Of Sean Webster wel eens van de Dutch disease had gehoord, werd hem voor het optreden bij Heyhoef-Backstage in de Tilburgse wijk Reeshof gevraagd. Ofwel: publiek dat meer met elkaar staat te praten dan naar de muziek luistert. De Britse bluesgitarist en -zanger antwoordde zaterdagavond op het podium: dat hij het publiek juist zo stil vond. Zeker tussen de nummers. ,,Praat maar zoveel als jullie willen, als je het maar gezellig hebt." Nu had Webster met zijn drie Nederlandse begeleiders - drum, bas, orgel - in de stevige blues- en bluesrock-nummers geen enkele moeite de pratende toehoorders te overstemmen. En in de langzamere nummers wist hij hen zodanig te boeien dat er niemand last had van die Dutch disease. Bijvoorbeeld in de bluesklassieker 'I'd Rather Go Blind' kon je een speld horen vallen in het wijkgebouw in de Reeshof; het publiek luisterde geboeid. Webster toonde zich daar niet alleen een vaardig gitarist, maar ook een benadigd zanger, met de juiste schorheid in zijn stem. Voor zijn vocalen en zijn hele optreden geldt hetzelfde: rauw als het moet, met finesse als het nummer erom vraagt.

De Brit speelde in de anderhalf uur durende set diverse nummers van zijn nieuwe, zesde album 'Leave Your Heart At The Door'. Hoewel Sean Webster, die een deel van het jaar in Nederland woont en toert, recent van bassist is gewisseld, was daar tijdens dit optreden niets van te merken. Van zijn opkomende griep evenmin. Het viertal klonk als een goed geoliede en topfitte bluesmachine.

De maandelijkse concerten bij Heyhoef Backstage worden door de lokale Omroep Tilburg integraal opgenomen en uitgezonden. In het voorprogramma van de Sean Webster Band speelde Bee Blue uit Breda.

labels: Heyhoef-Backstage, Sean Webster Band, Sean Webster, Reeshof

If All I Was Was Black, is al weer het zestiende solo-album van de Amerikaanse soul- en gospelzangeres Mavis Staples (Chicago, 1939). De 78-jarige dame heeft een achtenswaardige muzikale loopbaan achter de rug en - zo blijkt uit haar nieuwste album - nog niets aan kracht ingeboet. De tien nummers op haar jongste plaat - wederom geproduceerd door Jeff Tweedy van de band Wilco - zijn bewust ’klein’ gehouden, geen grootste arrangementen dus. Een sobere begeleiding die volledig ten dienste staat aan de krachtige zang van Staples en de boodschap in de door Tweedy en Staples geschreven liedjes. Het is een geëngageerd, politiek album geworden, in tegenstelling tot de eerste twee albums die ze met Tweedy opnam. De Afro-Amerikaanse Staples klinkt een beetje kwaad op haar nieuwste album maar dit is dan ook een getuigenis- of protestplaat in de oude traditie van The Staples Singers, toen die groep nog het zingende boegbeeld van de Civil Rights-beweging was. Dat If All I Was Was Black juist nu verschijnt, onder het regime van Donald Trump, is niet verwonderlijk.

labels: Mavis Staples, Jeff Tweedy

Het duurde anderhalf jaar voordat de Amerikaanse countryzanger en liedjesschrijver Christ Stapleton een opvolger van zijn succesvolle album Traveller uit 2015 uitbracht. Die plaat bezorgde hem veel meer succes dan hij in zijn stoutste dromen had verwacht. Stapleton brak met zijn gedreven country door naar een breed publiek. Voor album nummer twee putte hij uit zijn rijke liedjesoeuvre, dat volgens Stapleton zelf meer dan duizend liedjes omvat. Daaruit koos hij samen met zijn vrouw Morgane, tweede vocalist op zijn platen en tijdens optredens, een flink aantal nummers. Allemaal al voor Traveller geschreven. Liedjes die al gerijpt zijn. Op From A Room: Volume 1 staan negen nummers. In de opnamesessie in RCA Studio A in Nashville, waar legendarische countryartiesten muziek hebben opgenomen, registreerde Stapleton genoeg liedjes voor een tweeluik; From A Room: Volume 2 komt er dan ook aan.

Stapleton heeft met zijn vrouw en vaste muzikanten weer een prachtplaat gemaakt. Niet in een week opgenomen zoals Traveller en vervolgens in een week gemixed. Dit keer trokken de muzikanten twee maanden uit om op te nemen en af te werken. Dat is lang voor zijn doen, want Stapleton houdt niet van langdurige processen, niet in het schrijven van liedjes en niet in het maken van platen. Hij koos bewust voor vertrouwde, al doorleefde nummers uit zijn eigen catalogus; liedjes die al gerijpt zijn. Is From A Room: volume 1 meer van hetzelfde? Gelukkig wel! Zonder absolute kraker als Tennessee Whiskey op Traveller. Maar wat een magische mix van country, blues en roots levert Stapleton weer met zijn barstige stem. En wederom zonder gekke fratsen in de arrangementen.

labels: Chris Stapleton, Nashville, Traveller

In een achtertuin aan het Klompven in Oisterwijk zong de Duitse Carmen Underwater woensdag 9 augustus de sterren van de hemel. Ze kwam daar terecht omdat het geplande optreden van die avond op Tuinderij De Es op last van de gemeente niet door mocht gaan. De 37-jarige Carmen Underwater is, met man en kind rondtrekkend in een camper, bezig aan een jarenlange Europese tournee. Zeven maanden en 14.000 kilometer zijn ze al onderweg. In februari 2018 vertrekt Underwater met haar gezin naar de andere kant van de wereld, dan tourt ze vijf maanden in Nieuw-Zeeland en Australië. Al haar optredens zijn gratis bij te wonen. Na afloop gaat haar man Daniel met de pet rond. Samen met de verkoop van haar album Complete en twee EP's levert dat voldoende op om van te leven tijdens deze tournee.
Carmen Underwater trad in Oisterwijk op voor 31 mensen. Ze schitterde daar met haar heldere, expressieve stem, haar betekenisvolle teksten en haar sobere, maar soepele spel op keyboards. Ze zong eigen nummers waaronder de prachtige liedjes Stay, Breathe en Complete en één cover, het nummer Self Control van Raffaele Riefoli, dat beter bekend is in de uitvoering van Laura Branigan. Ondanks dat Underwater een kleine geluidsinstallatie gebruikt klonken haar liedjes voortreffelijk. Voorafgaand aan elk nummer vertelde ze kort over de achtergronden ervan. Ze heeft een klein repertoire, vandaar dat het optreden slechts een ruim uurtje duurde. Maar die bijzondere tournee van haar moet genoeg inspiratie voor heel wat nieuwe nummers opleveren.

labels: Carmen Underwater, Duitsland, Oisterwijk

Al zo’n twintig jaar is Carmen Hofacker (37) in de Duitse muziekwereld actief, sinds 2012 als solo-artiest onder de naam Carmen Underwater. Zeven maanden geleden begon ze aan een muzikale odyssee: ze ging met man en kind (onderste foto) met een camper op pad in Europa (zie foto hieronder). Onderweg probeert ze zoveel als mogelijk is op te treden. Waar dan ook, in cafés, restaurants, huiskamers, luchthavens, boekhandels, zelfs botanische tuinen. Die tournee gaat nog zo’n anderhalf jaar duren, totdat haar zoontje Enno van 2,5 jaar naar school moet. Nieuw-Zeeland en Australië doet ze van februari tot juni volgend jaar aan. Dit lange avontuur voert haar ook naar Nederland. Op 9 augustus treedt ze op in Haaren (Tuinderij De Es, Eind 19c) en op 10 augustus in Sittard. Andere optredens wil ze nog regelen als ze in Nederland is.
Carmen schrijft haar eigen liedjes en begeleidt zichzelf op de piano. Haar stijl kenmerkt ze als ergens tussen Kate Bush en Adele in. Solo heeft ze twee EP's ('Carmen Underwater' en 'Breathe') en het album 'Complete' (2017) uitgebracht. Ik sprak met haar via de telefoon terwijl ze in Zuid-Engeland rondtrok. Het verhaal dat ik schreef, stond in de edities Meierij en Tilburg van het Brabants Dagblad.


Foto’s: privécollectie Carmen Underwater

labels: Carmen Underwater, Brabants Dagblad, Meierij, Haaren

Een dubbele primeur was het optreden van de Spaanse soulband The Lucilles bij het Tilburgse Heyhoef Backstage zaterdagavond 18 maart. Voor het eerst speelde de tienmansformatie uit Madrid in Nederland en nog niet eerder had het muziekpodium in de Reeshof een Spaanse groep in huis.
The Lucilles is een bijzondere groep, alleen al omdat die bestaat uit muzikanten uit tal van landen: Spanje, Portugal, Argentinië, Frankrijk, Mexico en Amerika. Die amalgaam aan nationaliteiten speelt een typisch Amerikaanse muzieksoort: ouderwetse soul. Daar voegen ze vleugjes reggae, latin en ska aan toe.
De Spaanse muzikanten waren – de ene helft met de trein en de andere met één auto – zaterdag laat gearriveerd: omstreeks 18.30 uur. Net op tijd voor een soundcheck. Ze reisden zonder instrumenten naar hun eerste optreden in Nederland, die had de organisatie van Heyhoef Backstage voor hen bij elkaar geleend in de eigen wijk, de Reeshof. Het optreden zelf viel wat tegen: een soulband behoort als een goed geoliede machine over de toehoorders heen walsen, maar dat was niet echt het geval. Een ander minpunt is dat de Mexicaanse kopvrouw Lucille Hurt over een wat nasaal en beperkt stemgeluid beschikt. Daarnaast kleurt ze de uitspraak van de Engelse teksten duidelijk met haar Spaanse tongval in en bijt ze regelmatig het einde van die tekstregels af, wat de verstaanbaarheid ervan niet ten goede komt.
Op het concert in wijkgebouw Heyhoef kwamen zaterdag ongeveer 150 mensen af. Het voorprogramma werd gevuld door de getalenteerde Tilburgse zangeres Sanae Casita, die over beduidend meer vocale kwaliteiten beschikt dan de leadzangeres van The Lucilles.
De komende maanden staan onder meer de Amerikaanse band Billy Walton en de Servisch-Amerikaanse bluesgitariste Ana Popovic op het podium in de Reeshof. Ook is er een eerbetoon aan de fameuze Canadese zanger Leonard Cohen te horen. Na de zomervakantie trapt Tilburger André van den Boogaart met zijn Tornado’s de nieuwe reeks concerten bij Heyhoef Backstage af. Dat is in een paar jaar uitgegroeid tot het leukste kleine muziekpodium van Tilburg.

labels: Heyhoef-Backstage, Reeshof, The Lucilles, Spanje, Soul, Tilburg

Voor het eerst speelt de Spaanse soulformatie The Lucilles in Nederland en laat dat nou uitgerekend in Tilburg zijn, op het podium van Heyhoef-Backstage in de Reeshof.
Twee albums heeft de elf personen tellende band in zes jaar uitgebracht: Sweet Soul Music Vol. 1 (2013) en Northern Exposure (2016), beide uitgebracht op het baskische label Gaztelupeko Hotsa. Die laatste - en ook betere - plaat bevat dertien energieke nummers. Veelal dansbaar, met af en toe een slijper ertussen. Gewoon klassiek, terug naar de jaren zestig, niks vernieuwends, wel degelijk. Zwaar leunen die nummers op de ritmesectie en het schetterende koper van de blazers. Retrosoul met af en toe een vleugje ska, latin en reggae. De Mexicaanse leadzangeres heeft een opvallende stem en typische voordracht, waardoor ze wat smartelijk klinkt. Maar ja, wat wil je als je Lucille Hurt heet.... Op het eerste album zit ze er soms net naast als het om haar uitspraak van het Engels gaat.
Dit is de rest van de bezetting van The Lucilles: Aldo Cavaleiro (bas, contrabas, Portugal), Ritchie García (gitaar, Spanje), Henar Rodríguez (toetsen, Spanje), Vanja Polaceki (drums, Argentinië), Marcos Ortega (trompet, Spanje), Guillaume Guinot (tenorsax, Frankrijk), D.J Mediano (baritonsax, Spanje), Bobby Lawrence (trombone, Amerika). En natuurlijk zijn er Lucillettes: Alba Sánchez en Lorena Caaveiro, beiden uit Spanje.
Lucille Hurt en Aldo Cavaleiro tekenen voor het meeste materiaal van de groep, die daarnaast ook klassiekers van Otis Redding, Sam Cooke en James Brown op het repertoire heeft staan.
De in Madrid gevestigde The Lucilles is in Spanje in 2015 uitgeroepen tot beste soulband van het land, maar wat dat precies wil zeggen valt moeilijk in te schatten, want hoeveel soulbands telt Spanje eigenlijk?

labels: The Lucilles, Spanje

Frisse Franse retrosoul maakt Ben l’Oncle Soul op zijn twee albums Ben l’Oncle Soul en À Coup de Rêves. Met zijn plaat Under My Skin (2016) maakt hij een uitstapje naar wat The Great American Songbook wordt genoemd. Ofwel klassiekers als It Was A Very Good Year, My Way, New York New York, I’ve Got You Under My Skin. De arrangementen zijn veel minder jazzy dan de originelen; onder de meeste nummers is een sober elektronisch ritme geplakt. Daarnaast is de vocale interpretatie van de Franse zanger soms erg overdreven en zijn uitspraak van het Engels doet pijn aan het oor. En dat maakt dat de plaat wel een parodie lijkt. Zo slecht dus. Niet eens 1 waard, nog geen halve.

labels: Ben l'Oncle Soul, Great American Songbook, Retrosoul, Frankrijk

Geen nummer dat ik de laatste maanden vaker heb afgespeeld dan Tennessee Whiskey van Chris Stapleton. Dat staat op zijn debuutalbum Traveller uit 2015, waarvoor de Amerikaanse countryzanger (bouwjaar 1978, Kentucky) veel lof kreeg toegezwaaid. Hij won er diverse belangrijke prijzen voor en het werd nog goed verkocht ook. Dean Dillon en Linda Hargrove schreven het prachtige, emotionele liedje over drankzucht en een verlossende liefde; het werd in 1983 een hit voor de legendarische George Jones. Maar de versie van Stapleton overtreft die van Jones met gemak. Meeslepend gezongen over een spaarzaam arrangement; ouderwetse en tegelijk tijdloze country.
Er staat nog een tweede hartverscheurend hoogtepunt op Traveller: het nummer Sometimes I Cry. Live in de studio opgenomen voor een klein publiek. Rauw, schurend, emotioneel gaat Stapleton hierin tot het gaatje en dan nog net even verder. Twee absolute uitschieters op een album dat verder al van topniveau is. Misschien komt het zware sentiment wel doordat Stapleton inspiratie opdeed voor deze liedjes tijdens een roadtrip die hij in 2013 ondernam nadat zijn vader was overleden.
Chris Stapleton, voorheen van The SteelDrivers en The Jompson Brothers, is een van de grootste country-talenten van de laatste jaren. Als uitvoerend artiest mag hij misschien nog niet veel opgenomen hebben, als liedjesschrijver heeft hij al zo’n 150 titels op zijn naam staan. Bekende artiesten als Adele en Tim McGraw hebben nummers van hem op een plaat gezet. In alle opzichten een grote meneer dus.

labels: Chris Stapleton