Meer dan veertig jaar nadat de nummers opgenomen zijn - en vervolgens op twee na nooit uitgebracht - voor Atlantic’s dochtermaatschappij Cotillion zijn vijftien liedjes van soullegende Irma Thomas alsnog samen op een album verschenen. Met de toepasselijke titel Full Time Woman - The Lost Cotillion Album. Alleen Full Time Woman en She’s Taken My Part verschenen in 1971 samen op een single, die weinig succes had.
Dat was een tegenvaller voor Irma Thomas en Atlantic. De getalenteerde zangeres uit New Orleans was namelijk landelijk al doorgebroken. Via diverse platenmaatschappijen was ze in 1971 uiteindelijk bij Atlantic terecht gekomen, waar de befaamde Jerry Wrexler een van de grote mannen was. Tijdens de eerste opnamesessie in 1971 werd onder meer Full Time Woman opgenomen. In de loop van 1972 zouden in Detroit, Miami en Philadelphia nog andere opnamebeurten volgen, ondanks het geringe succes van de single. Dat materiaal werd echter nooit uitgebracht. Tot afgelopen jaar.
Thomas zingt op Full Time Woman nummers van diverse liedjesschrijvers en andere artiesten, afkomstig uit zowel de soul- als de countryhoek. Die verschillende opnamesessies in meerdere steden en de variëteit aan nummers en genres maken deze plaat weliswaar iets minder samenhangend dan veel van haar andere werk, maar het album is nog altijd een klasse-productie. En dus niet slechts een mooie historische aanvulling op haar indrukwekkende oeuvre.
Dat deze uitgave tot stand is gekomen, is vooral te danken aan David Nathan, al decennia geschiedschrijver van de soulmuziek, die de tapes opspoorde.

labels: Irma Thomas, New Orleans, Jerry Wrexler

Dat het album Bluesiana Hot Sauce begint met het swingende My Last Meal moet wel ironie zijn. Het album werd per slot van rekening opgenomen - en in 1993 uitgebracht - als inzamelactie voor daklozen in New Orleans. Het is een vervolg op een soortgelijk initiatief uit 1989. Aan het tweede album deed een fiks aantal gelouterde artiesten mee (Allen Toussaint, Toots Thielemans, Michael Brecker, Will Calhoun, Ray Anderson, Paul Griffin, Eddie Gomez, Joe Bandio, Phil Hamilton en Chuck St. Troy) en dat is te horen. De kwaliteit is over de hele linie hoog en toch zijn er enkele uitschieters, zoals het ontroerende Blue Monk met Toots Thielemans op zijn blues-best, het klagelijke Busted, het sentimentele At Last en I Walk On Guilded Splinters waarin Michael Brecker excelleert op zijn tenorsax. Het album is een heerlijke mix van diverse muzikale genres, maar New Orleans is dan ook dé smeltkroes van Amerika.

labels: New Orleans, Allen Toussaint, Toots thielemans, Michael Brecker

De huidige populariteit van de Amerikaanse groep The Neville Brothers kon nauwelijks beter geïllustreerd worden dan door de twee tienermeisjes aan de ingang van Noorderligt. Aan iedere bezoeker - er kwam een gemeleerd publiek van zo’n zeshonderd mensen opdagen - deelden zij een pamflet uit met daarop de vraag ’Lid worden van de Dutch Neville Fanclub?


Lees meer...

labels: The Neville Brothers, Aaron Neville, New Orleans, Cyril Neville, Noorderligt, Charles Neville

Ouderwets of retro? Of is dat hetzelfde? Hoe dan ook: de band Ted Graham's Kings of Funk tapt op het album House Party (2013) uit een bekend vaatje: soul, funk en een beetje blues. Voor oude en nieuwe fans van het genre herken- en genietbaar. De vier leden van de in New Orleans gevormde groep zijn allen veertig tot vijftig jaar actief in de muziekwereld en dat is te horen aan het gemak waarmee ze de nummers vertolken.
Niet alleen het genre is vertrouwd, de nummers ook: 634-5789, Bring It On Home To Me, My Girl, Tell It Like It Is, Ain't Too Proud To Beg, Walking The Dog, Twisting The Night Away en Dock Of The Bay. Een mix van Stax- en Motown-klassiekers dus. Goed gezongen, goed gespeeld, maar nergens beter dan de originelen. Ook al is er niks vernieuwends aan, toch een leuk album.

labels: Ted Graham's Kings of Funk, New Orleans, Stax, Motown

Charles Neville (51) komt wat slaperig binnenwandelen, nadat hij eerst nog even terug is gelopen naar zijn eigen motelkamer om zijn onafscheidelijke baret op te halen. Locatie: motel Gilze-Rijen, kamer 38 van tourmanager John Toomey. Het is de vooravond van het gedenkwaardige juni-concert van The Neville Brothers in het Tilburgse Noorderligt. De opnamen voor de onlangs uitgekomen nieuwe plaat 'Brother's Keeper' zijn dan al enige tijd achter de rug.

Lees meer...

labels: Charles Neville, The Neville Brothers, New Orleans, Linda ronstadt, The Meters, Noorderligt

Wat bezielt al die musici toch om tenminste eens in hun leven een jazzalbum op te nemen? Het overgrote deel brengt het er bedroevend af en schijnt dat zelf ook te weten. Een vervolg komt er zelden! Aaron Neville, rhythm & blues-, soul- en popzanger vormt een prachtige uitzondering. Hij zegt al sinds zijn kinderjaren beïnvloed te zijn door jazz en op Nature Boy bewijst hij dat. Twaalf jazz-nummers worden vertolkt door Neville en groten uit jazz en pop: Ron Carter, Roy Hargrove, Ray Anderson, Michael Brecker, Charles Neville, Ry Cooder en maatje Linda Ronstadt. Van bekende klassiekers maakt Aaron Neville prachtige, nieuwe vertolkingen. Zijn krassende falsetstem geeft elk nummer een eigen, diepe lading.

labels: Aaron Neville, New Orleans, Ry Cooder, Linda ronstadt, Michael Brecker, Charles Neville

De Amerikaanse soulzangeres Irma Thomas trad op in Austin, Texas, toen orkaan Katrina ook haar huis in New Orleans wegspoelde. Het is dan ook verleidelijk om haar nieuwe album 'After the rain' in dat dramatische licht te bezien, zeker met nummers erop als 'Shelter in the rain' en 'In the middle of it all'. Maar de waarheid is anders: het merendeel van het materiaal was al uitgekozen voor dit album dat de 65e verjaardag van de souldiva markeert. Dus gaat het op 'After the rain' niet over natuurgeweld of over de bestuurlijke wanprestatie in haar stad, maar over persoonlijke zaken. Over mannen, relaties, liefde, trouw, ofwel: de vaste thema's van Thomas. Zij heeft een sober soul-album afgeleverd, gedrenkt in de blues. De patente muzikanten James Singleton (bas), Stanton Moore (drums) en vooral Sonny Landreth (slide-gitaar) bieden Thomas alle ruimte om vocaal te excelleren. Een juweeltje is de klassieker 'I count the tears' van het legendarische componistenduo Doc Pomus en Mort Shuman. Het nummer is afgepeld tot de kern en zorgt voor rillingen over de rug. Maar dat laatste geldt voor het hele album.

labels: Irma Thomas, New Orleans

Een nieuw platenlabel, een nieuwe koers? Niet voor de Neville Brothers uit New Orleans. Met hun eerste album voor Columbia blijven ze letterlijk (aan Valence Street staat hun ouderlijk huis) en figuurlijk dicht bij huis, want als vanouds putten de getalenteerde broers uit de culturele smeltkroes die New Orleans is. Dus klinken in Valence Street Afrikaanse, indiaanse, Caribische, Europese en Amerikaanse invloeden door. Net als de laatste albums van de Nevilles bevat ook Valence Street mooie, verzorgde composities. Aaron Neville blinkt bijvoorbeeld uit in Little Peace Of Heaven van het jonge soulduo Charles & Eddie en de klassieker If I Had A Hammer en broer Art swingt als in zijn Meters­-dagen in Real funk. Er staan weer voldoende parels op dit album, maar het heilige vuur van hun allerbeste album Yellow Moon ontbreekt opnieuw.

labels: The Neville Brothers, New Orleans, Aaron Neville, Art Neville, The Meters