Ze waren vrijdagavond te zien in een matig gevulde Schouwburg Tilburg. Het kwartet blinde gospelzangers, onder aanvoering van voorzanger Clarence Fountain, werd sober begeleid door een blinde drummer, een gitarist, een bassist en iemand die als enige taak had ervoor te zorgen dat er niemand van het podium viel.
De heren zongen met grote bezieling traditionele en modernere gospels. De keuze was nergens ècht verrassend, maar op de uitvoering was niets aan te merken. De Blind Boys treden dan ook al zo'n vijftig jaar op; ze hebben vermoedelijk zo'n 35 platen gemaakt. Maar pas de laatste jaren zijn de Amerikanen naar een groter publiek doorgebroken. Ze zijn komend jaar tien maanden op tournee, want ze moeten ook gewoon leven van hun talent. Niet voor niets werd tijdens het concert vele malen verwezen naar de cassettes, cd's en T-shirts die in de pauze werden verkocht.
Ook wordt er stevig op het effect gespeeld: de ganzenpas waarmee ze opkomen (het is hun handelsmerk, want ze staan er mee op hun T-shirts), het gevaarlijk dicht bij de podiumrand komen en als klap op de vuurpijl de zanger die zich in de zaal begeeft en het daar, al rondlopend, uitschreeuwt van zijn liefde voor Jezus.

Het succes van de Blind Boys zit niet alleen in het politiek en cultureel correcte van die 'handicaps'. De heren zingen nog als in de kracht van hun leven. De atheïst die dit vocale vuurwerk vergelijkt met bijvoorbeeld de blaasbalgklanken van de eveneens bejaarde Frank Sinatra, gaat bijna geloven dat er een God bestaat. Wie zich niet laat hinderen door de teksten krijgt van de Blind Boys de passie met emmers tegelijk over zich heen gegoten. Laurie Anderson, die popmuziek voor intellectuelen maakt, zei eens over de Five Blind Boys: 'In één woord roepen ze een landschap van klanken op waar ik mijn hele carrière nooit aan toe zal komen'. Amen.

* Gezien in Schouwburg Tilburg, vrijdag 12 november.

labels: Schouwburg, Tilburg, Clarence Fountain, Five Blind Boys of Alabama