In de zomer van 1969 vindt op zo'n 150 kilometer van Woodstock nog een groot festival plaats. In New York, in park Mount Morris in de wijk Harlem. Het Harlem Cultural Festival is uitgesmeerd over zes weekeinden. Met gratis optredens van onder anderen Stevie Wonder, Sly & The Family Stone, The Staple Singers, Mahalia Jackson, The Fifth Dimension, Ray Barreto, The Chamber Brothers, B.B. King, Mongo Santamaria, Nina Simone, Edwin Hawkins Singers, Herbie Mann, Abbey Lincoln, Max Roach, David Ruffin, Chuck Jackson, Gladys Knight & The Pips en Hugh Masakela. Een uitbundige verzameling talenten uit de wereld van soul, blues, funk, jazz, gospel. En veel publiek, in totaal zo'n 300.000 mensen.

Documentaire
Hoe majestueus de muzikanten waren en hoe feestelijk de sfeer was, is pas sinds kort te zien, in de documentaire Summer Of Soul (…or When the Revolution Could Not Be Televised). Dat laatste refereert aan de 45 uur aan concertregistratie vastgelegd door regisseur Hal Tulchin maar nooit vertoond. Geen televisiezender of filmstudio had er belangstelling voor. Dankzij muzikant, producer en filmregisseur Ahmir Thompson, bekend als Questlove, zijn al die tapes afgestoft en is er toch een documentaire van bijna twee uur van gekomen. Met optredens, interviews met artiesten en bezoekers van toen. Maar ook met tal van deskundigen die de tijdgeest van die zomer duiden. En het belang van deze optredens in het voor zwart Amerika scharnierjaar 1969, toen black ineens beautiful werd.


Belangrijk tijdsdocument
Dat maakt Summer Of Soul ook een belangrijk tijdsdocument. Vanuit muzikaal oogpunt bezien, is het jammer dat van de meeste artiesten slechts één nummer in de documentaire is opgenomen (van een aantal ook geen). Maar misschien komt er ooit nog een langere versie; de eerste montage van Questlove duurde maar liefst 3,5 uur en het kostte hem moeite die terug te brengen tot iets minder dan 2 uur.
Verrassend is hoe kraakhelder het geluid bij de beelden is. Zie maar eens stil te zitten bij de nummers van Sly & The Family Stone of de jonge Stevie Wonder die helemaal los gaat op drums. Terwijl op dat moment de Apollo XI op de maan landt. Commentaar van festivalbezoekers: ,,Dat ze het geld maar gebruiken om arme mensen te eten te geven".

De documentaire is vooralsnog alleen te zien via diverse streamingdiensten

labels: Summer Of Soul, Soul, Jazz, Blues, Gospel, Questlove, Woodstock, Harlem, Harlem Cultural Festival, Stevie Wonder, Sly & The Family Stone, The Staple Singers, Nina Simone, Mongo Santamaria, Ray Barreto, David Ruffin, Gladys Knipght & The Pips, The Fifth Dimension, Maanlanding

Van een kwartet dat vooral nummers van The Meters speelde, tot een originele soul- en funkband met tal van invloeden. Dat is de ontwikkeling die het Britse Speedometer in de afgelopen twintig jaar doormaakte, volgens bandleider Leigh Gracie (links op de foto). Hij beantwoordt, op verzoek, per e-mail enkele vragen naar aanleiding van het nieuwe album Our Kind of Movement.

speedometer

Hoe komt het dat in Groot-Brittannië zoveel gerenommeerde soul- en funkbands actief zijn?
,,Er is altijd al een flinke invloed geweest van Motown/soul op de Britse muziekcultuur. Voeg daaraan toe de zogeheten northern soul scene en de erg ondergewaardeerde Britfunkscene uit de jaren zeventig en tachtig. En dan ook nog de Acid Jazz in de jaren negentig. Er was altijd een stevige dansclubcultuur in Groot-Brittannië die hielp om deze genres levend te houden ook al veranderde er veel in de mainstream muziek."

Wat is er veranderd in de muziek van Speedometer in de twintig jaar dat de band bestaat?
,,Speedometer begon als een kwartet dat nummers van The Meters uit New Orleans speelde. Daar gaven we steeds meer onze eigen draai aan. Nieuwe muzikanten brachten ook nieuwe invloeden mee, zoals latin boogaloo, soul, jazz en fusion. Dat we werken met verschillende zangers draagt ook bij aan onze ontwikkeling, onze groei. Ria Currie bracht een authentiek diva-soul-geluid in, James Junior zingt heel harmonieus en expressief en Vanessa James brengt een zacht, modern R&B-accent aan. Al die elementen hebben onze stijl langzaam maar zeker verrijkt."

Speedometer is dus meer dan een retro-soul- of funkband?
,,Zeker. We wortelen natuurlijk in die genres, zeker vanuit de productie van onze muziek bekeken. We werken met echte muzikanten, die op echte instrumenten spelen in de studio. Het is een analoge aanpak. Maar we beperken ons niet tot de grenzen van de vroegere genres. We reproduceren die vroegere stromingen niet. We hebben zoveel toegevoegd. Waarmee ik niets negatiefs wil zeggen over groepen die die oude muziek spelen. Sommige bands doen dat perfect. Maar ik wil dat we op elk album of in elk project onze grenzen verleggen. En dat lukt steeds weer, mede omdat we met gast-vocalisten werken en met muzikanten die niet uit de retrofunkhoek komen."

Klik hier voor de website van Speeodometer.

Greep uit de discografie van Speedometer: Diggin' Deeper (2006), Four Flights Up (2007), Soul Groovin' (2009), The Shakedown (2010), No Turning Back (2015)

labels: Speedometer, Funk, Soul, UK, Leigh Gracie

Het Britse Speedometer is een van de tofste hedendaagse funk- en soulbands. De groep, die sinds de start in 1998 langzaam uitdijde van een kwartet tot tien muzikanten, werkte samen met onder anderen de grootheden Lee Fields, Marva Whitney, Sharon Jones and Martha High. Ooit begonnen als een band die nummers van de Amerikaanse The Meters (vandaar de toevoeging -meter in de naam)
Op het album Our Kind Of Movement, dat in 2020 verscheen op het label Freestyle Records, toont de groep waar ze zo goed in is: ouderwetse funk en soul, vermengd met een scheutje latin. Maar zelfs het gebruik van de sitar wordt niet geschuwd in die aanstekelijke mix (in het nummer 'Kashmir').
Sinds 2015 is James Junior de vaste zanger; hij krijgt op dit album versterking van gastvocalisten Vanessa Jamie uit Engeland en de Frans-Marokkaanse Najwa Ezzaher. Ook op deze plaat staan enkele aanstekelijke instrumentale nummers, zes van de elf. Elk arrangement is even solide uitgevoerd en leunt zwaar op de ritme- en de blazerssectie. Zoals het hoort… Heerlijk.
Our Kind Of Movement maakt zelf een lockdown dragelijker.


Dit is de bezetting van Speedometer:
Leigh Gracie - guitar
Rich Hindes - bass
Chris Starmer - drums
Simon Jarrett - tenor sax
Dave Land - trumpet
Steve Wilcock - baritone sax/flute
Mat Hodges - organ
Matt Wilding - congas
Vocalists - James Junior / Vanessa Jamie

labels: Speedometer

Goed nieuws voor muziekliefhebbers: nieuwe albums van Bettye Lavette (Blackbirds) en Dan Penn (Living on Mercy). Beide zeer de moeite waard. De oude garde - Lavette 74 jaar en Penn 78 - doet het nog best. Lavette met liedjes van zangeressen die ze bewondert. Dan Penn met dertien nummers in de traditie van zuidelijke soul. Hij is bekend van nummers als I'm Your Puppet, At The Dark End Of The Street en Do Right Woman, Do Right Man,die vooral door anderen groot gemaakt zijn. Mooie eigen liedjes zijn het ook dit keer weer. Doorleefd.

labels: Dan Penn, Bettye LaVette, Soul, Albums

Al decennia lang worden de liedjes van de Amerikaanse folk- en soulzanger zanger Bill Withers vertolkt door andere artiesten. Waarmee steeds weer de grootsheid van de man wordt onderstreept. De nieuwste loot aan deze stam is afkomstig van jazz-vocalist José James (Minnesota, 1978). Hij blijft dicht bij de bron, haalt geen gekke fratsen uit. Maar wat zingt hij de liedjes van William Harrison Withers Jr. (Slab Fork, 1938) soepel en overtuigend. Natuurlijk staan klassiekers Ain’t No Sunshine, Grandma’s Hands, Lovely Day (prachtig duet met Lalah Hathaway!), Use Me en Just The Two Of Us op het album.

Wie een beetje zoekt op internet komt tegen de vierhonderd covers van liedjes van Withers tegen. Met Lean On Me als meest vertolkt nummer. Al Jarreau is een van de artiesten die een heel album met Withers-liedjes uitbracht (Tribute to Bill Withers, 1997), evenals de Nederlandse Sabrina Starke: Lean On Me - The Songs Of Bill Withers (2013). Maar James overtroeft hen met speels gemak op het door het legendarische Blue Note uitgebrachte album. Maar hij is dan ook een uiterst getalenteerde vocalist, zo heeft hij de afgelopen jaren op tal van platen en in verschillende genres laten blijken.

labels: José James, Bill Withers, Tribute

Noem het gerust een erfenis, het laatste album van de Amerikaanse soulzangeres Sharon Jones. Soul of a Woman heet de plaat, die op 17 november 2017 is uitgebracht. Jones overleed op 18 november 2016, op 60-jarige leeftijd, na een drie jaar lange strijd met kanker. Het album laat nog een keer horen hoe goed de New-Yorkse vocaliste was in het ouderwetse - in de goede betekenis van het woord - soulgenre. Samen met haar begeleidingsband The Dap-Kings gaf ze die stroming als geen andere artiest nieuw elan. Mede omdat hun platenmaatschappij Daptone Records in die revival een spilfunctie vervulde en verwante muziek van tal van artiesten uitbracht.
Een late loopbaan in de muziek had Jones, die pas op haar 40ste een eerste single opnam en zes jaar later haar eerste album. In de jaren die daarna zouden volgen bouwde ze een gedegen reputatie op, dankzij negen albums die ze uitbracht (inclusief compilaties) en vooral veel optredens. De elf nummers op Soul of a Woman laten horen waarom ze gezien wordt als een hedendaagse grootheid in de soulmuziek. Het is in geen geval een kroniek van een aangekondigde dood, maar een ’gewone’ soulplaat zoals haar andere albums. Weer topkwaliteit.

labels: Sharon Jones, Dap-KIngs, Postuum, Dap Records

If All I Was Was Black, is al weer het zestiende solo-album van de Amerikaanse soul- en gospelzangeres Mavis Staples (Chicago, 1939). De 78-jarige dame heeft een achtenswaardige muzikale loopbaan achter de rug en - zo blijkt uit haar nieuwste album - nog niets aan kracht ingeboet. De tien nummers op haar jongste plaat - wederom geproduceerd door Jeff Tweedy van de band Wilco - zijn bewust ’klein’ gehouden, geen grootste arrangementen dus. Een sobere begeleiding die volledig ten dienste staat aan de krachtige zang van Staples en de boodschap in de door Tweedy en Staples geschreven liedjes. Het is een geëngageerd, politiek album geworden, in tegenstelling tot de eerste twee albums die ze met Tweedy opnam. De Afro-Amerikaanse Staples klinkt een beetje kwaad op haar nieuwste album maar dit is dan ook een getuigenis- of protestplaat in de oude traditie van The Staples Singers, toen die groep nog het zingende boegbeeld van de Civil Rights-beweging was. Dat If All I Was Was Black juist nu verschijnt, onder het regime van Donald Trump, is niet verwonderlijk.

labels: Mavis Staples, Jeff Tweedy

Een dubbele primeur was het optreden van de Spaanse soulband The Lucilles bij het Tilburgse Heyhoef Backstage zaterdagavond 18 maart. Voor het eerst speelde de tienmansformatie uit Madrid in Nederland en nog niet eerder had het muziekpodium in de Reeshof een Spaanse groep in huis.
The Lucilles is een bijzondere groep, alleen al omdat die bestaat uit muzikanten uit tal van landen: Spanje, Portugal, Argentinië, Frankrijk, Mexico en Amerika. Die amalgaam aan nationaliteiten speelt een typisch Amerikaanse muzieksoort: ouderwetse soul. Daar voegen ze vleugjes reggae, latin en ska aan toe.
De Spaanse muzikanten waren – de ene helft met de trein en de andere met één auto – zaterdag laat gearriveerd: omstreeks 18.30 uur. Net op tijd voor een soundcheck. Ze reisden zonder instrumenten naar hun eerste optreden in Nederland, die had de organisatie van Heyhoef Backstage voor hen bij elkaar geleend in de eigen wijk, de Reeshof. Het optreden zelf viel wat tegen: een soulband behoort als een goed geoliede machine over de toehoorders heen walsen, maar dat was niet echt het geval. Een ander minpunt is dat de Mexicaanse kopvrouw Lucille Hurt over een wat nasaal en beperkt stemgeluid beschikt. Daarnaast kleurt ze de uitspraak van de Engelse teksten duidelijk met haar Spaanse tongval in en bijt ze regelmatig het einde van die tekstregels af, wat de verstaanbaarheid ervan niet ten goede komt.
Op het concert in wijkgebouw Heyhoef kwamen zaterdag ongeveer 150 mensen af. Het voorprogramma werd gevuld door de getalenteerde Tilburgse zangeres Sanae Casita, die over beduidend meer vocale kwaliteiten beschikt dan de leadzangeres van The Lucilles.
De komende maanden staan onder meer de Amerikaanse band Billy Walton en de Servisch-Amerikaanse bluesgitariste Ana Popovic op het podium in de Reeshof. Ook is er een eerbetoon aan de fameuze Canadese zanger Leonard Cohen te horen. Na de zomervakantie trapt Tilburger André van den Boogaart met zijn Tornado’s de nieuwe reeks concerten bij Heyhoef Backstage af. Dat is in een paar jaar uitgegroeid tot het leukste kleine muziekpodium van Tilburg.

labels: Heyhoef-Backstage, Reeshof, The Lucilles, Spanje, Soul, Tilburg

Voor het eerst speelt de Spaanse soulformatie The Lucilles in Nederland en laat dat nou uitgerekend in Tilburg zijn, op het podium van Heyhoef-Backstage in de Reeshof.
Twee albums heeft de elf personen tellende band in zes jaar uitgebracht: Sweet Soul Music Vol. 1 (2013) en Northern Exposure (2016), beide uitgebracht op het baskische label Gaztelupeko Hotsa. Die laatste - en ook betere - plaat bevat dertien energieke nummers. Veelal dansbaar, met af en toe een slijper ertussen. Gewoon klassiek, terug naar de jaren zestig, niks vernieuwends, wel degelijk. Zwaar leunen die nummers op de ritmesectie en het schetterende koper van de blazers. Retrosoul met af en toe een vleugje ska, latin en reggae. De Mexicaanse leadzangeres heeft een opvallende stem en typische voordracht, waardoor ze wat smartelijk klinkt. Maar ja, wat wil je als je Lucille Hurt heet.... Op het eerste album zit ze er soms net naast als het om haar uitspraak van het Engels gaat.
Dit is de rest van de bezetting van The Lucilles: Aldo Cavaleiro (bas, contrabas, Portugal), Ritchie García (gitaar, Spanje), Henar Rodríguez (toetsen, Spanje), Vanja Polaceki (drums, Argentinië), Marcos Ortega (trompet, Spanje), Guillaume Guinot (tenorsax, Frankrijk), D.J Mediano (baritonsax, Spanje), Bobby Lawrence (trombone, Amerika). En natuurlijk zijn er Lucillettes: Alba Sánchez en Lorena Caaveiro, beiden uit Spanje.
Lucille Hurt en Aldo Cavaleiro tekenen voor het meeste materiaal van de groep, die daarnaast ook klassiekers van Otis Redding, Sam Cooke en James Brown op het repertoire heeft staan.
De in Madrid gevestigde The Lucilles is in Spanje in 2015 uitgeroepen tot beste soulband van het land, maar wat dat precies wil zeggen valt moeilijk in te schatten, want hoeveel soulbands telt Spanje eigenlijk?

labels: The Lucilles, Spanje

Frisse Franse retrosoul maakt Ben l’Oncle Soul op zijn twee albums Ben l’Oncle Soul en À Coup de Rêves. Met zijn plaat Under My Skin (2016) maakt hij een uitstapje naar wat The Great American Songbook wordt genoemd. Ofwel klassiekers als It Was A Very Good Year, My Way, New York New York, I’ve Got You Under My Skin. De arrangementen zijn veel minder jazzy dan de originelen; onder de meeste nummers is een sober elektronisch ritme geplakt. Daarnaast is de vocale interpretatie van de Franse zanger soms erg overdreven en zijn uitspraak van het Engels doet pijn aan het oor. En dat maakt dat de plaat wel een parodie lijkt. Zo slecht dus. Niet eens 1 waard, nog geen halve.

labels: Ben l'Oncle Soul, Great American Songbook, Retrosoul, Frankrijk

Ze zingt, schrijft liedjes, is producer en heeft ook een boek op haar naam staan: Driving Music City (2009). En dan treedt ze met haar bedrijfje Blooming Tunes ook nog op als coach van andere artiesten. Diane Durrett heet dit multitalent, dat als uitvoerend artiest het podium deelde met onder anderen Sting en Gregg Allman. Ook stond ze in het voorprogramma van Tina Turner, Faith Hill, Little Feat, Delbert McClinton, Derek Trucks en anderen. Haar eerste album 50.000 Volts Of Soul verscheen in 1993; haar jongste en zevende album heeft ze gemaakt met Soul Suga. Soul Suga & Dianne Durrett heet dat en het bevat prettige soul. Elf nummers, wisselende ritmen en tempi, vaak soul, soms funk, blues of New Orleans-jazz. Diane Durrett bindt de individuele nummers samen tot een mooi geheel met haar pakkende stem (een tikje rauw maar ook uitdagend; het openingsnummer heet niet voor niets Show Up Sexy), die zowel in het soul- als bluesgenre past. Maar ze komt dan ook uit Atlanta in de Amerikaanse staat Georgia; de meeste muzikanten die meedoen op deze plaat wonen daar ook. En ze maakt vanuit die uitvalsbasis al zo’n dertig jaar muziek, over eigen naam, maar ook met het trio Women Of Rock (samen met Caroline Aiken en Donna Hopkins). Het enige nummer dat een beetje tegenvalt op dit bovengemiddelde album is de Beatles-cover Let It Be.

labels: Soul Suga, Diane Durrett

Nu al kandidaat voor het mooiste album van 2015: Sharon Robinson: Caffeine. Haar tweede solo-album pas, na Everybody Knows uit 2008. Heerlijke lome late-avondmuziek, op het kruispunt van soul en jazz. Mooi, haast delicaat en uiterst beheerst gezongen. Een betere Sade zogezegd. De begeleiding is op de meeste van de tien nummers sober, zonder opsmuk, maar helaas klinkt het soms te ingeblikt. De teksten zijn niet echt doorsnee, hoewel ze veelal over liefde en relaties gaan, wat toch de meest uitgesleten paden in de hele muziekgeschiedenis zijn.
Goed geboortejaar trouwens die Sharon: 1958. Ze stamt uit San Francisco, schrijft liedteksten, produceert platen en zingt. Ze werkte regelmatig als tekstschrijver - en achtergrondzangeres - samen met de bard aller barden Leonard Cohen. Voor wie dat niet genoeg aanprijzing is, ze schreef ook liedjes voor onder anderen Bettye LaVette, Pointer Sisters, Aaron Neville, Diana Ross, Don Henley, Randy Crawford, Patti LaBelle, Roberta Flack en The Temptations. Een vrouw met status dus. En met vele talenten: ze publiceerde ook een fotoboek over de World Tour van Leonard Cohen.
Caffeine. Sharon Robinson. Luister en huiver.

labels: Sharon Robinson, Leonard Cohen

En weer een meeslepend nieuw retro-soulbandje: The Soul Motivators. Denk aan The Dap-Kings of The Menahan Street Band. Dit keer is het een negenkoppige formatie uit Toronto, Canada, in 2011 gevormd door muzikanten die hun sporen al lang verdiend hadden in hun vak. De blazers excelleren uitbundig op een oerdegelijk, maar niet voorspelbaar fundament. Voeg daar puntig gitaarwerk bij en het resultaat is een stevige, volle dosis funk op Free To Believe, het debuutalbum van The Soul Motivators dat deze maand is verschenen. De nummers zijn deels instrumentaal, deels met vocalen van de nog jonge Lydia Persaud, die door haar inbreng de muziek naar de soulkant trekt. Alles klopt op dit album, dat al aardig in de buurt komt van het beste werk van Sharon Jones en haar Dap-Kings. O ja, volgens de eigen Facebookpagina speelt de groep vintage funk. Het is maar dat u het weet.

labels: The Soul Motivators, The Dap-Kings, The Menahan Street Band

The Dip uit Seattle heeft 14 april zijn volwaardige debuutalbum gepresenteerd, met daarop elf compacte nummers. Het album draagt de verrassende titel: The Dip. De negenmansgroep - die funk, soul en pop mengt - bestaat uit Tom Eddy (Vocals, Guitar) Jarred Katz (Drums) Mark Hunter (Bass Guitar) Jacob Lundgren (Guitar) Sam Hylton (Keyboards) Austin Strand (Congas, Percussion) Featuring The Honeynut Horns: Brennan Carter (Trumpet) Levi Gillis (Tenor Saxophone) Evan Smith (Baritone Saxophone). Aldus de Facebookpagina van de groep. Wie er iemand bekends tussen ziet staan, mag het zeggen. De muzikanten kennen elkaar van hun studententijd aan de Universiteit van Washington, naar het schijnt. Op dezelfde Facebookpagina staat dat de leden ’hard hitting’ soul en funk willen spelen voor mensen die wel van een feestje houden. The Dip is een leuk bandje, dat puntige nummers speelt met prettig dwingende ritmes, maar snoeiharde funk en soul kun je deze muziek niet noemen. Daarvoor is het allemaal niet iets te beschaafd.

labels: The Dip, Seattle, Pop, Rock

Een zangeres die soul, blues en rock met elkaar combineert kan niet ontkomen aan de vergelijking met de legendarische Janis Joplin. Altijd weer die Janis Joplin. Beth Hart is een eigentijdse stijlgenoot. Dat genre dus. Rauwe passie, dat is het handelsmerk van de Canadese Layla Zoe. Zeven studio-albums en een live-plaat heeft ze uitgebracht. Dat onlangs uitgebrachte live-dubbelalbum Live At The Spirit Of 66 geeft de rauwe kant van Zoe goed weer. Stevige blues-rock, met enkele ouderwets lang uitgesponnen nummers, waarvan het twintig minuten durende ’It’s A Man’s World’ het hoogtepunt is. De studio-albums laten ook de andere kant van de Canadese vocaliste zien: ingetogen bezieling.
Het talent van de Canadese uit British Columbia werd al snel erkend en ze kon op toernee met onder anderen Jeff Healey (die haar bij leven de hemel inprees, maar hij was er eerder), Susan Tedeschi and Sonny Landreth. Tegenwoordig trekt ze op eigen kracht veel volk, zowel in Canada als Europa. In juli van dit jaar staat ze op Bospop en in oktober is ze aanwezig op een bluesfestival in Rosmalen. Alleen al voor haar is een gang naar een van beide festivals de moeite waard.

labels: Layla Zoe, Janis Joplin, Beth Hart, Jeff Healey

Lang in zijn loopbaan leek Van Morrison (Belfast, 1945) weinig mis te kunnen doen. Met fameuze platen als Astral Weeks, Moondance, Saint Dominic’s Preview, Veedon Fleece, A Period Of Transition en Into The Music. Maar zo af en toe kroop er toch een mindere plaat tussendoor en de laatste decennia meer dan een. Duets: Re-Working The Catalogue bevat nieuwe opnames van oude nummers met in ieder nummer een andere bekende co-zanger. Dat doet het ergste vrezen, want doorgaans zijn die duetten-albums van grote artiesten amper te verteren.
Toch is die angst ongegrond, het is geen staaltje schmieren geworden en ook heeft Morrison niet een stel populaire sterren uitgenodigd, à la de Lady Gaga’s van deze wereld, om maar een zo breed mogelijk publiek te verleiden. Een mooie staalkaart van zijn eigen indrukwekkende repertoire - zonder hits - is Duets, waaraan onder anderen Bobby Womack, Mavis Staples, P.J. Proby, Gregory Porter, Natalie Cole en Georgie Fame meewerken. Gelouterde artiesten dus die Morrison naadloos aanvullen. Dit album (Studio-album nummer 35 alweer) is dan ook heel wat beter dan de plaat You Win Again die hij in 2000 uitbracht met Linda Gail Lewis.

labels: Van Morrison, Mavis Staples, Natalie Cole, Georgie Fame, Gregory Porter, Bobby Womack

Na haar glorieuze terugkeer in 2006 in de seculiere muziek bracht de Amerikaanse zangeres Candi Staton in 2014 haar derde soulalbum uit, met nog een gospelplaat als tussendoortje. Op Life Happens schurkt ze tegen andere genres aan, zoals americana, blues en country. Meer dan op His Hands uit 2006 en Who's Hurting Now uit 2009. Maar Candi Staton (ze is geboren op 13 maart 1940 in Hanceville, Alabama), een van de meest ondergewaardeerde soulzangeressen van haar generatie, maakt er een mooi geheel van, ook al omdat ze een vast thema onderzoekt op de plaat: een relatie van ontluiking tot het bittere einde.
Haar stem lijkt wat brozer en een tikje sleetser dan vroeger, maar dat geeft de vijftien liedjes wat extra dramatiek. Even the Bad Times Are Good, zingt ze zelf. Voor de kenners: voor dit album werkte ze weer samen met Rick Hall van het fameuze Fame Records, die in de jaren zeventig ook diverse hits van Staton produceerde.

labels: Candi Staton

Geen enkele verrassing biedt het nieuwe album van de Britse zanger en muzikant Paul Carrack. Het is dan ook een live-album (opgenomen in het legendarische London Palladium) dat een dwarsdoorsnede van zijn repertoire laat zien. Gewoon lekker zacht-swingende muziek. De productie van het album is smetteloos, het geluid kraakhelder.
De jonge Carrack is bekend van bandjes als Ace, Squeeze en Mike & The Mechanics waarna hij bouwde aan een achtenswaardige sololoopbaan in vooral het lichte soulgenre. Blue-eyed soul, heet het dan, gewoon omdat een witte man het vertolkt. Inmiddels is Carrack 63, maar sleet is amper hoorbaar.

labels: Paul Carrack, UK, Blue-eyed soul

Hoe groot is de kans dat je flabbergasted bent van een soul- en jazzzanger uit Duitsland. Niet groot toch? Met een uitzondering: Jeff Cascaro. Klinkt niet erg germaans, is toch een Duitser. In 1968 geboren in Bochum. Op achttienjarige leeftijd een jazz-concours gewonnen en sindsdien in de muziek actief, als zanger en trompettist. Hij speelde onder meer bij groepen als Fantastischen Vier, Guano Apes, H-Blockx en Passport van Klaus Doldinger. Verder werkte hij onder meer met Till Brönner, Ute Lemper, Howard Johnson, Georgie Fame, Herb Geller en Horst Jankowski, zo meldt Wikipedia. En ook dat hij sinds 2000 professor jazzzang is aan de Hochschule für Musik Frans Liszt Weimar. Ik ken twee van zijn platen: Soul of a Singer uit 2006 en The Other Man uit 2012. Mooie vocalen, geen spoortje van welk Duits accent dan ook in de (uiteraard Engelstalige) liedjes. En met zijn versie van Let’s Stay Together op The Other Man steekt hij soullegende Al Green zomaar naar de kroon. Kippenvel!

labels: Jeff Cascaro, Duitsland

Van de Amerikaanse platenmaatschappijen Motown en Stax verschenen langer geleden al omvangrijke cd-boxen, van Philadelphia International Records gebeurde dat in 2012. Simpelweg Philadelphia International Records: The 40th Anniversary Box Set geheten. Tien albums met een heel divers aanbod aan artiesten, maar ze vallen allemaal onder de noemer Philly Sound. Het is het tweede muzikale overzicht na de verzamelaar Love Train: The Sound of Philadelphia.
Wat een feestelijk overzicht van dansbare en deels zijdezachte soul uit Philadelphia. Met onder meer: The Love I Lost en Don’t Leave Me This Way (Harold Melvin & The Blue Notes), When Will I See You Again en Dirty Ol’ Man (The Three Degrees), Do It Anyway You Wanna (People’s Choice), Me & Mrs Jones (Billy Paul), Now That We Found Love (O’Jays), Lady Love (Lou Rawls), I Don’t Love You Anymore (Teddy Pendergrass), Ain’t No Stoppin’ Us Now (McFadden & Whitehead), Hurry Up This Way Again (The Stylistics), If Only I Knew (Patti LaBelle) en First Time Together (Phyllis Hyman).

labels: Motown, Stax, Philadelphia, Philly Sound

Toch bizar dat er twee Haagse broers voor nodig zijn om de Amerikaanse funkgrootheid Sly Stone van de bedelstaf te redden. De Volkskrant heeft er vandaag een groot artikel aan gewijd. Aanbevolen leesvoer.

labels: Sly Stone

Neem elf liedjes van gerenommeerde tekstschrijvers , geef ze aan de Amerikaanse soulzangeres Bettye LaVette (bouwjaar 1946) en zij maakt er een bijzonder album van. Dankzij haar wat gruizige stem en meeslepende stijl, die soms verleidt, soms klaagt en kermt, maar ook kan geselen.
Dat LaVette in de vijftig jaar die haar loopbaan omspant toch langdurig onder de radar van het grote publiek kon blijven is in retrospectief onbegrijpelijk. Inmiddels is zij terug in het spotlicht - op het inauguratiefeestje van president Barack Obama mogen zingen (in 2009) heeft haar faam geen kwaad gedaan -, heeft ze volop werk en maakt ze weer regelmatig nieuwe albums. Met Worthy als nieuwste.
Daarop vertolkt ze elf nummers, van onder anderen Bob Dylan, Mickey Newburry, Mick Jagger/Keith Richards, John Lennon/Paul McCartney en Beth Nielsen Chapman/Mary Gauthier. Grote kwaliteit over de hele linie; het nummer Undamned van Linford Detweiler is zelfs een juweeltje. Volgens The New York Times behoort ze inmiddels met Aretha Franklin tot de meest vitale soulzangeressen van haar generatie. Maar dan wel een met een soms bizarre levensloop - zwanger op 14-jarige leeftijd, gescheiden op haar vijftiende - die ze uitgebreid beschreven heeft in haar autobiografie A Woman Like Me uit 2012.

labels: Bettye LaVette, Barack Obama

Meer dan veertig jaar nadat de nummers opgenomen zijn - en vervolgens op twee na nooit uitgebracht - voor Atlantic’s dochtermaatschappij Cotillion zijn vijftien liedjes van soullegende Irma Thomas alsnog samen op een album verschenen. Met de toepasselijke titel Full Time Woman - The Lost Cotillion Album. Alleen Full Time Woman en She’s Taken My Part verschenen in 1971 samen op een single, die weinig succes had.
Dat was een tegenvaller voor Irma Thomas en Atlantic. De getalenteerde zangeres uit New Orleans was namelijk landelijk al doorgebroken. Via diverse platenmaatschappijen was ze in 1971 uiteindelijk bij Atlantic terecht gekomen, waar de befaamde Jerry Wrexler een van de grote mannen was. Tijdens de eerste opnamesessie in 1971 werd onder meer Full Time Woman opgenomen. In de loop van 1972 zouden in Detroit, Miami en Philadelphia nog andere opnamebeurten volgen, ondanks het geringe succes van de single. Dat materiaal werd echter nooit uitgebracht. Tot afgelopen jaar.
Thomas zingt op Full Time Woman nummers van diverse liedjesschrijvers en andere artiesten, afkomstig uit zowel de soul- als de countryhoek. Die verschillende opnamesessies in meerdere steden en de variëteit aan nummers en genres maken deze plaat weliswaar iets minder samenhangend dan veel van haar andere werk, maar het album is nog altijd een klasse-productie. En dus niet slechts een mooie historische aanvulling op haar indrukwekkende oeuvre.
Dat deze uitgave tot stand is gekomen, is vooral te danken aan David Nathan, al decennia geschiedschrijver van de soulmuziek, die de tapes opspoorde.

labels: Irma Thomas, New Orleans, Jerry Wrexler

The Ginger & Sarah Band is opgericht in 1998 in Austin in de Amerikaanse staat Texas. Sindsdien zijn er er al weer twee reünie-toernees geweest van deze groep rond Ginger Leigh en Sarah Dashew. Ik weet niet precies hoeveel albums de beide dames - allebei ervaren artiesten en gezegend met een dijk van een stem - samen hebben gemaakt, wel dat Vera Takes The Cake hun tweede cd is. Dat album stamt uit 2000. Een overweldigende melange van verschillende muziekstijlen, soul, jazz, pop, rock, americana; een mix die nergens ontspoort of gezocht aandoet. En dan ook nog eens meeslepend gezongen, volwassen teksten met diepgang en uiterst zorgvuldig gearrangeerde nummers. Wie dit album bemachtigt zal constateren: onbekend maar niet onbemind!

labels: Sarah Dashew, Ginger Leigh, The Ginger & Sarah Band

Zeg nu zelf, wie dit cd-hoesje ziet, verwacht niet meteen een muzikaal meesterwerk. Baardmans in Hawaii-shirt speelt saxofoon samen met een toetsendame in een bonte jurk. En dan de naam van het duo, in een lullig lettertje zomaar ergens op dat hoesje gezet. Goedkope huisnijverheid? Loungemuziek voor hoelabars? Het blijkt een klinkende verzameling van blues- en soulnummers, eerder dit jaar uitgebracht onder de verrassende titel Soul Deep.
Achter die naam gaan de Amerikanen Chris Whynaught en Sue Bredice schuil, beiden muzikale veteranen. Whynaught - al actief in de muziek vanaf zijn zeventiende, in allerlei bandjes - heeft een doorleefde bariton. Zijn inspiratiebronnen zijn onder anderen Bobby Blue Bland, Jimmy Witherspoon (met wie hij ooit tourde) en B.B. King. Sue Bredice is even ervaren, treedt al jaren op met een groepje genaamd The Girls en zong samen met onder anderen Kenny Loggins. Hun gecombineerde talenten kleuren nagenoeg elk van de tien nummers op dit album mooi in. Zeer de moeite waard om dit album te bemachtigen, al zal dat niet meevallen, al was het maar vanwege het hoogtepunt: een prachtige uitvoering van Ain’t Nothing Like The Real Thing, het beroemde duet van Marvin Gaye en Tammi Terrell.
Op het internet is een lang interview te vinden op KX 93.5 uit Laguna Beach waarin Chris Whynaught vertelt over zijn leven en muziek.

labels: Sue Bredice, Chris Whynaught

Franse soul, kan dat? Jazeker, wel als je Ben l’Oncle Soul heet (of je zo noemt). Benjamin Duterde (1984) maakt vrolijkstemmende retrosoul. Zijn album Ben l’Oncle Soul (uitgebracht door de Franse tak van Motown!) uit 2010 werd terecht ook buiten Frankrijk opgepikt, vooral dankzij het nummer Seven Nation Army van The White Stripes. Na de cd Live uit 2011 is À Coup de Rêves de echte opvolger van dat album uit 2010. Met Walk The Line als ontroerende opener en So Hard To Find als even mooie slijper. Verder weer een prettige verzameling Frans- en Engelstalige liedjes; dit keer minder vrolijkheid en een schep meer emotie dan op zijn volwaardige debuutalbum. En nee: die Franstalige soulnummers klinken helemaal niet raar.
De Fransman heeft overigens een zelfde carrièrestart gemaakt als veel Amerikaanse soulzangers: in een gospelkoor. In zijn geval het Fitiavana Gospel Choir uit Tours. Zo is soulmuziek toch universeler als sommigen denken. En hoe Benjamin eigenlijk aan die gekke naam komt? Gewoon via een pak rijst: Uncle Ben. Maar om juridisch gedoe te voorkomen aangepast tot Ben l’Oncle Soul.

labels: Ben l'Oncle Soul, Frankrijk

Volgens het Britse muziekblad Uncut maakt Mamas Gun blue-eyed bubblegum soul en dat klinkt niet erg veelbelovend. En toch was de vijfmansformatie uit Londen, die sinds 2007 bestaat, op toernee met onder anderen Ben l’Oncle Soul (leuke Franse retro-soul), Beverly Knight en de oudgedienden van Level 42. Op dit moment toert de groep met Lisa Stansfield (ooit erg beroemd) door Engeland. Met hun eerdere albums Routes To Riches (2009) and The Life And Soul (2011) hadden ze redelijk wat succes, met name in Azië. Mamas Gun maakt muziek op het snijvlak van pop en blanke soul, met een dosis ELO.
Wie vermoedt dat de band genoemd is naar het album Mamas Gun van Erykah Badu, die heeft gelijk. Maar de rauwe kantjes die aan de muziek van Badu kleven, mist Mamas Gun.

labels: Mamas Gun, Uncut, UK, Erykah Badu

Otis Clay is een intense soulzanger die weliswaar nooit de status van zijn voornaamgenoot Otis Redding heeft bereikt, maar toch tot de groten van dit muziekgenre behoort. Daarnaast zingt hij al sinds het begin van zijn muzikale loopbaan gospels en heeft hij in de blueswereld ook een degelijke reputatie. Niet voor niets kreeg hij in 2013 een plaatsje in de Blues Hall Of Fame.
In 1983 trad hij voor een uitzinnig publiek van zo’n 45.000 mensen in Japan op - er is een album van gemaakt - en amper een jaar later zag ik hem zijn hart uit zijn lijf zingen op een geïmproviseerd podium in het cultureel centrum van Turnhout, voor enkele tientallen toehoorders. Zijn overgave was er niet minder om. Ik herinner me ook nog Clay’s iets te korte broekspijpen van zijn jaren zeventig-soulpantalon; alsof hij geen geld had voor een nieuw podiumkostuum...
Walk a Mile in My Shoes is een gospelalbum van Clay uit 2007, dat nu opnieuw is uitgebracht. Een zuivere gospelplaat is het niet; het album bevat ook seculiere nummers, zoals het breed uitgesponnen Love’s In Need Of Love Today van Stevie Wonder. De andere Otis (bouwjaar 1942) is op dit album goed bij stem en wordt begeleid door veel kopergeschetter, zoals in de beste soultraditie. Clay zingt een live-duet met Stax-ster Carla Thomas en heeft een medley opgenomen met Soul Stirrers (bekend van Sam Cooke) Leroy en Arrthur Crume. Maar ondanks die brug naar de seculiere muziek, zullen niet-gelovigen nummers als I Adore You Lord, Love Of God en On Jesus Program puur vanwege de teksten een behoorlijke drempel vinden, ook al worden ze met grote begeestering vertolkt.

labels: Otis Clay

Wie denkt een beetje thuis te zijn in soul en funk uit de jaren zestig en zeventig van de vorige eeuw, zal op de website Funk My Soul aardig op de neus kijken. Een team rond de Griek Nikos brengt daar bekende en vooral veel onbekende pareltjes uit die zwarte muziekgenres in de openbaarheid. Albums van onder anderen Don Bryant, Lamont Dozier, Bloodstone, Magnum, Bobby Powell en The Notations. Elke bijdrage bevat uitgebreide informatie over het betreffende album en de uitvoerende artiest. Met links naar andere bronnen.

labels: Funk My Soul, Griekenland

Acht muzikanten vormen samen de soulband Mingo Fishtrap, die als basis het Amerikaanse Austin, Texas heeft. Het nieuwe album van de groep rond Roger Blevins jr heet OnTime, nummer vier in een reeks die in 1997 met Succotash begon. Lekker puntige hedendaagse soulmuziek, met schetterend koper in nummers als Movin’ en het aanstekelijke Sugadoo (waarin deze regels vaak herhaald worden: Sugadoo, what you gonna do? Have yourself a slice of my pie, too). En in elk nummer is er de gruizige stem van Blevins.
Mingo Fishtrap komt uit Texas maar mixt naadloos de verschillende stijlen van soul en funk uit zowel Memphis als New Orleans , zoals het hele album een mooi geheel vormt. Misschien op het nummer Too Far Gone na, dat ontspoort wat in al te veel pretenties. In Nederland is de groep niet erg bekend, in de VS stond ze al op het podium met onder anderen Trombone Shorty, Sting, Parliament, Little Feat, Earth Wind & Fire en Robert Randolph.
Achter de bandnaam Mingo Fishtrap zit overigens geen grote gedachte; gewoon de naam van een kruispunt in de buurt van Denton, Texas.

labels: Mingo Fishtrap, Austin, Roger Blevins jr

Ouderwets of retro? Of is dat hetzelfde? Hoe dan ook: de band Ted Graham's Kings of Funk tapt op het album House Party (2013) uit een bekend vaatje: soul, funk en een beetje blues. Voor oude en nieuwe fans van het genre herken- en genietbaar. De vier leden van de in New Orleans gevormde groep zijn allen veertig tot vijftig jaar actief in de muziekwereld en dat is te horen aan het gemak waarmee ze de nummers vertolken.
Niet alleen het genre is vertrouwd, de nummers ook: 634-5789, Bring It On Home To Me, My Girl, Tell It Like It Is, Ain't Too Proud To Beg, Walking The Dog, Twisting The Night Away en Dock Of The Bay. Een mix van Stax- en Motown-klassiekers dus. Goed gezongen, goed gespeeld, maar nergens beter dan de originelen. Ook al is er niks vernieuwends aan, toch een leuk album.

labels: Ted Graham's Kings of Funk, New Orleans, Stax, Motown

Het Amerikaanse The Greyboy Allstars mengt op een bijzonder aanstekelijke wijze, soul, jazz, acid jazz, funk, dance en boogaloo. Het ritme is altijd leidend, de accenten verschuiven van het ene genre naar het andere, soms nog eens aangevuld met een portie rock. Het dit jaar verschenen Inland Emperor is het vijfde - voornamelijk instrumentale - album van de groep, na West Coast Boogaloo (1995), A Town Called Earth (1997), Live (1999) en What Happened to Television? (2007). Het is ook het meest gevarieerde van dat vijftal; de groep zoekt nog meer de grenzen van de verschillende genres op. Waarmee het tegelijkertijd niet het meest toegankelijke album is, maar wel een fascinerende staalkaart van de creativiteit van de vijf muzikanten.

labels: USA, The Greyboy Allstars

Een heel prettige vocaliste is de Zweedse Ida Sand (Stockholm, 1977). Heel bekend is ze niet buiten haar land, zo lijkt het althans. Ze heeft drie albums gemaakt: Meet Me Around Midnight (2007), True Love (2009) en The Gospel Truth (2011). Om de twee jaar, dus eigenlijk zou er dit jaar weer een nieuwe plaat moeten volgen... Haar favoriete muziekgenres zijn jazz, soul en gospel; ze zegt het meest beïnvloed te zijn door Stevie Wonder, Donny Hathaway en Aretha Franklin. Het is allemaal goed te horen op haar drie albums; hoewel ze duidelijk sterker leunt op het jazz- dan het soulrepertoire.
Elk album van Ida Sand biedt rustige luistermuziek, zonder dat de Zweedse vervalt in al te zoetsappige smooth jazz. Ze durft ook minder voor de hand liggende nummers te vertolken, zoals Like A Prayer, Bang Bang, Ventura Highway en Here Comes The Rain Again. Dat doet ze op een heel eigen manier: aangename stem, perfecte uitspraak van het Engels, beheerst swingend, goede arrangementen en degelijke begeleiding. Mooie late-avondmuziek dus, vooral toepasselijk even voordat Mr. Sandman toeslaat...

labels: Ida Sand, Zweden

Once again heeft de Amerikaanse singer-songwriter en pianist John Legend (echte naam John Stephens) de opvolger van zijn debuutalbum 'Get lifted' genoemd. Die titel dekt de lading goed zijn nieuwste album ligt keurig in het verlengde van dat debuut. En waarom ook niet? 'Get Lifted' was uiterst succesvol, bij publiek en critici.
De 27-jarige, uit Ohio afkomstige, Legend heeft opnieuw een keurig verzorgd en uiterst verantwoord album gemaakt. Misschien wel weer goed voor een handvol Grammy Awards. En toch wringt het een beetje. John Legend kiest eerder voor pop dan voor r&b, eerder voor zwoelte dan voor passie. Het is daardoor allemaal net iets te netjes, te beheerst. Nooit gaan de remmen los. Nooit giert Legend bijna uit de bocht. Je zou willen dat de begenadigde muzikant en tekstschrijver zijn grenzen eens nadrukkelijker opzoekt. Nu dreigt het gevaar dat hij blijft hangen in 'meer van hetzelfde' en dat pad voert onherroepelijk richting vergetelheid. Dat zou zonde zijn van zijn talent dat in de nummers 'Save room' en 'Heaven' het meest overtuigt.

labels: John Legend, USA, Grammy Awards

De Amerikaanse soulzangeres Irma Thomas trad op in Austin, Texas, toen orkaan Katrina ook haar huis in New Orleans wegspoelde. Het is dan ook verleidelijk om haar nieuwe album 'After the rain' in dat dramatische licht te bezien, zeker met nummers erop als 'Shelter in the rain' en 'In the middle of it all'. Maar de waarheid is anders: het merendeel van het materiaal was al uitgekozen voor dit album dat de 65e verjaardag van de souldiva markeert. Dus gaat het op 'After the rain' niet over natuurgeweld of over de bestuurlijke wanprestatie in haar stad, maar over persoonlijke zaken. Over mannen, relaties, liefde, trouw, ofwel: de vaste thema's van Thomas. Zij heeft een sober soul-album afgeleverd, gedrenkt in de blues. De patente muzikanten James Singleton (bas), Stanton Moore (drums) en vooral Sonny Landreth (slide-gitaar) bieden Thomas alle ruimte om vocaal te excelleren. Een juweeltje is de klassieker 'I count the tears' van het legendarische componistenduo Doc Pomus en Mort Shuman. Het nummer is afgepeld tot de kern en zorgt voor rillingen over de rug. Maar dat laatste geldt voor het hele album.

labels: Irma Thomas, New Orleans

Hoe bizar kan het gaan. De Amerikaanse soulzangeres Candi Staton was ruim twintig jaar in de vergetelheid verzonken, bleef alleen in gospelkringen actief. Totdat enkele jaren geleden het Britse label Honest Jons oude nummers van de begenadigd vocaliste opnieuw uitbracht. Het album werd een groot succes. Het zette de deur open voor een nieuw studio-album, 'His hands'. En wat voor een. Een klassieke soulplaat met countrytrekjes. Ze zingt onder meer nummers van Merle Haggard en Charlie Rich. Maar in het diepe zuiden van Amerika is de grens tussen soul en country nu eenmaal zo dun als een scheermes. Het repertoire past haar perfect, als een doorleefd vertolkster van het zwarte levenslied. Alle vreugde en tegenslagen in haar leven klinken door in de elf nummers op 'His hands'. De arrangementen en begeleiding zijn degelijk, bieden voorrang aan de vocalen van Staton, zoals het hoort. De soulmuziek kent recent een heropleving. Al eerder kwamen onder anderen Solomon Burke en Al Green met prachtige nieuwe albums. Candi Staton voegt een superieur album aan dat rijtje nieuwe soulklassiekers toe.

labels: Candi Staton, Honest Johns, USA

De Amerikaanse zangeres Mary J. Blige (34) schijnt de deur gesloten te hebben achter een slechte periode die werd gekenmerkt door verkeerde mannen en drugs en drank. Ze is sinds twee jaar getrouwd en heeft haar leven weer op de rails, meldt ze. Mogelijk dat het nieuwe album 'The Breakthrough' - nummer zeven - van de Queen of Hip Hop & Soul daarom zoveel sereniteit uitstraalt. Hip hop en soul smelten hier misschien wel nadrukkelijker samen dan ooit tevoren op haar albums. Mary J. Blige schaart zich trouwens sterker dan ooit aan de zijde van souldiva's als Aretha Franklin dan aan die van hip hop-zusters als Missy Elliott. Blige bewijst opnieuw dat ze een begenadigd vocaliste is die ook zonder modieus effectbejag en overtrokken stoere poses kan. Af en toe kiest ze voor te veel drama, maar ze komt er mee weg. Bijzonder nummer op haar laatste album is 'One' van U2, waarin Bono te horen is. Ondanks dat Mary J. Blige met diverse producers samenwerkte, zoals Will.I.Am van The Black Eyed Peas, 9th Wonder en Jimmy Jam & Terry Lewis, is 'The Breakthrough' verrassend hecht.

labels: Mary J. Blige, USA

Diverse keren is het uitbrengen van het nieuwe album van de muzikale duizendpoot Stevie Wonder uitgesteld. Het maakte de verwachtingen alleen maar hoger, ook al omdat de perfectionist al in geen tien jaar meer een nieuw studio-album had gemaakt. Die hooggespannen verwachtingen lost hij niet in. Niet dat 'A Time To Love' een slecht album is, zeker niet. Stevie Wonder zal nooit een echte uitglijder begaan. Maar bij iemand van zijn statuur, met geniale albums als 'Songs in the Key of Life' en 'Talking Book' en het ook klassieke 'Hotter Than July' op zijn conto, ligt de lat nu eenmaal hoger dan bij anderen. Ook al zijn die succesalbums al minstens 25 jaar geleden gemaakt. De nieuwe cd van Stevie Wonder bevat natuurlijk weer een reeks lieve ballads, afgewisseld met nummers met meer pit. Het openingsnummer 'If Your Love Cannot Be Moved', belooft nog veel: een meeslepend, funky ritme en fraaie zang van Wonder en Kim Burrell. Maar daarna volgen toch te veel 'gewone' nummers. Ook al zijn ze alle veertien met veel zorg en oog voor details geconstrueerd. Toch blijft hij ver verwijderd van zijn vroegere niveau.

labels: Stevie Wonder, USA, Motown, Kim Burrell

Bobby Purify is een oudgediende in de soulmuziek. Hij was lid van het duo James en Bobby Purify, dat in de jaren zestig succesvol was en onder meer een hit had met 'I'm your puppet'. Anders dan de naam doet vermoeden, bestond het duo niet uit twee broers; de rol van Bobby werd achtereenvolgens door drie verschillende zangers ingevuld. Ben Moore kwam pas in 1971 op het toneel. Hij bleef zijn artiestennaam voeren, ook nadat het duo ter ziele was. Onder beide namen trad hij op en maakte hij platen, in het soul- en gospelgenre. Nadat hij in 1998 blind geworden was, leek zijn muzikale loopbaan - hij trad nog regelmatig op - helemaal voorbij. Toch kon producer Dan Penn hem weer strikken voor een ouderwetse soulalbum. Misschien wel in de hoop net zo'n klapper te maken als oudgedienden Al Green en Solomon Burke. Purify maakte een al even klassieke soulplaat als de recente albums van die twee. 'Better to have it' kent geen grote uitschieters, maar bevat over de hele linie mooie vocale harmonieën, een strakke begeleiding met schetterend koper, accenten van een 'zingend' orgel en veel emotie.

labels: Bobby Purify, Dan Penn

Eerst was het jaren stil rond de Amerikaanse soulzanger Al Green en nu brengt hij twee jaar na het succesvolle 'I can't stop' alweer een volgende album uit. Opnieuw geproduceerd door Willie Mitchell, met wie Green in de jaren zeventig zo'n indrukwekkend koppel vormde. Voor het Hi-label namen ze vele klassiek geworden albums op. Zijn nieuwste cd ademt opnieuw die zuidelijke soulsfeer van toen uit. Met veel kopergeschetter, een funky begeleiding en Greens karakteristieke falset. Op 'Everything's OK' staan allemaal eigen nummers, met uitzondering van het vooral door Joe Cocker beroemd gemaakte 'You are so beautiful'. Over de hele linie is het een waardige opvolger van 'I can't stop'. Het enige wat kan storen, is dat Green wel erg vaak tot in de toppen van zijn register gaat. Voor de liefhebber zal dit het summum van emotie zijn, voor de ander een maniertje, een beetje aanstelleritis.

labels: Al Green, USA, Memphis, Willie Mitchell, Hi

Victor Davis is, net als Lenny Kravitz en Prince, een doe-het-zelver. Ook de Brit is een multi-instrumentalist die zoveel mogelijk in eigen hand houdt, ook de productie van zijn muziek. Hoxton Popstars heet zijn nieuwste album, zijn tweede. Het album, voornamelijk gevuld met ballads, is al een hele tijd geleden in Japan uitgebracht, maar dankzij een Duits label nu ook in Europa op de markt. Souljazz is de muziek van Davis gelabeld. Dat dekt de lading voor tweederde deel, want Davis mengt die beide elementen met een stevige dosis latin. En daar komt hij goed mee weg. Het album, dat elf nummers en een bonusvideo bevat, is niet vernieuwend, maar uiterst aangenaam om te beluisteren. Davis heeft een prettige stem en hij doseert zijn instrumentale escapades keurig. Een zomerse cocktail met niet al te veel alcohol.

labels: Victor Davis, UK

Naar het schijnt zijn Daryl Hall en John Oates niet meer de beste vrienden. De magie tussen het duo is na enkele decennia samenspel en een groot aantal hits blijkbaar uitgewerkt. Toch is daar op het nieuwste album 'Our kind of soul' weinig van te merken. Sterker nog: het album is beter dan de - middelmatige - soloplaten die ze hebben uitgebracht de laatste jaren. Hall & Oates zijn ooit doorgebroken met 'blanke soul'. Naar die soulwortels keren ze terug op 'Our kind of soul'. Er staan nummers op van onder anderen Marvin Gaye, Aretha Franklin, Holland-Dozier-Holland, Al Green en Barry White. Ze geven ze hun eigen draai: ingetogen swingend. Een vol geluid, dat nooit rauw en ruig wordt. De trouwe fans krijgen dus precies wat ze verwachten van de heren en zullen dik tevreden zijn. Maar nieuwe aanhangers winnen ze er vermoedelijk niet mee. Daarvoor is het allemaal net even te netjes.

labels: Daryl Hall, John Oates, USA

Een veilige keuze is het nieuwe album van Michael McDonald, oud-Doobie Brothers, maar al lang solo. Op 'Motown Two' vertolkt hij weer enkele pronkstukken van het legendarische zwarte platenlabel uit Detroit. Twee jaar geleden werd het album 'Motown' al platinum. En toch is dit misschien wel het beste album sinds jaren van de grijze zanger. De Motown-liedjes zijn de songs waarmee hij opgroeide en dat is te horen: het plezier spat er vanaf. McDonald zingt zeer geïnspireerd en de keuze van de nummers is beter dan die voor het vorige album. Niet alleen superhits komen voorbij, ook enkele iets minder bekende, maar minstens zo sterke nummers. McDonald wordt bijgestaan door een oerdegelijke ritmesectie en er zijn gastrollen voor Billy Preston en Stevie Wonder. Het nummer 'Stop, look, listen' dat hij zingt met Toni Braxton is een van de meest sexy soulduetten van de laatste jaren.

labels: Michael McDonald, Doobie Brothers, Motown, Billy Preston, Stevie Wonder, USA, Toni Braxton

De Britse Joss Stone maakte vorig jaar een verpletterende entree in de popmuziek: 16 jaar oud pas en toch leverde ze een debuutalbum af ('The Soul Sessions', vol covers) waarop ze klonk als een rijpe souldiva. Een jaar ouder, een nieuw album ('Mind Body & Soul') grotendeels vol zelfgeschreven nummers, maar Stone klinkt nog altijd ergens tussen Aretha Franklin en Janis Joplin in. Haar stem is doorleefd, haar teksten snijden volwassen thema's aan. Dit is klassieke soul, met veel emotie in de zang en een strakke, dwingende begeleiding, onder meer van Angie Stone en Nile Rodgers (Chic). Soulveterane Betty Wright produceerde mee. De cd is over de hele linie sterk, zonder uitschieters naar boven of beneden. Iedere luisteraar moet maar voor zichzelf uitmaken of de 17-jarige Joss Stone als soulsister geloofwaardig genoeg is.

labels: Joss Stone, UK

De Amerikaanse zanggroep The Temptations kun je gerust de Rolling Stones van de soulmuziek noemen. Ruim veertig jaar al draaien The Temps mee en in die tijd werden tientallen hits gescoord, vooral in de jaren zestig en zeventig. Hoewel de groep nu veel minder in de belangstelling staat, maakt ze nog altijd albums. Oudgediende Otis Williams is als enige lid-van-het-eerste-uur nog present, hoewel Ron Tyson ook al weer 21 jaar meezingt. Het laatste album 'Legacy' is verrassend. Omdat het zo eigentijds klinkt en niet teruggrijpt op het oude Motown-werk. De groep biedt nog altijd vocaal vuurwerk, meeslepend en geschraagd door een degelijke ritmesectie. 'Still Tempting' bijvoorbeeld is een meesterwerkje. Over keep the soul alive gesproken, jongeheer Boris. 'Legacy' is een hoogtepunt in het oeuvre van The Temptations. Niet gek voor een stelletje veteranen.

labels: The Temptations, Motown, USA, Otis Williams, Ron Tyson

Bijna zestig jaar is de Amerikaanse soulzangeres Bettye Lavette. Haar eerste plaatje kwam op haar zestiende uit. Inmiddels zit ze 43 jaar in de muziekwereld, kijkt ze terug op wat vroege hitjes en vond ze vooral veel weerklank onder soulfanaten. Bij een breed publiek brak ze nooit echt door. Recent werd Lavette genomineerd voor vier Handy Blues Awards, onder meer in de categorie Beste comeback album. Dat label is niet helemaal terecht, omdat ze een paar jaar geleden al overtuigend terugkwam met de geweldige live-cd Let Me Down Easy, uitgebracht door het Nederlandse Munich. Minstens zo sterk is haar nieuwste album A Woman Like Me. Opnieuw klassieke soul, hoewel dat tegenwoordig deep soul moet heten. Rauw. Emotioneel, zonder ook maar een seconde uit de bocht te vliegen. Geen enkel zwak moment op dit album. Een degelijke begeleiding. Mooi dus. En eindelijk erkenning voor Bettye Lavette.

labels: Bettye LaVette, USA

De fans van de fameuze soulzanger Al Green (57) moesten het de afgelopen jaren vooral doen met gospelplaten en geremasterde oude albums. Met I can't stop is er dan eindelijk een nieuwe 'gewone' cd. En die bekoort. Ouderwetse kwaliteit, maar Green loopt dan ook al heel wat jaren mee. Net als producer Willie Mitchell, twee grootheden van het vroegere Hi Records. In de ballades was Green altijd het sterkst en dat is nog zo. Hoogtepunt is de klassieke slijper Rainin' in my heart, waarin dominee Green tot over de top van zijn emoties gaat, inclusief koortje en jengelend orgel. Twaalf nummers staan er op deze tijdloze cd - bijna net zo sterk als het comeback-album van Solomon Burke, een andere soulgigant - en dat is er net een te veel. Het laatste nummer Too many is een uit de toon vallend ragtimedeuntje.

labels: Al Green, Memphis

Wat bezielt al die musici toch om tenminste eens in hun leven een jazzalbum op te nemen? Het overgrote deel brengt het er bedroevend af en schijnt dat zelf ook te weten. Een vervolg komt er zelden! Aaron Neville, rhythm & blues-, soul- en popzanger vormt een prachtige uitzondering. Hij zegt al sinds zijn kinderjaren beïnvloed te zijn door jazz en op Nature Boy bewijst hij dat. Twaalf jazz-nummers worden vertolkt door Neville en groten uit jazz en pop: Ron Carter, Roy Hargrove, Ray Anderson, Michael Brecker, Charles Neville, Ry Cooder en maatje Linda Ronstadt. Van bekende klassiekers maakt Aaron Neville prachtige, nieuwe vertolkingen. Zijn krassende falsetstem geeft elk nummer een eigen, diepe lading.

labels: Aaron Neville, New Orleans, Ry Cooder, Linda ronstadt, Michael Brecker, Charles Neville

​Lees meer...

labels: Marvin Gaye, Motwon, Christina Aguilera, Bono, Ja Rule, Mary J. Blige, Destiny's Child, Alicia Keys, Jennifer Lopez, Nona Gaye, Nelly Furtado, Brian Eno

De Amerikaanse soulzanger Marvin Gaye bracht in 1971 het album What's going on uit. Het werd een klassieker in de popgeschiedenis. Nu is er een bijzondere luxe-editie uit, met veel nog nooit eerder uitgebrachte opnamen.
Lees meer...

labels: Marvin Gaye, Motown, David Van DePitte

De Amerikaanse zanger Maxwell heeft zijn plek veroverd als prominent vertolker van ouderwetse soul. Zeven miljoen platen heeft hij sinds zijn debuut van vijf jaar geleden verkocht. Met zijn nieuwe cd Now herstelt hij zich heel keurig van het mindere vorige album, Embrya. Verwacht geen muzikale vernieuwingen of verrassende vingeroefeningen, ook al staan er schitterende nummers op als For lovers only en Temporary nite. Volgens zijn aanhangers maakt Maxwell hypnotiserende, sensuele en subtiele soul; een verademing vergeleken met veel opgeblazen r&b. Wie minder van hem gecharmeerd is, vindt het ongetwijfeld allemaal wel erg voortkabbelen. Maar niemand kan ontkennen dat Maxwell een mooie, warme stem heeft.

labels: Maxwell, USA

Deep soul heet het genre tegenwoordig; ouderwetse Amerikaanse soulmuziek. Bettye Lavette (1946) is een van de onbekendere exponenten van die muziekstroming. De Amerikaanse zangeres kreeg door pech, toeval, verkeerde keuzes en ander malheur maar geen vaste basis in de muziekindustrie. Ondanks een hitje hier en daar en ondanks dat ze al sinds begin jaren zestig meedraait. Weinig muziek op plaat of cd te krijgen dus, tot ergernis van een groepje echte liefhebbers. Bijzonder is het dat het Nederlandse Munich Records een live-album van Lavette heeft uitgebracht. Geen vernieuwende muziek. Wel klassieke soul van een zeer bezielde zangeres, die enkele nummers uitrekt tot smartelijke smeekbedes. Voor velen eindelijk een kans om het werk van Lavette op cd te bemachtigen. Zeer de moeite waard.

labels: Bettye LaVette, Deep soul, Munich Records

Een nieuw platenlabel, een nieuwe koers? Niet voor de Neville Brothers uit New Orleans. Met hun eerste album voor Columbia blijven ze letterlijk (aan Valence Street staat hun ouderlijk huis) en figuurlijk dicht bij huis, want als vanouds putten de getalenteerde broers uit de culturele smeltkroes die New Orleans is. Dus klinken in Valence Street Afrikaanse, indiaanse, Caribische, Europese en Amerikaanse invloeden door. Net als de laatste albums van de Nevilles bevat ook Valence Street mooie, verzorgde composities. Aaron Neville blinkt bijvoorbeeld uit in Little Peace Of Heaven van het jonge soulduo Charles & Eddie en de klassieker If I Had A Hammer en broer Art swingt als in zijn Meters­-dagen in Real funk. Er staan weer voldoende parels op dit album, maar het heilige vuur van hun allerbeste album Yellow Moon ontbreekt opnieuw.

labels: The Neville Brothers, New Orleans, Aaron Neville, Art Neville, The Meters

Eigenaar Berry Gordy van het legendarisch Motown platenlabel wilde maar één ding: hits. Die kreeg hij ruimschoots van artiesten als Stevie Wonder, Marvin Gaye, The Supremes en The Jackson Five. Een van de manieren om die hits te scoren was een harde onderlinge competitie binnen het label; dezelfde nummers werden vaak door verschillende producers en artiesten opgenomen, waarna de uitvoering met de meeste hitpotentie werd uitgebracht. De ’afvallers’ zijn nu samengebracht, maar zulke rariteiten zijn het niet. Sterker nog: er staan heerlijke versies op van Motown-klassiekers. Bijvoorbeeld van de Supremes-nummers I Hear A Symphony (dit keer van Stevie Wonder) en Stop! In the Name Of Love, meeslepend vertolkt door Kim Weston. Slechts drie van de nummers zijn eerder uitgebracht: de rest komt uit het archief. Voor Motown-fans verplichte kost.

labels: Motown, Stevie Wonder, Marvin Gaye, The Supremes, Kim Weston

De hoogtijperiode van The Godfather Of Soul James Brown, de grote funkvernieuwer, lag tussen eind jaren vijftig en zeventig. De opkomst van andere muziekgenres, zijn verslavingen, huwelijksperikelen en een jarenlang verblijf in de gevangenis hebben hem weinig goed gedaan. De vocale kwaliteiten van de man, 65 jaar inmiddels, vertonen fikse slijtage. Vooral tijdens zijn concerten is te zien dat hij op oude roem teert: veel pose, weinig prestatie. Dat valt minder op op zijn nieuwste album: I’m Back. Een behoorlijke band legt een degelijke funkbasis onder de nummers. Sommige nummers swingen als (bijna) vanouds. Maar toch ook: veel herhalingen (drie versies van hetzelfde nummer en ook Papa’s Got A Brand New Bag komt weer eens voorbij) en weinig originaliteit. De echte glans is er vanaf.

labels: James Brown

Elf klassieke albums van James Brown zijn door Polydor opnieuw uitgebracht. De compilatie James Brown’s Original Funky Divas is daarvan de verrassendste cd. Op deze dubbelaar (twee keer ruim 75 minuten muziek!) staat werk van een dozijn zangeressen met wie James Brown in de jaren zestig en zeventig zo succesvol toerde. Een greep: Vicki Anderson, Yvonne Fair, Lyn Collins, Sugarpie DeSanto, Tammy Montgomery (later beroemd geworden als Tammi Terrel) en Anna King. De dames moesten zich in de glorietijd van The Godfather of Soul volledig ondergeschikt aan de grote roerganger maken. Ze mochten de show openen en ook af en toe zelf platen opnemen, meer niet. Hoe onterecht dat tweede plan was, blijkt uit deze smetteloze compilatie; lof ook voor het informatieve cd-boekje. Van blues tot soul, van gospel tot funk: de diva’s van Brown zijn de absolute top.

labels: James Brown, Vicki Anderson, Lynn Collins, Sugarpie DeSanto, Tammi Terrel, Anna King

Sport en entertainment. Dat waren decennialang de twee belangrijkste maatschappelijke terreinen waarop Afro­-Amerikanen naam en faam konden verwerven in Amerika. De invloed van zwarte Amerikanen op de muziekwereld staat beschreven in het kleurrijke boek 'Heart & Soul, a celebration of black music style in Amerika 1930­-1975'. Het is een onverbloemd eerbetoon aan de zwarte muzikanten uit die periode, van Duke Ellington, Illinois Jacquet en Buster Brown tot Etta James, Honey & The Bees, Marvin Gaye, Percy Sledge en Little Richard.


Lees meer...

labels: Bob Merlis, Davin Seay

Soulzangeres Aretha Franklin is toe aan haar 49ste album: A Rose Is Still A Rose. Daarvoor zocht ze samenwerking met een handvol eigentijdse producers als Sean ’Puffy’ Combs en Lauryn Hill van The Fugees, naast oude bekenden als Narada Michael Walden. Die tweeslachtigheid zit in het hele album: ouderwetse soulnummers met passionele, fantastisch getimede vocalen, maar op een modieuze, machinale begeleiding. Het enige nummer dat er echt uitspringt is het bezielde The Woman, geschreven door Aretha Franklin zelf. Met levende muzikanten, zonder drum & keyboard programming. Misschien is het een concessie aan deze tijd. Hoe dan ook: voor oude Aretha-fans is het overbodig want The Queen Of Soul is nog niets van haar glorie verloren en voor de nieuwe generatie is het vast te weinig eigentijds.

labels: Aretha Franklin, Sean Puffy Comns, Lauryn Hill, The Fugees, Narada Michael Walden

Disco inferno. Burn baby burn. Burn that mother down. Harde donderklappen van de drummer, een bas die als door de duivel op de hielen gezeten doorpompt, koper dat schettert, schreeuwende vocalen. Een dansnummer dat niet op lijkt te houden. Burn Baby Burn. Het disco­-tijdperk wordt perfect samengevat in dat ene nummer, Disco Inferno, van de Amerikaanse formatie The Trammps. Disco Inferno is te vinden op de dubbelplaat Saturday Night Fever, de film die John Travolta tot megaster bombardeerde, waarvan volgens ingewijden in de platenindustrie wereldwijd zo'n vijftig miljoen exemplaren zijn verkocht. Het nummer is al even klassiek als de rest van die plaat.
Lees meer...

labels: The Trammps, Philadelphia, Philly Sound, Viola Wills, Udenhout, 't Plein, Earl Young, Jimmy Ellis

Drie originele leden van de vroegere Average White Band vormen de kern van de groep die enkele jaren geleden weer werd gereanimeerd. Aan de muziek van toen is niets veranderd: soul met veel funk en een weinig jazz; uiterst strakke, dansbare muziek waarvan het onderlijf als vanzelf gaat bewegen. Morgen is in Noorderligt in Tilburg te zien en te horen of de band haar sexappeal nog niet verloren heeft.
Lees meer...

labels: Average White Band, Glasgow, Alan Gorrie, Hamish Stuart, Noorderligt, Tilburg, Hips, Simone Roerda, Onnie McIntyre, Roger Ball

Buiten in de korte rijen voor aanvang van het concert van James Brown in de Brabanthallen gaan de gesprekken ook in het Engels en het Duits. Een optreden van de vitale zestiger - koning van de soul­ en de funk - trekt mensen van over de landsgrenzen. Ook al zijn het er tegenwoordig niet veel meer. Organisator Leo van Hal brak het zweet ervan uit. Zo'n 2.500 mensen kwamen naar Brown en zijn band kijken; het betekent een verliespost met de omvang van een bovenmodaal jaarsalaris.
Lees meer...

labels: James Brown, Brabanthallen, Den Bosch

De Amerikaanse zangeres Ann Peebles (45) koos tien jaar lang voor een vrijwillige verbanning uit de muziekwereld. Twee jaar geleden maakte ze haar come­back; de live-optredens klonken als een klok, maar haar album 'Call Me' als een goedkoop kermishorloge. Pas met haar recent verschenen nieuwe cd 'Full Time Love' is de soulveterane echt terug aan de top.
Lees meer...

labels: Ann Peebles, Memphis, Hi, Willie Mitchell, Don Bryant

Wie zich zo schaamteloos op de borst klopt als soul- en funk­gigant James Brown hoeft niet te rekenen op enige clementie. Iemand die zich Mister Dynamite, Soulbrother Number One, The Godfather of Soul noemt en zich nog dertig andere hoogdravende eretitels heeft gegeven, moet dat dan ook maar waarmaken. Geen gezeur over die bijna vut-­leeftijd, de langdurige tegenwind in zijn carrière of die forse gevangenisstraf die hij net achter de rug heeft. James Brown opende gisteravond officieus het North Sea Jazz Festival en liet zien dat hij nog niet afgeschreven is.
Lees meer...

labels: James Brown, Den Haag, JB's

De gerenommeerde Amerikaanse funk- en soulformatie Maze hield het donderdagavond in het Terras Theater aan de Stationsstraat al na een uurtje spelen voor gezien.
Lees meer...

labels: Maze, Frankie Beverly, Tilburg, Terras Theater

Memphis Soul is een redelijk vastomlijnd genre in de zwarte populaire muziek. De grenzen werden vooral in de jaren zestig en zeventig getrokken: emotionele zang op een uitermate solide ritmische ondergrond, afgemaakt met krachtig blazerswerk. Ook de zijpaden van het genre zijn in die glorietijd veelvuldig bewandeld: soft soul, jazz-, blues- en gospelachtige varianten.
Wie dus gisteravond in Noorderligt dacht vernieuwende muziek te horen, werd teleurgesteld.


Lees meer...

labels: Memphis, Al Hudson, Ann Peebles, Lynn White, Willie Mitchell, Otis Clay, Billy Always, Noorderligt

De Amerikaanse stad Detroit werd in de jaren zestig en zeventig vanwege de Motown-artiesten 'Hitsville USA' genoemd. Memphis daarentegen kreeg het predikaat 'Soulsville USA'; minder hits, maar wel gedreven zwarte muziek. Een staalkaart van Memphis soul is woensdag te beluisteren en bekijken in theater Noorderligt, onder het motto: A Memphis Soul Night. Het belooft een drie uur durend speltakel te worden met onder anderen Ann Peebles, Otis Clay, Willie Mitchell en The Memphis Horns. Aanvang: 21.00 uur.
Lees meer...

labels: Memphis, Willie Mitchell, Waylo, Al Green, Ann Peebles, Otis Clay, David Hudson, Billy Always, The Memphis Horns

Charles Neville (51) komt wat slaperig binnenwandelen, nadat hij eerst nog even terug is gelopen naar zijn eigen motelkamer om zijn onafscheidelijke baret op te halen. Locatie: motel Gilze-Rijen, kamer 38 van tourmanager John Toomey. Het is de vooravond van het gedenkwaardige juni-concert van The Neville Brothers in het Tilburgse Noorderligt. De opnamen voor de onlangs uitgekomen nieuwe plaat 'Brother's Keeper' zijn dan al enige tijd achter de rug.

Lees meer...

labels: Charles Neville, The Neville Brothers, New Orleans, Linda ronstadt, The Meters, Noorderligt

De huidige populariteit van de Amerikaanse groep The Neville Brothers kon nauwelijks beter geïllustreerd worden dan door de twee tienermeisjes aan de ingang van Noorderligt. Aan iedere bezoeker - er kwam een gemeleerd publiek van zo’n zeshonderd mensen opdagen - deelden zij een pamflet uit met daarop de vraag ’Lid worden van de Dutch Neville Fanclub?


Lees meer...

labels: The Neville Brothers, Aaron Neville, New Orleans, Cyril Neville, Noorderligt, Charles Neville