Frisse Franse retrosoul maakt Ben l’Oncle Soul op zijn twee albums Ben l’Oncle Soul en À Coup de Rêves. Met zijn plaat Under My Skin (2016) maakt hij een uitstapje naar wat The Great American Songbook wordt genoemd. Ofwel klassiekers als It Was A Very Good Year, My Way, New York New York, I’ve Got You Under My Skin. De arrangementen zijn veel minder jazzy dan de originelen; onder de meeste nummers is een sober elektronisch ritme geplakt. Daarnaast is de vocale interpretatie van de Franse zanger soms erg overdreven en zijn uitspraak van het Engels doet pijn aan het oor. En dat maakt dat de plaat wel een parodie lijkt. Zo slecht dus. Niet eens 1 waard, nog geen halve.

labels: Ben l'Oncle Soul, Great American Songbook, Retrosoul, Frankrijk

Franse soul, kan dat? Jazeker, wel als je Ben l’Oncle Soul heet (of je zo noemt). Benjamin Duterde (1984) maakt vrolijkstemmende retrosoul. Zijn album Ben l’Oncle Soul (uitgebracht door de Franse tak van Motown!) uit 2010 werd terecht ook buiten Frankrijk opgepikt, vooral dankzij het nummer Seven Nation Army van The White Stripes. Na de cd Live uit 2011 is À Coup de Rêves de echte opvolger van dat album uit 2010. Met Walk The Line als ontroerende opener en So Hard To Find als even mooie slijper. Verder weer een prettige verzameling Frans- en Engelstalige liedjes; dit keer minder vrolijkheid en een schep meer emotie dan op zijn volwaardige debuutalbum. En nee: die Franstalige soulnummers klinken helemaal niet raar.
De Fransman heeft overigens een zelfde carrièrestart gemaakt als veel Amerikaanse soulzangers: in een gospelkoor. In zijn geval het Fitiavana Gospel Choir uit Tours. Zo is soulmuziek toch universeler als sommigen denken. En hoe Benjamin eigenlijk aan die gekke naam komt? Gewoon via een pak rijst: Uncle Ben. Maar om juridisch gedoe te voorkomen aangepast tot Ben l’Oncle Soul.

labels: Ben l'Oncle Soul, Frankrijk