Het Amerikaanse The Greyboy Allstars mengt op een bijzonder aanstekelijke wijze, soul, jazz, acid jazz, funk, dance en boogaloo. Het ritme is altijd leidend, de accenten verschuiven van het ene genre naar het andere, soms nog eens aangevuld met een portie rock. Het dit jaar verschenen Inland Emperor is het vijfde - voornamelijk instrumentale - album van de groep, na West Coast Boogaloo (1995), A Town Called Earth (1997), Live (1999) en What Happened to Television? (2007). Het is ook het meest gevarieerde van dat vijftal; de groep zoekt nog meer de grenzen van de verschillende genres op. Waarmee het tegelijkertijd niet het meest toegankelijke album is, maar wel een fascinerende staalkaart van de creativiteit van de vijf muzikanten.

labels: USA, The Greyboy Allstars

Singer-songwriter Justin Hulsey uit Kansas/Nashville/Denver trad gisteravond in de huiskamer van vrienden in Tilburg-Noord. Een intiem decor met veertig toehoorders. Die luisterden ook echt; kom daar nog maar eens om tegenwoordig tijdens een ’gewoon’ muziekoptreden....
De 32-jarige muzikant is in zijn liedjes geen lachebekje; melancholie, weemoed en teleurstellingen in de liefde zijn zijn thema's. Hij zong en speelde met grote overgave, zichzelf begeleidend op een gitaar. In de introductie op zijn nummers toonde hij zich heel wat luchtiger dan in de liedjes zelf. En daarin bleek ook dat hij een belezen man is. Zo inspireerde een boek van Rudyard Kipling hem tot het nummer The Elephant Child. Het nummer Lucia gaat over een opdracht die hij in een tweedehands boek zag staan: Lucia, Return To Me, Tony. Dat hij dat boek in een winkel voor tweedehands boeken kocht, doet het ergste vermoeden voor Tony...
Vier albums heeft Hulsey inmiddels gemaakt. En in juni komt hij weer naar Nederland, onder meer voor een nieuwe reeks huiskamerconcerten.
Susan van de Wal uit Diessen is zijn promoter in Nederland. En die heeft weer een bijzonder verhaal te vertellen over hoe dat zo gekomen is. Wat het van alle kanten een genoegelijke avond maakte. Temeer omdat Hulsey na afloop van zijn optreden lang bleef om met iedereen van gedachten te wisselen over zijn liedjes en zijn visie op het leven.

labels: Justin Hulsey, Tilburg, Susan van de Wal

Er zijn minstens zoveel muzikanten, groepen en zangers in de wereld als vissen in de wereldzeeën. Dus kan een liefhebber heel zijn leven lang nieuwe ontdekkingen doen, wat betreft muziek én de oceaanbevolking. Muzikale verwanten hebben mij op het spoor gezet van een hele trits artiesten waar ik nooit eerder van gehoord had en die het beluisteren zeer waard zijn. Ik zou bijna tikken: ..'en die een groter publiek verdienen'. Maar weet ik veel of ze dat al hebben... Thisbe Vos is een Nederlandse jazz-zangeres die in 2008 naar Los Angeles verkaste en daar een muzikale loopbaan heeft opgebouwd. Ze zong bij de Britse The Jive Aces, maakte in 2011 het album 'Sophistication' en in het voorjaar van dit jaar 'Under Your Spell'. Die nieuwe cd bekoort, dankzij mooie volle arrangementen, de schijnbaar achteloze beheersing (als een veterane) van het liedmateriaal, de warme stem van Vos en haar overtuigende repertoirekeuze. De helft van de nummers op Under Your Spell heeft ze zelf geschreven, de overige zijn klassiekers van onder anderen Jimmy Van Heusen/Johnny Mercer en Irving Berlin. Dat haar eigen nummers daar perfect bij passen, is veelzeggend.

labels: Thisbe Vos

Een heel prettige vocaliste is de Zweedse Ida Sand (Stockholm, 1977). Heel bekend is ze niet buiten haar land, zo lijkt het althans. Ze heeft drie albums gemaakt: Meet Me Around Midnight (2007), True Love (2009) en The Gospel Truth (2011). Om de twee jaar, dus eigenlijk zou er dit jaar weer een nieuwe plaat moeten volgen... Haar favoriete muziekgenres zijn jazz, soul en gospel; ze zegt het meest beïnvloed te zijn door Stevie Wonder, Donny Hathaway en Aretha Franklin. Het is allemaal goed te horen op haar drie albums; hoewel ze duidelijk sterker leunt op het jazz- dan het soulrepertoire.
Elk album van Ida Sand biedt rustige luistermuziek, zonder dat de Zweedse vervalt in al te zoetsappige smooth jazz. Ze durft ook minder voor de hand liggende nummers te vertolken, zoals Like A Prayer, Bang Bang, Ventura Highway en Here Comes The Rain Again. Dat doet ze op een heel eigen manier: aangename stem, perfecte uitspraak van het Engels, beheerst swingend, goede arrangementen en degelijke begeleiding. Mooie late-avondmuziek dus, vooral toepasselijk even voordat Mr. Sandman toeslaat...

labels: Ida Sand, Zweden

Eenmaal op het spoor van de Hamburgse funkformatie The Mighty Mocambos - dankzij het swingende album This is Gizelle Smith & The Mighty Mocambos (2010) - ben ik die aanstekelijke groep blijven volgen. Niet altijd gemakkelijk, want ze hanteert diverse namen. Vanuit de opvatting: ’It’s not a band, it’s an institution’. The Mighty Mocambos heeft in ieder geval de eigen cd The Future Is Here uitgebracht, in 2011. Daarop doen diverse gasten mee, onder wie Afrika Bambaataa, Charlie Funk &King Kamon, Su Kramer en Caroline Lacaze. Die laatste heeft in 2013 haar debuut gemaakt met de plaat En route, waarop ze wordt begeleid door The Mighty Mocambos.
De gemene deler van die drie albums: aanstekelijke funk, ouderwetse producties waarin de liefde voor de zwarte muziek uit de jaren zestig en zeventig doorklinkt, een vol geluid dankzij de negenmansformatie The Mighty Mocambos. Die groep is nog het beste te vergelijken met The Dap-Kings in Amerika. Caroline Lacaze houdt zich vocaal goed staande tussen de funkende muzikanten, ook als die naast funk ook een stevige dosis gitaarrock toevoegen, zoals in Minutes d’insouiciance. Lacaze zingt alleen in de Franse taal, wat soms vervreemdend werkt, bijvoorbeeld in het nummer Harley Davidson (uitgesproken als ’Arley Daviedson’. Ongetwijfeld is En route daardoor niet besteed aan funk-puristen.

labels: Caroline Lacaze, Frankrijk, The Mighty Mocambos, The Dap-Kings

72 jaar is hij en er zit maar weinig sleet op zijn stembanden. Dat is wel te horen op het nieuwe album van Eric Burdon: 'Til The River Runs Dry'. Ouderwetse mengelmoes van rock, blues en soul, maar goed, een van de nummers heet niet voor niets 'Old Habits Die Hard'. Het album is een uitroepteken in een achtenswaardige muzikale loopbaan, ook al is niet elk nummer even sterk.

labels: Eric Burdon