe albums. Candi Staton voegt een superieur album aan dat rijtje nieuwe soulklassiekers toe.


Ne-Yo: In My Own words


ownwords
De Amerikaanse zanger en liedjesschrijver Ne-Yo (Shaffer C. Smith) is 22 jaar, maar klinkt veel rijper. Hij loopt, ondanks zijn leeftijd, dan ook al een paar jaar mee in de muziekindustrie. Hij schreef nummers voor onder anderen Beyoncé, Faith Evans, Mary J. Blige en Musiq. Zijn eigen debuutalbum 'In my own words' klinkt opmerkelijk volwassen. En veel minder plat dan heel veel andere r&b-albums. Ne-Yo tekent voor echte liedjes, met kop en staart en gelaagd, zowel wat de tekst als de arrangementen en de zangpartijen betreft. Niet voor niets noemt hij Prince, Stevie Wonder en Marvin Gaye als zijn grote inspiratiebronnen. Ook al kan de uit Las Vegas afkomstige Ne-Yo de kwaliteiten van die drie iconen van de moderne zwarte muziek (nog) niet benaderen, toch is hij één van de weinige hedendaagse artiesten die een oude (soul) en een nieuwe (r&b) muziekstroming op een interessante manier aan elkaar knopen. Zijn debuutalbum doet qua zang en composities nog het meeste denken aan R. Kelly, maar dan wel beter. En die R. Kelly is een hele grote geworden.