Saturday Night Fever voert degenen die er de leeftijd voor hebben, meteen terug naar de jaren zeventig, de tijd van heupbroeken, brede broekspijpen, plateauzolen, getailleerde, felgekleurde overhemden met boordpunten zo fors dat er een helikopter op kon landen, spencers en Afro-kapsels. De gloriedagen van de disco, de dansmuziek die vanuit underground­-discotheken en de homo­scene opbloeide tot een massaproduct.
Wat werden de hitmakers van toen verketterd door een groot gedeelte van muziekminnend en uitgaand Nederland. Disco, dat was hersenloze dansmuziek, hapklare brokken, tè commercieel. George McCrae, Carl Douglas, Donna Summer, Sylvester, Village People, Chic, Three Degrees, Tavares; daar haalden veel mensen hun neus voor op. Neen, de jaren zeventig zouden geen grote zwarte artiesten voortbrengen, niet als de jaren vijftig en zestig toen grote namen als Sam Cooke, Stevie Wonder, Marvin Gaye, Otis Redding, Temptations en Michael Jackson zich vestigden.
Hoe ongelijk zouden die mensen krijgen. De artiesten uit die disco-­jaren mogen dan de bekendheid missen van hun voorgangers, maar hun muziek staat nog altijd overeind als een huis. Ook degenen die toen niets van disco moesten hebben, blèren nu lustig mee met elke discoplaat die ze horen. Het zijn klassiekers geworden; de absolute sfeermakers op feesten.
Disco is dan ook weer helemaal terug. Radio 2 hield vorige week een succesvolle 'Jaren Zeventig Week', met een drukbezocht afsluitend feest in discotheek Galaxy in Den Bosch. Dansscholen hebben disco­-dansen op het programma gezet. Trendy discotheken pronken met speciale seventies-­avonden. Lezers van het Engelse poptijdschrift 'Blues & Soul' kozen onlangs de Londense dansclub Starsky & Hutch uit tot dè tent van het jaar. De naam suggereert het al: aankleding en muziek zijn geïnspireerd door de disco­-scene van toen.

Hits
The Trammps staat helemaal vooraan als het gaat om de disco­-bands uit die jaren. De groep werd in 1972 in Philadelphia opgericht door Earl Young en Jimmy Ellis. De band zou in de jaren daarna regelmatig van personeel veranderen, ondanks hits als Shout!, Zing went the strings of my heart, Sixty minute man, Love epidemic, Hold back the night, Where do we go from here en That's where the happy people go. En Disco inferno natuurlijk.
The Trammps stond garant voor volvette, meeslepende dansmuziek. De monotone plastic discodreun die het tijdperk zo'n slechte naam gaf, ontbreekt bij de groep. Naast die danskrakers maakte de groepsleden ook aardige ballads, ideale 'slijpplaten' voor op de dansvloer.
Vanaf de jaren tachtig verdween The Trammps uit het spotlicht. Net zoals veel van de zwarte artiesten uit de soul-, funk-­ en disco-hoek. Veel van deze muzikanten houden zich sinds die jaren in leven in het golden oldies­-schnabbelcircuit. Zaterdag duikt het kwartet The Trammps zowaar op in Udenhout. En dat is goed getimed, want het ligt in de bedoeling dat binnenkort de speelfilm Saturday Night Fever in opgepoetste vorm in de bioscopen komt. Wie weet dat dan de wereldfaam en de grote podia weer wachten voor The Trammps. Maar voorlopig eerst nog even de zaal aan het dansen krijgen in Udenhout. Dat de groep die eer nog eens zou krijgen, had ze in die roemruchte jaren zeventig ook niet durven dromen...

'Dance Classics Party' mmv The Trammps, zangeres Viola Wills & soulband PeeWee, zaterdag in ontmoetingscentrum 't Plein, Tongerloplein 1 in Udenhout, 20.00 uur.

labels: The Trammps, Philadelphia, Philly Sound, Viola Wills, Udenhout, 't Plein, Earl Young, Jimmy Ellis