Bijna hypnotiserend klinkt de zang van Lisa Bassenge op haar laatste album Canyon Songs. De luisteraar wordt in een muzikale road movie meegenomen door de canyons van Los Angeles, toevluchtsoord van menig artiest en muzikant, en dan vooral Laurel Canyon. Bassenge nam haar album ook daadwerkelijk in Los Angeles op, in de East West Studios aan de legendarische Sunset Boulevard. Producer was Larry Klein, die onder meer werkte met Joni Mitchell, Herbie Hancock, Madeleine Peyroux en Tracy Chapman. Geen kleine jongen dus. Dat waren de studiomuzikanten ook niet: Pete Kuzma (toetsen), Vinnie Colaiuta (drums), Dan Lutz (basgitaar) en saxofonist Steve Tavaglione. Als gasten speelden de Duitse jazz-trompettist Till Brönner en de Noorse zanger en gitarist Thomas Dybdahl mee. Een kosmopolitisch gezelschap, want Bassenge is in 1974 geboren in Berlijn, kind van een Duits-Iraans echtpaar.
Dat kleurrijke gezelschap heeft de samenwerking ten volle uitgenut. Mooie, afgewogen arrangementen zonder overbodige fratsen, de uiterst relaxte zang van Bassenge - ergens tussen jazz, soul, blues en folk in - en een voorbeeldig repertoire. Bassenge vertolkt op een eigenzinnige wijze klassiekers als Riders On The Storm van The Doors, Her Town Too van James Taylor, For What It’s Worth van Buffalo Springfield, I Just Wasn’t Made For These Times van The Beach Boys, The Same Situation van Joni Mitchell en Blue Skies van Tom Waits. En de uitschieter: Last Chance Texaco van Rickie Lee Jones. Mooier dan het origineel.

labels: Soul, Jazz, Pop, Folk, Lisa Bassenge, USA, Duitsland, Laurel Canyon, James Taylor, The Beach Boys, The Doors, Tom Waits, Rickie Lee Jones, Buffalo Springfield, Larry Klein

Het Amerikaanse The Greyboy Allstars mengt op een bijzonder aanstekelijke wijze, soul, jazz, acid jazz, funk, dance en boogaloo. Het ritme is altijd leidend, de accenten verschuiven van het ene genre naar het andere, soms nog eens aangevuld met een portie rock. Het dit jaar verschenen Inland Emperor is het vijfde - voornamelijk instrumentale - album van de groep, na West Coast Boogaloo (1995), A Town Called Earth (1997), Live (1999) en What Happened to Television? (2007). Het is ook het meest gevarieerde van dat vijftal; de groep zoekt nog meer de grenzen van de verschillende genres op. Waarmee het tegelijkertijd niet het meest toegankelijke album is, maar wel een fascinerende staalkaart van de creativiteit van de vijf muzikanten.

labels: USA, The Greyboy Allstars

It's startime with Mr. Dynamite, Soulbrother no.1, the Godfather of Soul... Jáámes Bróówn. De in superlatieven gedrenkte aankondiging bij aanvang van het concert van James Brown moet de toehoorders komende woensdag alvast week maken voor het absolute boegbeeld van soul­ en funk. Dan is The hardest working man in showbusiness weer in Nederland. Aan de vooravond van het North Sea Jazz Festival is Brown te gast in de Statenhal in Den Haag.
Lees meer...

labels: James Brown, USA

Terug van weggeweest: George Clinton, alias Dr. Funkenstein. De nu 50-jarige funk-pionier heeft een merkwaardige loopbaan achter de rug. Hij begon als zanger in een doo-wop-groepje, had enorme successen met zijn psychedelische funk, ging bankroet en werd in ere hersteld door funk-erfgenaam Prince. Clinton is een van de meest bizarre muzikanten in de zwarte muziek.
Lees meer...

labels: George Clinton, Funkadelic, Parliament, P-Funk All Stars, USA

Bijna zestig jaar is de Amerikaanse soulzangeres Bettye Lavette. Haar eerste plaatje kwam op haar zestiende uit. Inmiddels zit ze 43 jaar in de muziekwereld, kijkt ze terug op wat vroege hitjes en vond ze vooral veel weerklank onder soulfanaten. Bij een breed publiek brak ze nooit echt door. Recent werd Lavette genomineerd voor vier Handy Blues Awards, onder meer in de categorie Beste comeback album. Dat label is niet helemaal terecht, omdat ze een paar jaar geleden al overtuigend terugkwam met de geweldige live-cd Let Me Down Easy, uitgebracht door het Nederlandse Munich. Minstens zo sterk is haar nieuwste album A Woman Like Me. Opnieuw klassieke soul, hoewel dat tegenwoordig deep soul moet heten. Rauw. Emotioneel, zonder ook maar een seconde uit de bocht te vliegen. Geen enkel zwak moment op dit album. Een degelijke begeleiding. Mooi dus. En eindelijk erkenning voor Bettye Lavette.

labels: Bettye LaVette, USA

Niet kunnen kiezen is een kwelling, ook voor muzikanten. Neem de begenadigde zangeres Beyoncé Knowles, kopvrouw van het immens populaire trio Destiny’s Child. Ze nam haar solodebuut Dangerously In Love op in New York, Los Angeles, Miami en Atlanta, met verschillende producers. Ze nodigde allerlei collega’s uit om mee te zingen, van Jay-Z en de onvermijdelijke Missy Elliott tot de oude softsoulslijper Luther Vandross. En ze wilde ook nog eens al haar muzikale invloeden laten horen, van rock en hiphop tot jazz. Geen wonder dat haar eersteling een (te) bonte stijloefening is geworden. Desondanks toch al een commercieel succes. Uitschieters zijn de nummers Signs en Speeches: traag, maar hypnotiserend mooi gezongen.

labels: Beyonce, Beyonce Knowles, Destiny's Child, Jay-Z, USA

De Amerikaanse r&b-ster R. Kelly mag dan vele talenten hebben - zanger, producer, liedjesschrijver en multi-instrumentalist - zijn fascinatie is behoorlijk eenzijdig: sex. Daar draait het om in nagenoeg elk nummer op zijn tiende album TP.3 Reloaded. Nummers als Sex Weed en (Sex) Love is What We’re Makin’ wijzen daar al op. In The Kitchen mag onschuldig klinken als titel, maar R. Kelly legt er in uit dat het overal wil doen, tot op het fornuis,. Het thema lijkt een gevaarlijk terrein voor een man die al heel wat juridische ellende heeft gehad vanwege (vermeende) sex met minderjarigen. Maar dat heeft hem blijkbaar niet veranderd. TP.3 Reloaded biedt niet alleen dezelfde thematiek, de half gezongen en half gesproken nummers met hun vaak kinderlijke rijmende teksten zijn ook hetzelfde verpakt: in een gladde mix van hiphop, soul en funk. Het aardigste zijn nog de uptempo-nummers, zoals Reggae Bump Bump, waarin hij hulp krijgt van Elephant Man. Als toegift biedt R. Kelly een muzikale soap in vijf hoofdstukken op dvd. Ook amper te verteren.

labels: R.Kelly, USA

Van alle hedendaagse artiesten die in de categorie r&b worden ingedeeld, is dat etiket voor Angie Stone misschien wel het meest onterecht. Dat bewijst haar derde cd 'Stone Love' maar weer eens. Ze vermijdt daar opnieuw de clichés die veel r&b zo moeilijk te verteren maken, zoals stoerdoenerij in de teksten, eenheidsworst in de arrangementen en een gebrek aan vocale bezieling. Stone daarentegen is een begenadigd zangeres, meer getalenteerd dan vele anderen. De Amerikaanse bewijst ook met haar nieuwe album dat ze dichter staat bij bijvoorbeeld de oude vocale kanonnen Aretha Franklin, Ann Peebles of Betty Wright (met wie ze een duet zingt in 'That Kind Of Love), dan bij Missy Elliott, Mary J. Blige of Li'l Kim of andere grootheden van nu. Tot de hoogstandjes op dit uiterst relaxte album - een beetje meer peper had gemogen - behoren 'U-haul' en 'Stay for a while' (duet met Anthony Hamilton).

labels: Angie Stone, USA, Anthony Hamilton

Zangeres Eva Cassidy heeft eigenlijk maar twee 'handicaps': ze kan alles zingen en ze is dood. De tragiek is nog groter: beroemd werd ze pas na haar overlijden.

Lees meer...

labels: Eva Cassidy, USA

Na de eerste keer luisteren roept het derde album van de Amerikaanse zangeres en gitariste India.Arie enige scepsis op. Een beetje gewoontjes, saai zelfs. Maar na nog een paar keer draaien, opent het album zich steeds meer. Dan vallen de nuances op, de verrassende accenten in de arrangementen en vooral de boodschap die India.Arie in de nummers op 'Testimony: vol.1, life & relationships' heeft gestoken. In tegenstelling tot veel van de hedendaagse r&b-artiesten heeft India.Arie (in het echt: India Arie Simpson) écht iets te zeggen. Op dit album gaat het vooral over relaties. Tussen man en vrouw, zwart en wit, oud en jong. De Afro-Amerikaanse India.Arie - die in haar land ambassadrice van Unicef is - bouwt sinds haar debuutalbum 'Accoustic soul' uit 2001 aan een bescheiden maar fascinerend oeuvre. Waarin zij een onmiskenbaar eigen geluid etaleert. Fijnzinnig. Wars van hokjes. Zo staat op 'Testimony' een nummer ('The heart of the matter') van Don Henley van The Eagles en doet Bonnie Raitt mee op 'I choose'. Naar verluidt is India.Arie al bezig met het tweede deel van 'Testimony'. Dat belooft wat.

labels: India.Arie, USA

Naar het schijnt zijn Daryl Hall en John Oates niet meer de beste vrienden. De magie tussen het duo is na enkele decennia samenspel en een groot aantal hits blijkbaar uitgewerkt. Toch is daar op het nieuwste album 'Our kind of soul' weinig van te merken. Sterker nog: het album is beter dan de - middelmatige - soloplaten die ze hebben uitgebracht de laatste jaren. Hall & Oates zijn ooit doorgebroken met 'blanke soul'. Naar die soulwortels keren ze terug op 'Our kind of soul'. Er staan nummers op van onder anderen Marvin Gaye, Aretha Franklin, Holland-Dozier-Holland, Al Green en Barry White. Ze geven ze hun eigen draai: ingetogen swingend. Een vol geluid, dat nooit rauw en ruig wordt. De trouwe fans krijgen dus precies wat ze verwachten van de heren en zullen dik tevreden zijn. Maar nieuwe aanhangers winnen ze er vermoedelijk niet mee. Daarvoor is het allemaal net even te netjes.

labels: Daryl Hall, John Oates, USA

Eerst was het jaren stil rond de Amerikaanse soulzanger Al Green en nu brengt hij twee jaar na het succesvolle 'I can't stop' alweer een volgende album uit. Opnieuw geproduceerd door Willie Mitchell, met wie Green in de jaren zeventig zo'n indrukwekkend koppel vormde. Voor het Hi-label namen ze vele klassiek geworden albums op. Zijn nieuwste cd ademt opnieuw die zuidelijke soulsfeer van toen uit. Met veel kopergeschetter, een funky begeleiding en Greens karakteristieke falset. Op 'Everything's OK' staan allemaal eigen nummers, met uitzondering van het vooral door Joe Cocker beroemd gemaakte 'You are so beautiful'. Over de hele linie is het een waardige opvolger van 'I can't stop'. Het enige wat kan storen, is dat Green wel erg vaak tot in de toppen van zijn register gaat. Voor de liefhebber zal dit het summum van emotie zijn, voor de ander een maniertje, een beetje aanstelleritis.

labels: Al Green, USA, Memphis, Willie Mitchell, Hi

De Amerikaanse zanger Maxwell heeft zijn plek veroverd als prominent vertolker van ouderwetse soul. Zeven miljoen platen heeft hij sinds zijn debuut van vijf jaar geleden verkocht. Met zijn nieuwe cd Now herstelt hij zich heel keurig van het mindere vorige album, Embrya. Verwacht geen muzikale vernieuwingen of verrassende vingeroefeningen, ook al staan er schitterende nummers op als For lovers only en Temporary nite. Volgens zijn aanhangers maakt Maxwell hypnotiserende, sensuele en subtiele soul; een verademing vergeleken met veel opgeblazen r&b. Wie minder van hem gecharmeerd is, vindt het ongetwijfeld allemaal wel erg voortkabbelen. Maar niemand kan ontkennen dat Maxwell een mooie, warme stem heeft.

labels: Maxwell, USA

Diverse keren is het uitbrengen van het nieuwe album van de muzikale duizendpoot Stevie Wonder uitgesteld. Het maakte de verwachtingen alleen maar hoger, ook al omdat de perfectionist al in geen tien jaar meer een nieuw studio-album had gemaakt. Die hooggespannen verwachtingen lost hij niet in. Niet dat 'A Time To Love' een slecht album is, zeker niet. Stevie Wonder zal nooit een echte uitglijder begaan. Maar bij iemand van zijn statuur, met geniale albums als 'Songs in the Key of Life' en 'Talking Book' en het ook klassieke 'Hotter Than July' op zijn conto, ligt de lat nu eenmaal hoger dan bij anderen. Ook al zijn die succesalbums al minstens 25 jaar geleden gemaakt. De nieuwe cd van Stevie Wonder bevat natuurlijk weer een reeks lieve ballads, afgewisseld met nummers met meer pit. Het openingsnummer 'If Your Love Cannot Be Moved', belooft nog veel: een meeslepend, funky ritme en fraaie zang van Wonder en Kim Burrell. Maar daarna volgen toch te veel 'gewone' nummers. Ook al zijn ze alle veertien met veel zorg en oog voor details geconstrueerd. Toch blijft hij ver verwijderd van zijn vroegere niveau.

labels: Stevie Wonder, USA, Motown, Kim Burrell

De Amerikaanse zanggroep The Temptations kun je gerust de Rolling Stones van de soulmuziek noemen. Ruim veertig jaar al draaien The Temps mee en in die tijd werden tientallen hits gescoord, vooral in de jaren zestig en zeventig. Hoewel de groep nu veel minder in de belangstelling staat, maakt ze nog altijd albums. Oudgediende Otis Williams is als enige lid-van-het-eerste-uur nog present, hoewel Ron Tyson ook al weer 21 jaar meezingt. Het laatste album 'Legacy' is verrassend. Omdat het zo eigentijds klinkt en niet teruggrijpt op het oude Motown-werk. De groep biedt nog altijd vocaal vuurwerk, meeslepend en geschraagd door een degelijke ritmesectie. 'Still Tempting' bijvoorbeeld is een meesterwerkje. Over keep the soul alive gesproken, jongeheer Boris. 'Legacy' is een hoogtepunt in het oeuvre van The Temptations. Niet gek voor een stelletje veteranen.

labels: The Temptations, Motown, USA, Otis Williams, Ron Tyson

Een levende legende is de 69-jarige Amerikaanse countryzangeres Loretta Lynn. Zo'n zeventig albums op haar naam en tientallen hits. Er zijn diverse boeken en een film ('Coal Miner's Daughter') over haar veelbewogen leven verschenen. In de herfst van haar geëngageerde leven heeft ze een van haar allerbeste albums gemaakt: 'Van Lear Rose'. Dat is geproduceerd door de 28-jarige popmuzikant Jack White van The White Stripes. Hij heeft de puntige, klassieke countryliedjes van Lynn - dit is haar eerste album waarvoor ze alle liedjes zelf schreef - voorzien van onverwachte arrangementen. Ondanks zijn grote respect voor Lynn heeft hij de nummers scherpe rockrandjes gegeven. Lynn klonk de laatste twintig jaar nog niet zo fris. Het hypnotiserende 'Portland Oregon' en het verleidelijke 'Have mercy' zijn absolute hoogtepunten. Dit moet een van de kandidaten zijn voor 'countryalbum van het jaar'.

labels: Loretta Lynn, USA, Jack White, The White Stripes

De Amerikaanse zangeres Mary J. Blige (34) schijnt de deur gesloten te hebben achter een slechte periode die werd gekenmerkt door verkeerde mannen en drugs en drank. Ze is sinds twee jaar getrouwd en heeft haar leven weer op de rails, meldt ze. Mogelijk dat het nieuwe album 'The Breakthrough' - nummer zeven - van de Queen of Hip Hop & Soul daarom zoveel sereniteit uitstraalt. Hip hop en soul smelten hier misschien wel nadrukkelijker samen dan ooit tevoren op haar albums. Mary J. Blige schaart zich trouwens sterker dan ooit aan de zijde van souldiva's als Aretha Franklin dan aan die van hip hop-zusters als Missy Elliott. Blige bewijst opnieuw dat ze een begenadigd vocaliste is die ook zonder modieus effectbejag en overtrokken stoere poses kan. Af en toe kiest ze voor te veel drama, maar ze komt er mee weg. Bijzonder nummer op haar laatste album is 'One' van U2, waarin Bono te horen is. Ondanks dat Mary J. Blige met diverse producers samenwerkte, zoals Will.I.Am van The Black Eyed Peas, 9th Wonder en Jimmy Jam & Terry Lewis, is 'The Breakthrough' verrassend hecht.

labels: Mary J. Blige, USA

De achterkant van het inlegboekje bij de nieuwe cd 'B'Day' van Beyoncé Knowles (voorheen van Destiny's Child) doet het ergste vrezen. Zij staat in een soort haute couture-bikini op stiletto-hakken met twee nordic walking-stokken op een grasveld bij twee krokodillen. In wat een bevallige pose moet zijn. Haar tweede solo-album 'B'Day' past goed bij dat ridicule plaatje. Hoewel de 25-jarige Amerikaanse een begenadigd zangeres is, weet zij dat goed te verbergen op 'B'Day'. Eerder snerpend klinkt haar stem in de voornamelijk uptempo-nummers. Beyoncé doet iets te veel moeite een stoere straatmeid te lijken. Het album mist mede daardoor warmte en afwisseling. Dat Beyoncé in zee is gegaan met allerlei verschillende producers - onder anderen Swizz Beatz, Rodney Jerkins en The Neptunes - doet er ook geen goed aan. Net als de grote rol van haar vriendje Jay-Z. Te veel kapiteins op een schip werkt nu eenmaal niet, zeker omdat Beyoncé Knowles zelf en haar halve familie ook nog eens een vinger in de pap moeten hebben. Een teleurstelling dus.

labels: Jay-Z, Beyonce, Beyonce Knowles, Rodney Jerkins, Swizz Beats, USA, The Neptunes

De Amerikaanse zanger en liedjesschrijver Ne-Yo (Shaffer C. Smith) is 22 jaar, maar klinkt veel rijper. Hij loopt, ondanks zijn leeftijd, dan ook al een paar jaar mee in de muziekindustrie. Hij schreef nummers voor onder anderen Beyoncé, Faith Evans, Mary J. Blige en Musiq. Zijn eigen debuutalbum 'In my own words' klinkt opmerkelijk volwassen. En veel minder plat dan heel veel andere r&b-albums. Ne-Yo tekent voor echte liedjes, met kop en staart en gelaagd, zowel wat de tekst als de arrangementen en de zangpartijen betreft. Niet voor niets noemt hij Prince, Stevie Wonder en Marvin Gaye als zijn grote inspiratiebronnen. Ook al kan de uit Las Vegas afkomstige Ne-Yo de kwaliteiten van die drie iconen van de moderne zwarte muziek (nog) niet benaderen, toch is hij één van de weinige hedendaagse artiesten die een oude (soul) en een nieuwe (r&b) muziekstroming op een interessante manier aan elkaar knopen. Zijn debuutalbum doet qua zang en composities nog het meeste denken aan R. Kelly, maar dan wel beter. En die R. Kelly is een hele grote geworden.

labels: Ne-Yo, R.Kelly, USA

Een veilige keuze is het nieuwe album van Michael McDonald, oud-Doobie Brothers, maar al lang solo. Op 'Motown Two' vertolkt hij weer enkele pronkstukken van het legendarische zwarte platenlabel uit Detroit. Twee jaar geleden werd het album 'Motown' al platinum. En toch is dit misschien wel het beste album sinds jaren van de grijze zanger. De Motown-liedjes zijn de songs waarmee hij opgroeide en dat is te horen: het plezier spat er vanaf. McDonald zingt zeer geïnspireerd en de keuze van de nummers is beter dan die voor het vorige album. Niet alleen superhits komen voorbij, ook enkele iets minder bekende, maar minstens zo sterke nummers. McDonald wordt bijgestaan door een oerdegelijke ritmesectie en er zijn gastrollen voor Billy Preston en Stevie Wonder. Het nummer 'Stop, look, listen' dat hij zingt met Toni Braxton is een van de meest sexy soulduetten van de laatste jaren.

labels: Michael McDonald, Doobie Brothers, Motown, Billy Preston, Stevie Wonder, USA, Toni Braxton

Velen dachten dat de solocarrière van Beyonce Knowles het einde zou betekenen voor het succesvolle Amerikaanse Destiny's Child. Maar er is na enkele jaren toch weer een album uit van het damestrio: 'Destiny Fulfilled'. Daarmee pakken Knowles, Kelly Rowland en Michelle Williams gewoon de draad weer op van onder meer de kaskraker 'Survivor' (2001). Maar de glans is een beetje dof geworden. Op 'Destiny Fulfilled' staat geen nummer dat er uitspringt. Teksten, arrangementen, de harmonieuze samenzang, hijgje hier en kreuntje daar, de stoere straattaal en de seksuele zelfbewustheid, we hebben het allemaal al eens gehoord. Dus wie dweept met de groep valt zich zeker geen buil vallen aan het nieuwe album. Wie vindt dat stilstand achteruitgang is, die kan het gerust overslaan. Misschien is de titel van het album wel meer van toepassing dan bedoeld: 'Destiny Fulfilled', ofwel: onze taak zit erop.

labels: Destiny's Child, USA, Beyonce Knowles, Kelly Rowland, Michelle Williams

Once again heeft de Amerikaanse singer-songwriter en pianist John Legend (echte naam John Stephens) de opvolger van zijn debuutalbum 'Get lifted' genoemd. Die titel dekt de lading goed zijn nieuwste album ligt keurig in het verlengde van dat debuut. En waarom ook niet? 'Get Lifted' was uiterst succesvol, bij publiek en critici.
De 27-jarige, uit Ohio afkomstige, Legend heeft opnieuw een keurig verzorgd en uiterst verantwoord album gemaakt. Misschien wel weer goed voor een handvol Grammy Awards. En toch wringt het een beetje. John Legend kiest eerder voor pop dan voor r&b, eerder voor zwoelte dan voor passie. Het is daardoor allemaal net iets te netjes, te beheerst. Nooit gaan de remmen los. Nooit giert Legend bijna uit de bocht. Je zou willen dat de begenadigde muzikant en tekstschrijver zijn grenzen eens nadrukkelijker opzoekt. Nu dreigt het gevaar dat hij blijft hangen in 'meer van hetzelfde' en dat pad voert onherroepelijk richting vergetelheid. Dat zou zonde zijn van zijn talent dat in de nummers 'Save room' en 'Heaven' het meest overtuigt.

labels: John Legend, USA, Grammy Awards

Hoe bizar kan het gaan. De Amerikaanse soulzangeres Candi Staton was ruim twintig jaar in de vergetelheid verzonken, bleef alleen in gospelkringen actief. Totdat enkele jaren geleden het Britse label Honest Jons oude nummers van de begenadigd vocaliste opnieuw uitbracht. Het album werd een groot succes. Het zette de deur open voor een nieuw studio-album, 'His hands'. En wat voor een. Een klassieke soulplaat met countrytrekjes. Ze zingt onder meer nummers van Merle Haggard en Charlie Rich. Maar in het diepe zuiden van Amerika is de grens tussen soul en country nu eenmaal zo dun als een scheermes. Het repertoire past haar perfect, als een doorleefd vertolkster van het zwarte levenslied. Alle vreugde en tegenslagen in haar leven klinken door in de elf nummers op 'His hands'. De arrangementen en begeleiding zijn degelijk, bieden voorrang aan de vocalen van Staton, zoals het hoort. De soulmuziek kent recent een heropleving. Al eerder kwamen onder anderen Solomon Burke en Al Green met prachtige nieuwe albums. Candi Staton voegt een superieur album aan dat rijtje nieuwe soulklassiekers toe.

labels: Candi Staton, Honest Johns, USA