Aanbevolen: het verhaal in de Volkskrant van 14 december over de eerste vrouwenrockband uit de muziekgeschiedenis (misschien? waarschijnlijk?): Ace of Cups. Een kortstondig bestaan in de roerige jaren zestig; pas vijftig jaar na dat avontuur kwam hun debuutalbum alsnog uit. Een korte reportage over de groep staat hier op YouTube:

labels: Ace of Cups, De Volkskrant, Sixties

De eerste maten staan meteen als een huis: drums, bas en staccato slagen op gitaar. Dan komt de zanger er overheen:

There she stood in the street
Smiling from her head to her feet
I said hey, what is this
Now baby, maybe she's in need of a kiss
I said hey, what's your name baby
Maybe we can see things the same
Now don't you wait or hesitate
Let's move before they raise the parking rate

Vervolgens valt het publiek massaal in:

All right now baby, it's all right now
All right now baby, it's all right now

Vijf minuten en zevenentwintig seconden duurt de versie van ’All Right Now’ op het nieuwe album ’Free Spirit’ (ondertitel: ’Celebrating the Music of Free’) van rockveteraan Paul Rodgers (Middlesbrough, 17 december 1949). Inclusief bas- en gitaarsoli. Ouderwetse kwaliteit, maar een moderne opname, van het laatste optreden in de Royal Albert Hall in Londen. Met een groep jonge muzikanten geeft Rodgers flink gas in de oude nummers die een prettige mix vormen van klassieke rock, soul en blues. De nummers hebben ook zo’n vijftig jaar na dato nog niks aan kracht ingeboet. Free begon in 1968 en bracht in de vijf jaar van zijn bestaan zes albums uit. Na dat eerste lustrum waren Paul Rodgers, Paul Kossoff, Andy Fraser en Simon Kirke elkaar zat en hield de band op te bestaan. Rodgers had daarna nog succes met onder meer Bad Company; hij zou zo’n 125 miljoen platen hebben verkocht in zijn muzikale loopbaan.

labels: Paul Rodgers, UK, Free, Bad Company

De thuisblijvers hadden ongelijk. De Leif de Leeuw Band speelde zaterdagavond 16 april de pannen van het dak op het podium van Heyhoef Backstage in de Reeshof in Tilburg. Zo’n honderd mensen genoten van de potente mix van blues en (southern) rock van deze jonge Nederlandse band.
Degenen die er wel waren, werden verrast door de muur van geluid die de vier jonge muzikanten produceerden en die perfect klonk in de ambiance van dit Tilburgse muziekpodium. Vol, krachtig, maar ook rijk aan nuances. Vakmanschap en bezieling klonken door in alle nummers, de zelf gecomponeerde maar ook de vertolkingen van bijvoorbeeld One Of These Nights van The Eagles en Whipping Post van The Allman Brothers Band. De afsluiter van het concert in wijkcentrum Heyhoef was overigens de kers op de taart: een meeslepende uitvoering van de klassieker Hocus Pocus van Focus. Zangeres-gitariste Britt Jansen beheerst dus niet alleen het idioom van de blues-rock maar kan ook nog eens een aardig partijtje jodelen. Zonder er een karikatuur van te maken zoals Thijs van Leer in zijn nadagen wel deed.
Dat nummer en trouwens het hele optreden toonde ook aan dat Leif de Leeuw hard op weg is een grote meneer te worden; als gitaarheld Jan Akkerman hem hoort en ziet spelen moet hij wel denken dat het met zijn erfenis goed zit. De Leeuw won niet voor niets twee keer de Sena Young Talent Guitar Award.
Vier muzikanten telt de Leif de Leeuw Band. Frontvrouw Jansen en naamgever De Leeuw mogen misschien de meeste aandacht naar zich toe trekken op het podium, maar hun twee medebandleden zorgen voor een meer dan solide basis om op te excelleren. Het aandeel van Eibe Gerhartl op bas en Tim Koning op drums in het krachtige geluid van de groep mag niet onderschat worden. De soli die beiden mochten spelen, maakten dat glashelder. Twee klasbakken.
Voeg vier talentrijke jonge muzikanten bij elkaar en dan is het begrijpelijk dat de Leif de Leeuw Band de Dutch Blues Challenge heeft gewonnen, in 2014. Alleen doet het label ‘bluesband’ de groep geen recht. De aanwezigen zaterdagavond bij Heyhoef-Backstage in Tilburg zullen dat beamen. De thuisblijvers hebben een van de beste bands van Nederland gemist.

labels: Leif de Leeuw Band, Heyhoef-Backstage, Britt Jansen, Leif de Leeuw, Jan Akkerman, Eibe Gerhartl, Tim Koning

Een zangeres die soul, blues en rock met elkaar combineert kan niet ontkomen aan de vergelijking met de legendarische Janis Joplin. Altijd weer die Janis Joplin. Beth Hart is een eigentijdse stijlgenoot. Dat genre dus. Rauwe passie, dat is het handelsmerk van de Canadese Layla Zoe. Zeven studio-albums en een live-plaat heeft ze uitgebracht. Dat onlangs uitgebrachte live-dubbelalbum Live At The Spirit Of 66 geeft de rauwe kant van Zoe goed weer. Stevige blues-rock, met enkele ouderwets lang uitgesponnen nummers, waarvan het twintig minuten durende ’It’s A Man’s World’ het hoogtepunt is. De studio-albums laten ook de andere kant van de Canadese vocaliste zien: ingetogen bezieling.
Het talent van de Canadese uit British Columbia werd al snel erkend en ze kon op toernee met onder anderen Jeff Healey (die haar bij leven de hemel inprees, maar hij was er eerder), Susan Tedeschi and Sonny Landreth. Tegenwoordig trekt ze op eigen kracht veel volk, zowel in Canada als Europa. In juli van dit jaar staat ze op Bospop en in oktober is ze aanwezig op een bluesfestival in Rosmalen. Alleen al voor haar is een gang naar een van beide festivals de moeite waard.

labels: Layla Zoe, Janis Joplin, Beth Hart, Jeff Healey

Lang in zijn loopbaan leek Van Morrison (Belfast, 1945) weinig mis te kunnen doen. Met fameuze platen als Astral Weeks, Moondance, Saint Dominic’s Preview, Veedon Fleece, A Period Of Transition en Into The Music. Maar zo af en toe kroop er toch een mindere plaat tussendoor en de laatste decennia meer dan een. Duets: Re-Working The Catalogue bevat nieuwe opnames van oude nummers met in ieder nummer een andere bekende co-zanger. Dat doet het ergste vrezen, want doorgaans zijn die duetten-albums van grote artiesten amper te verteren.
Toch is die angst ongegrond, het is geen staaltje schmieren geworden en ook heeft Morrison niet een stel populaire sterren uitgenodigd, à la de Lady Gaga’s van deze wereld, om maar een zo breed mogelijk publiek te verleiden. Een mooie staalkaart van zijn eigen indrukwekkende repertoire - zonder hits - is Duets, waaraan onder anderen Bobby Womack, Mavis Staples, P.J. Proby, Gregory Porter, Natalie Cole en Georgie Fame meewerken. Gelouterde artiesten dus die Morrison naadloos aanvullen. Dit album (Studio-album nummer 35 alweer) is dan ook heel wat beter dan de plaat You Win Again die hij in 2000 uitbracht met Linda Gail Lewis.

labels: Van Morrison, Mavis Staples, Natalie Cole, Georgie Fame, Gregory Porter, Bobby Womack

De Tilburgse southern rockgroep Rusty Nuts en Robert den Hartigh uit Uden in het voorprogramma brachten vanavond in wijkcentrum Heyhoef in de Tilburgse Reeshof in de sfeer van het zuiden van Amerika. Dat gebeurde met veel blues, country en roots (van Den Hartigh) en door gitaren gedomineerde krachtige rock (Rusty Nuts).
Robert den Hartigh is een overtuigende vertolker van countryblues, blues, folk (Woody Guthrie!) en americana. Mooie gruizige stem en geweldig gitaarspel in alle genres die hij beheerst, inclusief liedjes uit de tijd van de Amerikaanse burgeroorlog.
Rusty Nuts is een Tilburgse groep die de toehoorders trakteert op krachtige southern rock, maar zich daarbij niet beperkt tot klassieke bands als The Allman Brothers Band of Lynyrd Skynyrd , maar ook nummers op het repertoire heeft staan van onder anderen John Mayer, Jimi Hendrix, ZZ Top en Wishbone Ash. Uiterst potente rock met in elk nummer furieuze gitaarsoli.
Het optreden van Robert den Hartigh en Rusty Nuts is met zo'n zestig toehoorders het tot nu toe minst drukke concert in de reeks Heyhoef Backstage in wijkcentrum Heyhoef in de Reeshof. Dat neemt niet weg dat het een van de aardigste muziekinitiatieven van Tilburg is: een diverse programmering, goede akoestiek, schappelijke entree- en consumptieprijzen en vriendelijke vrijwilligers die de boel runnen. De volgende aflevering van Heyhoef Backstage is op 21 maart. Dan verzorgt Leo Blokhuis een muzikaal college. Hij wordt daarbij ondersteund door enkele Tilburgse artiesten: Casita, Jacques Mees en Andre van den Bogaart.

labels: Rusty Nuts, Robert den Hartigh

72 jaar is hij en er zit maar weinig sleet op zijn stembanden. Dat is wel te horen op het nieuwe album van Eric Burdon: 'Til The River Runs Dry'. Ouderwetse mengelmoes van rock, blues en soul, maar goed, een van de nummers heet niet voor niets 'Old Habits Die Hard'. Het album is een uitroepteken in een achtenswaardige muzikale loopbaan, ook al is niet elk nummer even sterk.

labels: Eric Burdon