Zoals zoveel jonge muzikale talenten uit de Amerikaanse autostad Detroit belandt Diana Ross bij platenmaatschappij Motown. Die zou in de jaren zestig uitgroeien tot de onbetwiste hitfabriek van de Verenigde Staten, met zwarte artiesten als Marvin Gaye, Stevie Wonder, The Temptations en Smokey Robinson and The Miracles. En natuurlijk de onvergetelijke Supremes, het meisjesgroepje met strakke glitterjurken en haardossen als suikerspinnen, dat hits vertolkte als 'Baby Love', 'Stop In The Name Of love' en 'You Can't Hurry Love'.

Ambitieus
Vanaf 1961 was Diana Ross de favoriete protegé van Motown­-baas Berry Gordy jr. Hij coachte haar en maakte haar tot de spil van The Supremes. Diana Ross was niet de beste zangeres van dat drietal, zowel Mary Wilson als Florence Ballard hadden een meer bijzondere stem. Maar ze was de meest ambitieuze.Altijd al geweest.
Op school werd ze al onderscheiden als het best-geklede meisje van de klas. Door die dadendrang bereikte Ross wel de sterstatus en verdween Mary Wilson langzaam in de marges van de muziekindustrie, stierf Ballard op betrekkelijk jeugdige leeftijd achter de stofzuiger, langzaam murw gemaakt door alcohol­ en drugsmisbruik en een overdosis teleurstelling.

Meegroeien
Toen Diana Ross in 1970 haar solo­-carrière startte, had ze met The Supremes al een dik dozijn superhits op haar conto; op 25-­jarige leeftijd was ze al miljonair. Ross ging in eerste instantie op hetzelfde pad verder. In 1972 werd ze uitgeroepen tot 's Werelds Beste Vocaliste; ze was de eerste zwarte actrice die een Oscarnominatie kreeg, voor haar hoofdrol in de film 'Lady Sings The Blues'.
Er is een belangrijk verschil tussen de Supremes­-periode en haar latere carrière. In haar Motown-­tijd bepaalde Berry Gordy haar handel en wandel.Tegenwoordig is Ross the Boss. Elk facet van haar imago, hoe klein ook, heeft ze onder controle. En dat heeft haar geen windeieren gelegd; de dame is er multi­miljonaire mee geworden. Diana Ross blijkt niet alleen een geboren artieste, maar ook een geboren zakenvrouw.

Barbiepop
De keerzijde van de medaille is dat diva Diana als solo-­artiest bijna een marketing­-concept is geworden. Ze is een beperkte zangeres die zich niet kan meten met groten als Aretha Franklin, Mavis Staples, Mahalia Jackson, Etta James of Billie Holliday. Tóch had ze meer commercieel succes dan al deze zangeressen. Door die tomeloze inzet, een redelijk rustig privéleven, maar vooral door het zorgvuldig bewaken van haar imago en de veilige middenkoers die ze ging varen. En steeds grote shows op de planken blijven brengen. Met veel glitter en glamour, voortdurende kostuumwisselingen, het publiek laten meezingen met 'Reach Out And Touch', veel gevlei en vooral veel bekende nummers.
In die shows lijkt de graatmagere Ross wel een zingende Barbiepop. Maar uit een concertrecensie in het Amerikaanse showbusiness-blad Variety blijkt die opzet nog altijd te werken.
Was Diana Ross een van de belangrijkste zangeressen uit de jaren zestig en zeventig, in de jaren tachtig kwamen er nieuwe, jongere idolen. Ross ging in zee met andere platenmaatschappijen. Dat platenwerk werd almaar vlakker. Zoals haar laatste - het 58ste album alweer - 'The Force Behind The Power'.Goedgemaakte popmuziek, maar zonder echte uitschieters. Dat is karakteristiek voor deze fase in haar carrière. Veilig, maar altijd vakkundig. Voor de een een dodelijke constatering, voor de ander een groot compliment.

labels: Diana Ross, Ahoy, Motown