Velen dachten dat de solocarrière van Beyonce Knowles het einde zou betekenen voor het succesvolle Amerikaanse Destiny's Child. Maar er is na enkele jaren toch weer een album uit van het damestrio: 'Destiny Fulfilled'. Daarmee pakken Knowles, Kelly Rowland en Michelle Williams gewoon de draad weer op van onder meer de kaskraker 'Survivor' (2001). Maar de glans is een beetje dof geworden. Op 'Destiny Fulfilled' staat geen nummer dat er uitspringt. Teksten, arrangementen, de harmonieuze samenzang, hijgje hier en kreuntje daar, de stoere straattaal en de seksuele zelfbewustheid, we hebben het allemaal al eens gehoord. Dus wie dweept met de groep valt zich zeker geen buil vallen aan het nieuwe album. Wie vindt dat stilstand achteruitgang is, die kan het gerust overslaan. Misschien is de titel van het album wel meer van toepassing dan bedoeld: 'Destiny Fulfilled', ofwel: onze taak zit erop.

labels: Destiny's Child, USA, Beyonce Knowles, Kelly Rowland, Michelle Williams

Naar het schijnt zijn Daryl Hall en John Oates niet meer de beste vrienden. De magie tussen het duo is na enkele decennia samenspel en een groot aantal hits blijkbaar uitgewerkt. Toch is daar op het nieuwste album 'Our kind of soul' weinig van te merken. Sterker nog: het album is beter dan de - middelmatige - soloplaten die ze hebben uitgebracht de laatste jaren. Hall & Oates zijn ooit doorgebroken met 'blanke soul'. Naar die soulwortels keren ze terug op 'Our kind of soul'. Er staan nummers op van onder anderen Marvin Gaye, Aretha Franklin, Holland-Dozier-Holland, Al Green en Barry White. Ze geven ze hun eigen draai: ingetogen swingend. Een vol geluid, dat nooit rauw en ruig wordt. De trouwe fans krijgen dus precies wat ze verwachten van de heren en zullen dik tevreden zijn. Maar nieuwe aanhangers winnen ze er vermoedelijk niet mee. Daarvoor is het allemaal net even te netjes.

labels: Daryl Hall, John Oates, USA

Een veilige keuze is het nieuwe album van Michael McDonald, oud-Doobie Brothers, maar al lang solo. Op 'Motown Two' vertolkt hij weer enkele pronkstukken van het legendarische zwarte platenlabel uit Detroit. Twee jaar geleden werd het album 'Motown' al platinum. En toch is dit misschien wel het beste album sinds jaren van de grijze zanger. De Motown-liedjes zijn de songs waarmee hij opgroeide en dat is te horen: het plezier spat er vanaf. McDonald zingt zeer geïnspireerd en de keuze van de nummers is beter dan die voor het vorige album. Niet alleen superhits komen voorbij, ook enkele iets minder bekende, maar minstens zo sterke nummers. McDonald wordt bijgestaan door een oerdegelijke ritmesectie en er zijn gastrollen voor Billy Preston en Stevie Wonder. Het nummer 'Stop, look, listen' dat hij zingt met Toni Braxton is een van de meest sexy soulduetten van de laatste jaren.

labels: Michael McDonald, Doobie Brothers, Motown, Billy Preston, Stevie Wonder, USA, Toni Braxton

De Britse Joss Stone maakte vorig jaar een verpletterende entree in de popmuziek: 16 jaar oud pas en toch leverde ze een debuutalbum af ('The Soul Sessions', vol covers) waarop ze klonk als een rijpe souldiva. Een jaar ouder, een nieuw album ('Mind Body & Soul') grotendeels vol zelfgeschreven nummers, maar Stone klinkt nog altijd ergens tussen Aretha Franklin en Janis Joplin in. Haar stem is doorleefd, haar teksten snijden volwassen thema's aan. Dit is klassieke soul, met veel emotie in de zang en een strakke, dwingende begeleiding, onder meer van Angie Stone en Nile Rodgers (Chic). Soulveterane Betty Wright produceerde mee. De cd is over de hele linie sterk, zonder uitschieters naar boven of beneden. Iedere luisteraar moet maar voor zichzelf uitmaken of de 17-jarige Joss Stone als soulsister geloofwaardig genoeg is.

labels: Joss Stone, UK

Van alle hedendaagse artiesten die in de categorie r&b worden ingedeeld, is dat etiket voor Angie Stone misschien wel het meest onterecht. Dat bewijst haar derde cd 'Stone Love' maar weer eens. Ze vermijdt daar opnieuw de clichés die veel r&b zo moeilijk te verteren maken, zoals stoerdoenerij in de teksten, eenheidsworst in de arrangementen en een gebrek aan vocale bezieling. Stone daarentegen is een begenadigd zangeres, meer getalenteerd dan vele anderen. De Amerikaanse bewijst ook met haar nieuwe album dat ze dichter staat bij bijvoorbeeld de oude vocale kanonnen Aretha Franklin, Ann Peebles of Betty Wright (met wie ze een duet zingt in 'That Kind Of Love), dan bij Missy Elliott, Mary J. Blige of Li'l Kim of andere grootheden van nu. Tot de hoogstandjes op dit uiterst relaxte album - een beetje meer peper had gemogen - behoren 'U-haul' en 'Stay for a while' (duet met Anthony Hamilton).

labels: Angie Stone, USA, Anthony Hamilton

De Amerikaanse zanggroep The Temptations kun je gerust de Rolling Stones van de soulmuziek noemen. Ruim veertig jaar al draaien The Temps mee en in die tijd werden tientallen hits gescoord, vooral in de jaren zestig en zeventig. Hoewel de groep nu veel minder in de belangstelling staat, maakt ze nog altijd albums. Oudgediende Otis Williams is als enige lid-van-het-eerste-uur nog present, hoewel Ron Tyson ook al weer 21 jaar meezingt. Het laatste album 'Legacy' is verrassend. Omdat het zo eigentijds klinkt en niet teruggrijpt op het oude Motown-werk. De groep biedt nog altijd vocaal vuurwerk, meeslepend en geschraagd door een degelijke ritmesectie. 'Still Tempting' bijvoorbeeld is een meesterwerkje. Over keep the soul alive gesproken, jongeheer Boris. 'Legacy' is een hoogtepunt in het oeuvre van The Temptations. Niet gek voor een stelletje veteranen.

labels: The Temptations, Motown, USA, Otis Williams, Ron Tyson

Bijna zestig jaar is de Amerikaanse soulzangeres Bettye Lavette. Haar eerste plaatje kwam op haar zestiende uit. Inmiddels zit ze 43 jaar in de muziekwereld, kijkt ze terug op wat vroege hitjes en vond ze vooral veel weerklank onder soulfanaten. Bij een breed publiek brak ze nooit echt door. Recent werd Lavette genomineerd voor vier Handy Blues Awards, onder meer in de categorie Beste comeback album. Dat label is niet helemaal terecht, omdat ze een paar jaar geleden al overtuigend terugkwam met de geweldige live-cd Let Me Down Easy, uitgebracht door het Nederlandse Munich. Minstens zo sterk is haar nieuwste album A Woman Like Me. Opnieuw klassieke soul, hoewel dat tegenwoordig deep soul moet heten. Rauw. Emotioneel, zonder ook maar een seconde uit de bocht te vliegen. Geen enkel zwak moment op dit album. Een degelijke begeleiding. Mooi dus. En eindelijk erkenning voor Bettye Lavette.

labels: Bettye LaVette, USA

De Wembley-arena in Londen is blijkbaar een inspirerende omgeving voor artiesten. De Amerikaanse r&b-ster Beyoncé Knowles trad er vorig jaar op voor een dolenthousiast publiek, tijdens haar eerste solotour. Dat Londense publiek kreeg precies wat het verwachtte van de leading lady van het populaire Destiny’s Child: een gelikte, swingende show vol toeters en bellen, kostuumwisselingen en aanstekelijke muziek. Dat concert - veertien nummers - is op dvd gezet. Natuurlijk zingt Knowles haar grootste hits, zoals Crazy In Love en een Destiny’s Child-medley. De show is aangevuld met bonusmateriaal, dat vooral bestaat uit een blik achter de schermen en een cliché-gesprekje met de zangeres. Verder in de bonus een optreden tijdens de Brit Awards Show en de reclame (sic!) voor L’Oréal waarin ze te zien is. Nog gekker is de update van Destiny’s Child die zo interessant op de index van de dvd staat. Die bijdrage bestaat uit niet meer dan twee regels tekst: de groep is in de studio en de volgende cd komt dit najaar uit. Tja.
Dan is de cd met zes nummers die is bijgevoegd heel wat leuker. En zelfs die bevat slechts drie nieuwe nummers en drie remixes.

Een levende legende is de 69-jarige Amerikaanse countryzangeres Loretta Lynn. Zo'n zeventig albums op haar naam en tientallen hits. Er zijn diverse boeken en een film ('Coal Miner's Daughter') over haar veelbewogen leven verschenen. In de herfst van haar geëngageerde leven heeft ze een van haar allerbeste albums gemaakt: 'Van Lear Rose'. Dat is geproduceerd door de 28-jarige popmuzikant Jack White van The White Stripes. Hij heeft de puntige, klassieke countryliedjes van Lynn - dit is haar eerste album waarvoor ze alle liedjes zelf schreef - voorzien van onverwachte arrangementen. Ondanks zijn grote respect voor Lynn heeft hij de nummers scherpe rockrandjes gegeven. Lynn klonk de laatste twintig jaar nog niet zo fris. Het hypnotiserende 'Portland Oregon' en het verleidelijke 'Have mercy' zijn absolute hoogtepunten. Dit moet een van de kandidaten zijn voor 'countryalbum van het jaar'.

labels: Loretta Lynn, USA, Jack White, The White Stripes